دعای اللهم إنی أسالک سؤال المسکین المستکین و أبتغی الیک
الجزء الأول؛ أبواب أحکام شهر رمضان؛ الباب السابع و العشرون فیما نذکره من زیادات و دعوات فی اللیله الثالثه و العشرین منه و یومها، و من دعاء لیله ثلاث و عشرین
جلد اول، باب های احکام ماه رمضان؛ باب بیست و هفتم اعمال و دعاهای وارد شده در روایات در شب و روز بیست و سوم ماه، (دعاى هشتم شب بیست و سوّم) دعاى دیگر در شب بیست و سوّم:
اللَّهُمَّ إِنِّی أَسْأَلُکَ سُؤَالَ الْمِسْکِینِ الْمُسْتَکِینِ وَ أَبْتَغِی إِلَیْکَ ابْتِغَاءَ الْبَائِسِ الْفَقِیرِ وَ أَتَضَرَّعُ إِلَیْکَ تَضَرُّعَ الضَّعِیفِ الضَّرِیرِ
خداوندا، مانند بیچاره‌ى افتاده از تو درخواست می‌کنم و چون نیازمند نادار تقاضا می‌نمایم و بسان ناتوان ستمدیده به درگاهت تضرّع می‌کنم و مانند گناه‌کار ناتوان از تو التماس می‌کنم
وَ أَبْتَهِلُ إِلَیْکَ ابْتِهَالَ الْمُذْنِبِ الذَّلِیلِ وَ أَسْأَلُکَ مَسْأَلَهَ مَنْ خضع [خَضَعَتْ] لَکَ نَفْسُهُ وَ رَغِمَ لَکَ أَنْفُهُ وَ عَفَّرَ لَکَ وَجْهَهُ
و چونان کسى تو را می‌خوانم که نفس او فروتن گردیده و بینى خود را به خاک مالیده و صورت خود را خاک آلود نموده است
وَ خَضَعَتْ لَکَ نَاصِیَتُهُ وَ اعْتَرَفَ بِخَطِیئَتِهِ وَ فَاضَتْ لَکَ عَبْرَتُهُ وَ انْهَمَلَتْ لَکَ دُمُوعُهُ وَ ضَلَّتْ عَنْهُ حِیلَتُهُ
و پیشانى‌اش براى تو فروافتاده و به گناه خود اعتراف دارد و چشمانش پر از اشک شده و سرشک از دیدگانش جارى و بیچاره گردیده است
وَ انْقَطَعَتْ عَنْهُ حُجَّتُهُ بِحَقِّ مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ عَلَیْکَ وَ بِحَقِّکَ الْعَظِیمِ عَلَیْهِمْ أَنْ تُصَلِّی عَلَیْهِمْ کَمَا أَنْتَ أَهْلُهُ
و دلیلى ندارد، به حقّ محمّد و آل محمّد بر تو و به حقّ بزرگ خود بر آنان، از تو خواهانم همان گونه که زیبنده‌ى تو است بر آن‌ها درود فرستى
وَ أَنْ تُصَلِّیَ عَلَى نَبِیِّکَ وَ آلِ نَبِیِّکَ وَ أَنْ تُعْطِیَنِی أَفْضَلَ مَا أَعْطَیْتَ السَّائِلِینَ مِنْ عِبَادِکَ الْمَاضِینَ مِنَ الْمُؤْمِنِینَ
و بر پیامبرت و خاندان او درود فرستى و برترین چیزهایى را که به درخواست‌کنندگانت، اعمّ از بندگان مؤمن خود در گذشته
وَ أَفْضَلَ مَا تُعْطِی الْبَاقِینَ مِنَ الْمُؤْمِنِینَ وَ أَفْضَلَ مَا تُعْطِی مَنْ تَخْلُقُهُ مِنْ أَوْلِیَائِکَ إِلَى یَوْمِ الدِّینِ مِمَّنْ جَعَلْتَ لَهُ خَیْرَ الدُّنْیَا وَ خَیْرَ الْآخِرَهِ
و یا باقى‌مانده و برترین چیزهایى را که به دوستان آینده‌ات تا روز جزا عطا می‌کنى و خیر دنیا و آخرت را براى آنان مقرّر می‌دارى، به من عطا کنى،
یَا کَرِیمُ یَا کَرِیمُ یَا کَرِیمُ وَ أَعْطِنِی فِی مَجْلِسِی هَذَا مَغْفِرَهَ مَا مَضَى مِنْ ذُنُوبِی وَ اعْصِمْنِی فِیمَا بَقِیَ مِنْ عُمُرِی
اى بزرگوار اى بزرگوار اى بزرگوار، و در این مجلس آمرزش گناهان گذشته‌ام را به من عطا کن و در مقدار باقى‌مانده از عمرم از گناه نگاه دار
وَ ارْزُقْنِی الْحَجَّ وَ الْعُمْرَهَ فِی عَامِی هَذَا مُتَقَبَّلًا مَبْرُوراً خَالِصاً لِوَجْهِکَ یَا کَرِیمُ وَ ارْزُقْنِیهِ أَبَداً مَا أَبْقَیْتَنِی
و حجّ و عمره پذیرفته، نیک و خالص براى روى [ذات یا اسما و صفات]خود در این سال و براى همیشه تا زمانى که زنده‌ام داشته‌اى، روزى‌ام کن،
یَا کَرِیمُ یَا کَرِیمُ یَا کَرِیمُ وَ اکْفِنِی مَئُونَهَ نَفْسِی وَ اکْفِنِی مَئُونَهَ عِیَالِی وَ اکْفِنِی مَئُونَهَ خَلْقِکَ
اى بزرگوار اى بزرگوار اى بزرگوار اى بزرگوار، و مخارج من و خانواده‌ام و همه‌ى آفریدگانت را کفایت فرما
وَ اکْفِنِی شَرَّ فَسَقَهِ الْعَرَبِ وَ الْعَجَمِ وَ اکْفِنِی شَرَّ فَسَقَهِ الْجِنِّ وَ الْإِنْسِ
و نیز مرا از شرّ تبهکاران عرب و عجم و نیز از شرّ جنّیان و انسان‌هاى تبهکار
وَ اکْفِنِی شَرَّ کُلِّ دَابَّهٍ أَنْتَ (آخِذٌ بِناصِیَتِها إِنَّ رَبِّی عَلى صِراطٍ مُسْتَقِیم)[1]
و از شرّ هر جنبنده‌اى که تو [موى] پیشانى [و زمام امور]آن به دست تو است، کفایت فرما. به راستى که تو بر راه راست استوار هستى.
[1]) سوره هود، آیه 56