دعای محمد بن ابی قره در شب بیستم ماه رمضان
الجزء الأول؛ أبواب أحکام شهر رمضان؛ الباب الرابع و العشرون فیما نذکره من زیادات و دعوات فی اللیله العشرین منه و یومها و فیها ما نختاره من عده روایات بالدعوات، دعاء آخر فی هذه اللیله ذکره محمد بن أبی قره فی کتابه عمل شهر رمضان
جلد اول، باب های احکام ماه رمضان؛ باب بیست و چهارم اعمال و دعاهای وارد شده در روایات در شب و روز بیستم ماه که در آن از تعدادی روایات از این دعاها را انتخاب می کنیم (دعای دوم) دعاى شب بیستم از کتاب «عمل شهر رمضان» نوشته‌ى «محمّد بن ابى قرّه»:
إِلَهِی [اللَّهُمَ] کَلَّفْتَنِی مِنْ نَفْسِی مَا أَنْتَ أَمْلَکُ بِهِ مِنِّی وَ قُدْرَتُکَ أَعْلَى مِنْ قُدْرَتِی فَصَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ
خداوندا [معبودا]، مرا به چیزى مکلّف نموده‌اى که خود بیشتر از من اختیار آن را دارى و قدرت تو از قدرت من برتر است، پس بر محمّد و آل محمّد درود فرست
وَ أَعْطِنِی مِنْ نَفْسِی مَا یُرْضِیکَ عَنِّی وَ خُذْ لِنَفْسِکَ رِضَاهَا مِنْ نَفْسِی
و از نفس من چیزى به من بده که تو را از من خرسند سازد و از خویشتن من خشنودى را براى خود بستان.
إِلَهِی لَا طَاقَهَ لِی بِالْجُهْدِ وَ لَا صَبْرَ لِی عَلَى الْبَلَاءِ وَ لَا قُوَّهَ لِی عَلَى الْفَقْرِ فَصَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ
معبودا، من توان تحمّل سختى و شکیبایى در برابر بلا و نیرویى دربرابر فقر ندارم، پس بر محمّد و آل محمّد درود فرست
وَ لَا تَحْظُرْ عَلَى رِزْقِی [رِزْقِکَ] فِی هَذَا الشَّهْرِ الْمُبَارَکِ وَ لَا تُلْجِئْنِی إِلَى خَلْقِکَ بَلْ تَفَرَّدْ
و روزى‌ات [روزى‌ام]را در این ماه خجسته از من باز مدار و به آفریده‌هایت نیازمند مکن،
یَا سَیِّدِی بِحَاجَتِی وَ تَوَلَّ کِفَایَتِی وَ انْظُرْ فِی أُمُورِی فَإِنَّکَ إِنْ وَکَّلْتَنِی إِلَى خَلْقِکَ تَجَهَّمُونِی
بلکه اى سرور من، تو خود به تنهایى حاجتم را برآور و کفایتم را عهده‌دار شو و در امورم نظر کن؛ زیرا اگر مرا به آفریده‌هایت واگذار کنى، با ترش‌رویى با من برخورد خواهند کرد
وَ إِنْ أَلْجَأْتَنِی إِلَى أَهْلِی [قَرَابَتِی] حَرَمُونِی وَ مَقَتُونِی وَ إِنْ أَعْطَوْا أَعْطَوْا قَلِیلًا نَکِداً وَ مَنُّوا عَلَیَّ کَثِیراً
و اگر به بستگانم نیازمند کنى، محرومم نموده و با من دشمنى خواهند ورزید و اگر چیزى بدهند، اندک و سخت می‌دهند و بسیار منّت می‌گذارند
وَ ذَمُّوا طَوِیلًا فَبِفَضْلِکَ یَا سَیِّدِی فَأَغْنِنِی وَ بِعَطِیَّتِکَ فَانْعَشْنِی وَ بِسَعَتِکَ فَابْسُطْ یَدِی وَ بِمَا عِنْدَکَ فَاکْفِنِی یَا أَرْحَمَ الرَّاحِمِین
و به مدت طولانى سرزنش می‌کنند. پس اى سرور من، به روزى افزون خود مرا بى‌نیاز کن و به عطا خود بالایم بر و به روزى گسترده‌ى خود دستم را بگشا و به آنچه نزد تو است، کفایتم کن. اى مهربان‌ترین مهربانان.