همیشه بعد از اتمام نمازم راضی نیستم و احساس میکنم که ممکن است خداوند آن را نپذیرد؛ البته از لطف و فضل خداوند هم هیچگاه ناامید نیستم. لطفاً در این زمینه مرا راهنمایی کنید؟
* یکی از صفات خوب مؤمنان که در جاهای متعددی از قرآن به آن اشاره شده است صفت «خوف و رجاء» است؛ به این معنا که مؤمنان در عین ترس از عظمت خداوند امید به رحمت او نیز دارند. غلبه خوف بر امید، انسان را به یأس و سستی میکشاند و غلبه رجاء و طمع، انسان را به غرور و غفلت وامیدارد و این هر دو دشمن حرکت تکاملی انسان در مسیر او به سوی خدا است؛ از این رو است که در آیه 16 سوره سجده، بر داشتن هر دو صفت خوف و رجاء اشاره شده است:
(تَتَجَافَی جُنُوبُهُمْ عَنِ الْمَضَاجِعِ یدْعُونَ رَبَّهُمْ خَوْفًا وَطَمَعًا وَمِمَّا رَزَقْنَـهُمْ ینفِقُونَ) (1) ؛ پهلوهایشان از بسترها در دل شب دور میشوند [بپا میخیزند و رو به درگاه خدا میآورند] پروردگار خود را با بیم و امید میخوانند و از آنچه به آنها روزی دادهایم، انفاق میکنند (2).
از آنچه بیان شد روشن میشود که داشتن صفت خوف و رجاء بسیار نیکو است، ولی نمازگزار باید آنچه باعث قبولی و صحت نماز است، به دست آورد و نمازش را به بهترین وجه اقامه کند، سپس به لطف خداوند امیدوار باشد.پیش از این به شرایط قبولی نماز اشاره شد.
—————————————————————–
1. سجده،آیه16.
2. ر.ک، همان، تفسیر نمونه، ج17، ص146؛ همان، ج18، ص251.