آیا شیعیان گناهکار، تا ابد جهنمی خواهند بود؟

حضرت زهرا(س) شفیعه امت است. چند سؤال: 1. آیا شیعیان تا ابد، جهنمی خواهند بود؟ 2. ما محبان اهل بیت: که گاهى گناه می کنیم و معرفتمان به آن عزیزان کم است، آیا به اندازه محبت، پاداشى برایمان منظورمی شود؟ اگر به خاطر معرفت کم به آنها گناه کنیم، پاداش اوّل خنثى خواهد شد یا نه؟

از آیات قرآن کریم استفاده می شود که هر کس مرتکب گناه و کار بدى شود، جزاى آن را در قیامت خواهد دید: (فَمَن یعْمَلْ مِثْقَالَ ذَرَّه خَیرًا یرَه * وَ مَن یعْمَلْ مِثْقَالَ ذَرَّه شَرًّا یرَه)[88] مگر این که توبه کند و در همین دنیا از گناه پاک شود و نقایص خود را با اعمال صالح جبران نماید: (إِلاَّ مَن تَابَ وَ ءَامَنَ وَ عَمِلَ عَمَلاً صَــلِحًا فَأُوْلَـئِکَ یبَدِّلُ اللَّهُ سَیـَاتِهِمْ حَسَنَـت وَ کَانَ اللَّهُ غَفُورًا رَّحِیمًا)[89] مگر کسى که توبه کند و ایمان آورد و کار شایسته کند. پس خداوند بدى هایشان را به نیکى ها تبدیل می کند و خدا همواره آمرزنده مهربان است. و یا اگر لایق شفاعت باشد، مورد شفاعت قرار گیرد. قرآن کریم عده اى را که شفاعت شامل حال آنها نمی شود، نام برده است.[90]
امّا گنه کارانى که از فضل و رحمت بى پایان الهى استفاده نکنند و با بار گناه وارد قیامت شوند، به میزان جرم و گناهشان در جهنم می مانند و آن گاه که از آلودگى و گناه پاک شوند، وارد بهشت می شوند. فقط عده اى هم چون کافران و منافقان معاند براى همیشه در جهنم باقى خواهند ماند: (إِنَّ اللَّهَ جَامِعُ الْمُنَـفِقِینَ وَالْکَـفِرِینَ فِى جَهَنَّمَ جَمِیعًا)[91]؛ خداوند، منافقان و کافران را همگى در دوزخ گرد خواهد آورد. (أُوْلَـئِکَ أَصْحَـبُ النَّارِ هُمْ فِیهَا خَــلِدُون)[92]. همان گونه که بهشتیان براى همیشه در بهشت خواهند بود.[93]
محبتِ همراه با شناخت، بسیار مفید است. پاداش محبت به امامان معصوم(ع)، چنان چه گناهى صورت بگیرد، محفوظ است. با توجه به آیه 70 فرقان، محبت به آن بزرگواران آن قدر عظمت دارد که احتمال بخششِ گناهان صورت گرفته زیاد است، به خصوص این که امام صادق(ع) می فرماید:
لاتَسْتَصْغَرْ مَوَدَّتَنا فَاِنَّها مِنَ الْباقِیاتِ الصّالِحات؛ دوستى ما را کوچک نشمار که از باقیات صالحات است.[94] رسول خدا(ص) می فرماید: مردنِ با محبتِ به امامان(ع)، مردنِ شهید، آمرزیده، توبه کننده، مؤمن کامل، میهمان در بهشت و … است.[95] از این فرمایش ها به دست می آید که پاداش محبت به امامان دین(ع) نه تنها محفوظ است، بلکه از بین برنده گناهان هم می شود، البته این حرف نباید باعث شود که انسان به همین بهانه گناه کند، چون محبت واقعى مانع از گناه کردن است. امام صادق(ع) می فرماید: ما احب الله من عصاه؛ کسى که گناه می کند خدا را دوست نمی دارد.[96] از همین جمله می توان نتیجه گرفت: کسى که گناه می کند، محبت واقعى به امامان معصوم(ع) ندارد.[97]
—————
[88] زلزله، آیه 7 ـ 8 .
[89] فرقان، آیه 70.
[90] ر.ک: مدثر، 43 ـ 48.
[91] نساء، آیه 140.
[92] آل عمران، آیه 116؛ مجادله، آیه 17.
[93] ر.ک: ناصر مکارم شیرازى و همکاران، پیام قرآن، ج 6، ص 481 ـ 484.
[94] بحارالأنوار، ج 23، ص 250، ح 25.
[95] همان، ص 233.
[96] شیخ حر عاملى(رحمه الله)، وسائل الشیعه، ج 15، ب 41، ص 308.
[97] ر.ک: تفسیر نمونه، ج 2، ص 384 ـ 387، ج 12، ص 446.