چرا حضرت محمد(ص) می خواهد از امت گنه کار خود در قیامت شفاعت کند، در حالى که آن حضرت رسالت خود را به انجام رساند و هر کس گوش شنوا داشت و عمل می کرد، هرگز گمراه نمی شد؟
قرآن کریم می فرماید: (یـأَیهَا الَّذِینَ ءَامَنُوا اتَّقُوا اللَّهَ وَابْتَغُوا إِلَیهِ الْوَسِیلَهَ)[53]؛ اى افراد با ایمان از مخالفت خداوند بپرهیزید و وسیله اى که شما را به رضاى حق برساند بطلبید. از طرفى پیامبر(ص) رحمه للعالمین است. هرگز نمی خواهد کسى عذاب شود، نیز او مظهر رحمانیت و رحیمیت خداوند است؛ بنابراین باید به اذن خدا و بر اساس رحم و مهربانى، بندگان خدا را نجات دهد. حقیقت شفاعت اولیاى خدا براى گنه کاران این است که چون آنان عزیز خدا هستند، براساس قرب و موقعیتى که در پیشگاه خداوند دارند، می توانند براى گنه کاران وساطت کنند و از خداوند بزرگ بخواهند که از تقصیر و گناه آنان درگذرد؛ البته شفاعت کردن و پذیرفته شدن شفاعت آنان در گرو شرایطى است که به شخص گنه کار و نیز به مورد شفاعت «گناه» مربوط است؛ به عبارت دیگر، شفاعت همان کمک کردن اولیاى خدا با اذن است به افرادى که در عین گنه کار بودن، پیوند ایمانى خود را با خداوند و پیوند معنوى خویش را با اولیاى خدا قطع نکرده باشند. عمل کردن پیامبر اکرم(ص) به رسالت خود و آشنا نمودن مردم با معارف دینى، هیچ گاه بدان معنا نیست که مردم وقتى با پیامبر اکرم(ص) و احکامی که مردم را بدان رهنمون می کند، آشنا شوند دیگر گناه نکنند و شیطان و هوا و هوس با آنها کارى نداشته باشد.[54]
—————
[53] مائده، آیه 35.
[54] ر.ک: جعفر سبحانى، منشور جاوید، ج 8، ص 3 ـ 114؛ ناصر مکارم شیرازى، یکصدوهشتاد پرسش و پاسخ، ص 382 ـ 393.