آیا با توسل به قرآن مجید می‌توانیم معنویت را در وجودمان بارور کنیم؛ به‌نحوى که بتوانیم به مراحل بالاى کمال و تزکیه نفس برسیم؟
خداوند متعال می‌فرماید: (ونُنَزِّلُ مِنَ القُرءانِ ما هُوَ شِفاءٌ ورَحمَهٌ لِلمُؤمِنین)؛ و ما آن‌چه را براى مؤمنان مایه درمان و رحمت است، از قرآن نازل می‌کنیم….[43]
خداوند متعال قرآن را شفاى آن‌چه در دل‌ها و افکار است و نیز شفاى بیمارى‌هاى جسمانى، معرفى فرموده است. ذات قرآن شفاست و هرگز مرضى در آن راه نمی‌یابد. اگر شخصى به قرآن مراجعه کرد، بدون شفا و درمان باز نمی‌گردد؛ چنان‌که حضرت‌على(ع) می‌فرماید: «از این کتاب بزرگ الهى و آسمانى براى بیمارى‌هاى خود شفا و براى حل مشکلاتتان یارى بطلبید، چون در این کتاب، درمان بزرگ‌ترین دردهاست…».[44]
هر کس به محضر قرآن شرفیاب شود و آن را بفهمد و بپذیرد و عمل کند، به‌طور قطع مرض‌هاى درونى‌اش از بین می‌رود. افزون بر این، قرآن کریم در مقام پیش‌گیرى مرض نیز با بیانى رسا و متین سعى می‌کند تا انسان‌ها به امراض فکرى و قلبى دچار‌نشوند.
قرآن مجید، هم ضعف‌ها و مرض‌هایى را که مربوط به حکمت نظرى است، با برهان شفا می‌دهد و هم بیمارى‌هایى را که مربوط به حکمت عملى است، با تهذیب و تصفیه دل، بهبود می‌بخشد. قرآن کریم تمام بیمارى‌هاى اعتقادى و اخلاقى انسان را درمان می‌کند: جهل را که بدترین بیمارى درونى است، با علم و شک را با یقین، اندوه را با آرامش، ترس را با امید، اضطراب را با عزم و… برطرف می‌سازد؛ هم‌چنین قرآن‌کریم امراض جسمانى را شفا می‌دهد؛ چنان‌که در روایات امامان معصوم(ع) بدان اشاره شده است.[45]
بنابراین، انسان با تلاوت و اُنس با قرآن و تفکر و تدبر و سپس عمل به دستورهاى آن می‌تواند شفاى امراض درونى و حتى جسمی خود را بگیرد.[46]
—————
[43]. اسراء، آیه82.
[44]. نهج‌البلاغه، خطبه 175، ص567.
[45]. مفاتیح‌الجنان، ص802ـ811.
[46]. تفسیر موضوعى، ج1، ص234ـ242.