لوط علیه السلام
حضرت لوط علیه السلام پیامبری بود که به حضرت ابراهیم علیه السلام ایمان آورد و با او از بابل هجرت کرد. او مانند سایر پیامبران، از حکمت و علم برخوردار و از بندگان صالح خدا بود. قوم لوط که در قرآن «اخوان لوط» نیز نامیده شده اند، در جایی بین سرزمین قوم ثمود و مدین می زیستند. آنان مردمی فاسد و تبهکار بودند که به عمل ناشایست لواط و همجنس بازی می پرداختند و در ملاء عام مرتکب کارهای زشت می شدند. از این رو فرشتگانی از سوی خداوند مأمور شدند، آن ها را عذاب کنند. این فرشتگان نخست به حضور حضرت ابراهیم علیه السلام آمدند و خود را معرفی و مأموریت خویش را برای ابراهیم علیه السلام بازگو کردند. آنگاه به شهر لوط رفتند و به رسم میهمانان به خانه لوط علیه السلام وارد شدند. قوم لوط برای کام گرفتن از این جوانان خوبرو به خانه لوط هجوم بردند. خداوند به لوط علیه السلام وحی کرد که پاسی از شب گذشته به همراه خانواده ات از شهر خارج شو و به پشت سر خود منگر. لوط و خاندانش هنگام سحر از شهر بیرون آمدند و همگی فرمان خدا را اطاعت کردند، مگر زن لوط که نافرمانی کرد و او نیز به همراه قوم خطاکار لوط دچار عذاب سنگباران آسمانی گردید. شهر سدوم و عموره، محل زندگی قوم لوط، به امر خداوند به وسیله سنگ های سجیل، سنگباران و نابود شد و آن قوم ستمکار از میان رفتند.(1)
___________________
1. رسولی محلاتی، تاریخ الانبیاء، ج 1، ص 200؛ خزائلی، اعلام قرآن، ص 541.