آیا قرآن کریم به مخالفت مشرکان با اعتقاد به معاد اشاره کرده است؟
قرآن کریم، درباره این موضوع می فرماید: (وَ ضَرَبَ لَنَا مَثَلاً وَ نَسِىَ خَلْقَهُ قَالَ مَن یحْىِ الْعِظَـمَ …)[19]؛ و براى ما مثالى زد و آفرینش خود را فراموش کرد و گفت: چه کسى این استخوان ها را زنده می کند، در حالى که پوسیده است؟
شأن نزول آیه چنین است: مردى از مشرکان به نام «ابى بن خلف» یا «امیه بن خلف» و یا «عاص بن وائل» قطعه استخوان پوسیده اى را پیدا کرد و گفت: «با این دلیل محکم به مخاصمه با محمد(ص) برمی خیزم و سخن او را درباره معاد ابطال می کنم.» آن را برداشت و نزد پیامبراکرم(ص) آمد و گفت: «چه کسى می تواند این استخوان هاى پوسیده را از نو زنده کند؟» آیات فوق نازل شد و پاسخ دندان شکنى به او و هم فکران او داد.
منظور از «ضرب المثل» در این جا «ضرب المثل» عادى و تشبیه و کنایه نیست، بلکه بیان استدلال و ذکر مصداق، به منظور اثبات یک مطلب کلى است.
آرى این فرد خیره سر و مغرور فکر می کرد، دلیل محکمی براى نفى معاد پیدا کرده است و پیامبر اکرم(ص) هیچ پاسخى در برابر این منطق نخواهد داشت، ولى قرآن کریم در پاسخ به او می فرماید: اگر آفرینش خویش را فراموش نکرده بودى، هرگز به چنین استدلال واهى و سستى دست نمی زدى![20]
—————
[19] یس، آیه 78.
[20] ر.ک: ناصر مکارم شیرازى و همکاران، تفسیر نمونه، ج 18، ص 458.