علت نام گذارى پیامبر (ص) به طه چیست؟
مفسران درباره حروف مقطعه در قرآن، احتمال هاى زیادى را مطرح کرده اند که یکى از آنها، این است که طه، نام مبارک پیامبر(ص) است، به این دلیل که در حدیثى از امام صادق(ع) آمده است: «طه» از نام هاى پیامبر است، معناى آن یا طالب الحق، الهادى الیه؛ اى کسى که طالب حقى و هدایت کننده به سوى آن می باشد.[4] از این حدیث، چنین استفاده می شود که «طه»، مرکب از دو حرف رمزى است: «طا» اشاره به «طالب حق» و «ها» اشاره به «هادى الیه» است.
علامه طباطبائى(ره) درباره کلمه «طه»، بیانى دارند که خلاصه اش این است: شکى نیست که طه، از نام هاى آسمانى پیامبر(ص) است، که مردم قبل از نزول قرآن، نه بدان آگاهى داشتند و نه پیامبر را با آن اسم می خواندند. این کلمه از یک سو، در لغت معناى وصفى ندارد؛ یعنى، مانند محمد و احمد نیست که بر معنایى وصفى دلالت کند و ازسوى دیگر، بعید است که نامی بى معنا براى آن حضرت بگذارند که جز ذات، معناى دیگرى در برنداشته باشد. نتیجه این که، ناگزیر باید گفت: معناى موجود در «طه» مربوط به آن جناب بوده و با وجود ایشان، تحقق پذیر است. پس این کلمه، صفتى از شخصیت باطنى آن جناب بوده که مختص خود اوست و فرد دیگرى، آن صفت را ندارد، ازاین رو، می توان گفت: «طه» یکى از نام هاى مخصوص آن جناب است که به معناى: «اى کسى که به طه خطاب شدى» می باشد؛ آن گاه به تدریج و بر اثر زیادى استعمال، اسم خاص براى پیامبر اسلام(ص) گردید.[5]
—————
[4] ر. ک: تفسیر نمونه، ج 13، ص 157.
[5] ر. ک: تفسیرالمیزان، ج 14، ص 126.