آیا در قرآن کریم آیه اى حاکى از امامت پیامبر اکرم(ص)وجود دارد؟
1. امامت به مفهوم پیشوا بودن است؛ به گونه اى که مردم از کسى که داراى این مقام است پیروى کرده، گفتار و رفتار خود را بر گفتار و کردار او تطبیق نمایند.
2. از آیاتى مانند: (وَ جَعَلْنَـهُمْ أَئِمَّهً یهْدُونَ بِأَمْرِنَا)؛[1] آنان را امامان هدایت کننده به فرمان خود قرار دادیم. که هدایت به عنوان توضیح، بعد از امامت ذکر شده و سپس آن را به «امر» مقید کرده است و «امر» نیز، در مقابل خلق که جنبه تغییر و تدریج موجودات است، عبارت است از: جنبه تجرّد و ثبات موجودات، معلوم می گردد امام آن شخص هادى است که از جنبه ملکوتى موجودات، آنها را رهبرى می کند و مقام امامت یک نوع ولایت بر اعمال مردم است از نظر باطن که با هدایت توأم می باشد و هدایت هم در این جا، تنها به مفهوم راهنمایى و ارائه طریق که کار پیامبران و رسولان و عموم مؤمنان موعظه گر است نیست؛ بلکه به معناى رساندن به مقصد می باشد. چنین کسى داراى مقام یقین است و عالم ملکوت بروى مکشوف و شرایط دیگر از قبیل عصمت براى او فراهم است.
3. درباره پیامبراکرم(ص)که آیا وجود مقدس ایشان، امام هم بوده اند یا خیر، پاسخ مثبت است. دلیل این ادّعا، آیه شریفه 124 سوره بقره، به انضمام روایاتى است که درباره آیه یاد شده از معصومین(ع) رسیده است.
در حدیثى از صفوان جمّال نقل شده که می گوید در مکّه بودیم، سخن از آیه (وَ إِذِ ابْتَلَى إِبْرَ هِیمَ رَبُّهُو بِکَلِمَـت فَأَتَمَّهُنَّ) به میان آمد، فرمود آنها را به محمد و على و ائمه از فرزندان على(ع)که در آیه ذریه فرموده، تمام کرد. ازاین رو، معناى آیه، چنین می شود: هنگامی که خدا، ابراهیم را به کلماتى آزمایش کرد که آن کلمات، امامت ابراهیم و اسحاق و فرزندانش بود، آن را به امامت محمد(ص) و امامان اهل بیت از فرزندان اسماعیل کامل گردانید.[2]
—————
[1] انبیا، آیه 73.
[2] المیزان، ج 1،