غزوه حنین
یکی از جنگ‌های رسول خدا صلی الله علیه و آله پس از فتح مکه، در منطقه ای به نام حنین و با دو قبیله هوازن و ثقیف و نیز قبایل بنی هلال و نصر و جشم صورت گرفت. دشمن تصمیم گرفته بود در انتهای دره ای که گذرگاهی به منطقه حنین بود، پشت صخره ها و شکاف کوه ها کمین کند و به محض ورود ارتش اسلام به این دره عمیق و طولانی، آنان را زیر رگبار تیر و سنگ بگیرند. پیامبر نیز که متوجه کینه توزی دشمن شده بود، برای مسلمانان صد تهیه کرده و خودش نیز دو زره بر تن نموده و کلاهخود بر سر گذاشته بود و سوار بر اسبی سفید پشت سر ارتش اسلام حرکت می‌کرد. مسلمانان شب را در دهانه دره استراحت کردند و پیش از روشن شدن هوا وارد گذرگاه حنین شدند که مورد حمله ناگهانی دشمن واقع شدند. منافقان لشگر اسلام از این حمله به شدت خوشحال شدند. سپاه مسلمین که به سختی مورد حمله واقع شده بود، از هم متفرق شدند و هر کس سراسیمه به سویی می دوید. عده ای از یاران رسول خدا صلی الله علیه و آله در اطراف آن حضرت ایستادند و به دفاع از رسول خدا پرداختند. پیامبر به درگاه خدا شکایت کرد. مسلمانان با شنیدن صدای یاران پیامبر صلی الله علیه و آله بازگشتند، شمشیرها را از غلاف بیرون کشیدند و لبیک گویان آماده نبرد شدند. مسلمانان این بار کفار را شکست دادند و غنائم فراوانی به دست آنان رسید. دلیل شکست اولیه مسلمانان در این نبرد، غرور کاذبی بود که به لشگر 12 هزار نفری خود داشتند و خداوند با آزمایش خود، به آنان فهماند که زیادی نفرات تنها عامل پیروزی نیست؛ بلکه اراده اوست که همه چیز را رقم می زند.(1)
__________________
1. سیره ابن هشام، ج 4، ص 80؛ بحارالانوار، ج 21، ص 150-149؛ رسولی محلاتی، زندگانی حضرت محمد صلی الله علیه و آله، ص 565.