غزوه بنی النضیر
غزوه «بنینضیر»، دومین جنگ پیامبر صلی الله علیه و آله با یهودیان مدینه است که در سال چهارم هجرت اتفاق افتاد. پس از هجرت رسولخدا صلی الله علیه و آله به مدینه یکی از مسلمانان، به نام “عمرو بن امیه بن ضُمری” در اتفاقی بر اثر جهل دو نفر از قبیله بنی‌عامر را کشت. این قبیله که از هم پیمانان پیامبر به شمار می رفتند، بر اساس معاهده و پیمان امضا شده با پیامبر صلی الله علیه و آله درخواست دیه کشته شده ها را کردند. پیامبر به همراه برخی از اصحاب برای اخذ سهم قبیله بنی نضیر عازم قلعه آن ها شدند. یهودیان بنی نضیر از رسولخدا و درخواست ایشان استقبال کردند. در همین بین، آنان در مقام توطئه برآمدند و طرح قتل پیامبر صلی الله علیه و آله را برنامه ریزی کرده و تعهد خود نسبت به حضرت و مسلمانان را نقض کردند. پیامبر صلی الله علیه و آله از طریق وحی از توطئه بنی نضیر آگاه شد و بدون خبر، آنجا را ترک کرد و به بنی نضیر ده روز فرصت داد تا مدینه را ترک کنند، اما وقتی از تصمیم آنان مبنی بر عدم ترک مدینه آگاه شد، همراه سپاهیان اسلام به سمت قلعه های آنان حرکت کرد و به مدت 15 روز آنان را محاصره نمود. سپس بنی نضیر تسلیم و از شهر مدینه خارج شدند. در این جنگ غنائم بسیاری به دست مسلمانان افتاد.(1)
__________________________
1. واقدی، الطبقات الکبری، ج2، ص43؛ ابن هشام، السیره النبویه، ج2، ص108؛ تاریخ الطبری، ص381.