عرفات
نام صحرایی است وسیع و هموار در دامنه کوهی به نام «جبل الرحمه» که در جنوب شرقی مکه مابین «ثویه» و «عرنه»، «نمره» تا «ذی المجاز» قرار دارد. در وجه تسمیه آن اقوال مختلفی وجود دارد: برخی آن را جمع «عرفه» و به معنی کوه و بلندی ذکر کرده اند؛ بعضی آن را از عرفان، شناخت و معرفت دانسته و برای چنین نامگذاری نیز ریشه های تاریخی قائل شده اند. از جمله آنکه حضرت آدم و حوا پس از هبوط به زمین و بعد از جدایی طولانی، در آن صحرا به یکدیگر رسیده و با هم آشنا شده اند. عده ای نیز گفته اند عرفات (به معنا آشنا) به آن علت است که حضرت ابراهیم علیه السلام در آنجا توسط جبرئیل با مناسک خود آشنا و به آن ها عارف شد. در حدیثی از امام صادق علیه السلام آمده است: جبرئیل روز عرفه بر ابراهیم فرود آمد و به او گفت: به گناهانت اعتراف کن و مناسک را بشناس و لذا چون او اعتراف کرد، آنجا را عرفات نامیدند.(1)
_____________________
1. صدوق، علل الشرایع، ج 2، ص 436؛ کلینی، الفروع من الکافی ج 4 ص 189