هشام بن حکم از امام صادق علیه السّلام در بارۀ علت روزه گرفتن سؤال کرد،
آن حضرت فرمود: همانا که خداى عزّ و جلّ روزه را از آنرو واجب ساخت که غنى و فقیر بوسیلۀ آن در یک سطح قرار گیرند. و این بدان سبب است که غنى چنان نبود که اثر گرسنگى را احساس کند، تا بر فقیر رحم آورد، زیرا غنى هر زمان که چیزى مى‌خواست بر آن قادر بود، از این رو خداى عزّ و جلّ اراده کرد تا میان افراد خلقش تساوى برقرار سازد، و رنج گرسنگى و درد را به غنى بچشاند، تا نسبت به ضعیف رقّت کند، و بر گرسنه رحم آورد.
سَأَلَ هِشَامُ بْنُ اَلْحَکَمِ أَبَا عَبْدِ اَللَّهِ عَلَیْهِ اَلسَّلاَمُ عَنْ عِلَّةِ اَلصِّیَامِ
فَقَالَ : «إِنَّمَا فَرَضَ اَللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ اَلصِّیَامَ لِیَسْتَوِیَ بِهِ اَلْغَنِیُّ وَ اَلْفَقِیرُ وَ ذَلِکَ أَنَّ اَلْغَنِیَّ لَمْ یَکُنْ لِیَجِدَ مَسَّ اَلْجُوعِ فَیَرْحَمَ اَلْفَقِیرَ لِأَنَّ اَلْغَنِیَّ کُلَّمَا أَرَادَ شَیْئاً قَدَرَ عَلَیْهِ فَأَرَادَ اَللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ أَنْ یُسَوِّیَ بَیْنَ خَلْقِهِ وَ أَنْ یُذِیقَ اَلْغَنِیَّ مَسَّ اَلْجُوعِ وَ اَلْأَلَمِ لِیَرِقَّ عَلَى اَلضَّعِیفِ فَیَرْحَمَ اَلْجَائِعَ» .
من لا یحضره الفقیه ج۲ ص۷۳
وسائل الشیعة ج۱۰ ص 7
بحار الأنوار ج۹۳ ص۳۷۱