متن و ترجمه جزء سی ام قرآن – الهی قمشه ای

سوره ۷۸: النبأ

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان

عَمَّ یَتَسَاءَلُونَ ﴿۱﴾
(مردم) از چه خبر مهمی پرسش و گفتگو می‌کنند؟ (۱)

عَنِ النَّبَإِ الْعَظِیمِ ﴿۲﴾
از خبر بزرگ (قیامت). (۲)

الَّذِی هُمْ فِیهِ مُخْتَلِفُونَ ﴿۳﴾
که در آن با هم به جدال و اختلاف کلمه برخاستند. (۳)

کَلَّا سَیَعْلَمُونَ ﴿۴﴾
چنین نیست (که منکران پنداشته‌اند) به زودی (به وقت مرگ) خواهند دانست. (۴)

ثُمَّ کَلَّا سَیَعْلَمُونَ ﴿۵﴾
و باز چنین نیست (که منکران پنداشته‌اند) البته به زودی آگاه می‌شوند. (۵)

أَلَمْ نَجْعَلِ الْأَرْضَ مِهَادًا ﴿۶﴾
آیا ما زمین را مهد آسایش خلق نگردانیدیم؟ (۶)

وَالْجِبَالَ أَوْتَادًا ﴿۷﴾
و کوهها را عماد و نگهبان آن نساختیم؟ (۷)

وَخَلَقْنَاکُمْ أَزْوَاجًا ﴿۸﴾
و شما را جفت (زن و مرد) آفریدیم. (۸)

وَجَعَلْنَا نَوْمَکُمْ سُبَاتًا ﴿۹﴾
و خواب را برای شما مایه (قوم حیات و) استراحت قرار دادیم. (۹)

وَجَعَلْنَا اللَّیْلَ لِبَاسًا ﴿۱۰﴾
و (پرده سیاه) شب را ساتر (احوال خلق) گردانیدیم. (۱۰)

وَجَعَلْنَا النَّهَارَ مَعَاشًا ﴿۱۱﴾
و روز روشن را برای تحصیل معاش آنان مقرر داشتیم. (۱۱)

وَبَنَیْنَا فَوْقَکُمْ سَبْعًا شِدَادًا ﴿۱۲﴾
و بر فراز شما هفت آسمان محکم بنا کردیم. (۱۲)

وَجَعَلْنَا سِرَاجًا وَهَّاجًا ﴿۱۳﴾
و چراغی (چون خورشید) رخشان بر افروختیم. (۱۳)

وَأَنْزَلْنَا مِنَ الْمُعْصِرَاتِ مَاءً ثَجَّاجًا ﴿۱۴﴾
و از فشار و تراکم ابرها آب باران فرو ریختیم. (۱۴)

لِنُخْرِجَ بِهِ حَبًّا وَنَبَاتًا ﴿۱۵﴾
تا بدان آب، دانه و گیاه رویانیم. (۱۵)

وَجَنَّاتٍ أَلْفَافًا ﴿۱۶﴾
و باغهای پر درخت (و انواع میوه‌ها) پدید آوریم. (۱۶)

إِنَّ یَوْمَ الْفَصْلِ کَانَ مِیقَاتًا ﴿۱۷﴾
همانا روز فصل (یعنی روز قیامت که در آن فصل خصومتها شود) وعده گاه خلق است. (۱۷)

یَوْمَ یُنْفَخُ فِی الصُّورِ فَتَأْتُونَ أَفْوَاجًا ﴿۱۸﴾
آن روزی که در صور بدمند (تا مردگان زنده شوند) و فوج فوج (به محشر) در آیید. (۱۸)

وَفُتِحَتِ السَّمَاءُ فَکَانَتْ أَبْوَابًا ﴿۱۹﴾
و درهای آسمان به ابواب مختلف گشوده شود (تا هر فوجی از دری شتابند). (۱۹)

وَسُیِّرَتِ الْجِبَالُ فَکَانَتْ سَرَابًا ﴿۲۰﴾
و کوهها را به گردش آرند تا به مانند سراب گردد. (۲۰)

إِنَّ جَهَنَّمَ کَانَتْ مِرْصَادًا ﴿۲۱﴾
همانا دوزخ کمینگاه (کافران و بد کاران) است. (۲۱)

لِلطَّاغِینَ مَآبًا ﴿۲۲﴾
آن دوزخ جایگاه مردم سرکش ستمکار است. (۲۲)

لَابِثِینَ فِیهَا أَحْقَابًا ﴿۲۳﴾
که در آن قرنها بمانند (و عذاب کشند). (۲۳)

لَا یَذُوقُونَ فِیهَا بَرْدًا وَلَا شَرَابًا ﴿۲۴﴾
هرگز در آنجا هیچ هوی خنک و شراب (طهور) نیاشامند. (۲۴)

إِلَّا حَمِیمًا وَغَسَّاقًا ﴿۲۵﴾
مگر آبی پلید و سوزان که حمیم و غسّاق جهنم است به آنها دهند. (۲۵)

جَزَاءً وِفَاقًا ﴿۲۶﴾
کیفری که با اعمال آنها موافق است. (۲۶)

إِنَّهُمْ کَانُوا لَا یَرْجُونَ حِسَابًا ﴿۲۷﴾
زیرا آنها به حقیقت امید به روز حساب نداشتند. (۲۷)

وَکَذَّبُوا بِآیَاتِنَا کِذَّابًا ﴿۲۸﴾
و آیات ما را سخت تکذیب کردند. (۲۸)

وَکُلَّ شَیْءٍ أَحْصَیْنَاهُ کِتَابًا ﴿۲۹﴾
و حال آنکه حساب هر چیزی را ما در کتابی (به احصاء و شماره) رقم کرده‌ایم. (۲۹)

فَذُوقُوا فَلَنْ نَزِیدَکُمْ إِلَّا عَذَابًا ﴿۳۰﴾
پس بچشید (کیفر تکذیب و بدکاری را) که هرگز بر شما چیزی جز رنج و عذاب دوزخ نیفزاییم. (۳۰)

إِنَّ لِلْمُتَّقِینَ مَفَازًا ﴿۳۱﴾
متقیان را در آن جهان مقام گشایش و هر گونه آسایش است. (۳۱)

حَدَائِقَ وَأَعْنَابًا ﴿۳۲﴾
باغها و تاکستانهاست. (۳۲)

وَکَوَاعِبَ أَتْرَابًا ﴿۳۳﴾
و دختران زیبای دلربا که همه در خوبی و جوانی مانند یکدیگرند. (۳۳)

وَکَأْسًا دِهَاقًا ﴿۳۴﴾
و جامهای پر از شراب (طهور و انواع نوشابه‌های شیرین و خوش). (۳۴)

لَا یَسْمَعُونَ فِیهَا لَغْوًا وَلَا کِذَّابًا ﴿۳۵﴾
هرگز در آنجا سخن بیهوده و دروغ نشنوند. (۳۵)

جَزَاءً مِنْ رَبِّکَ عَطَاءً حِسَابًا ﴿۳۶﴾
این (نعمتهای ابدی) مزدی به عطاء و حساب پروردگار توست. (۳۶)

رَبِّ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَمَا بَیْنَهُمَا الرَّحْمَنِ لَا یَمْلِکُونَ مِنْهُ خِطَابًا ﴿۳۷﴾
خدایی که آسمانها و زمین و همه مخلوقاتی که در بین آسمان و زمین است بیافریده همان خدای مهربان که (در عین مهربانی) کسی (از قهر و سطوتش) با او به گفتگو نتواند لب گشود. (۳۷)

یَوْمَ یَقُومُ الرُّوحُ وَالْمَلَائِکَةُ صَفًّا لَا یَتَکَلَّمُونَ إِلَّا مَنْ أَذِنَ لَهُ الرَّحْمَنُ وَقَالَ صَوَابًا ﴿۳۸﴾
روزی که آن فرشته بزرگ روح القدس با همه فرشتگان صف زده و به نظم برخیزند و هیچ کس سخن نگوید جز آن کسی که خدای مهربانش به سخن اذن دهد و او سخن به صواب گوید (و به اذن خدا شفاعت گنهکاران کند). (۳۸)

ذَلِکَ الْیَوْمُ الْحَقُّ فَمَنْ شَاءَ اتَّخَذَ إِلَى رَبِّهِ مَآبًا ﴿۳۹﴾
چنین روز حتمی و محقق خواهد بود، پس هر که می‌خواهد نزد خدای خود (در آن روز) مقام و منزلتی یابد (امروز در راه ایمان و طاعت بکوشد). (۳۹)

إِنَّا أَنْذَرْنَاکُمْ عَذَابًا قَرِیبًا یَوْمَ یَنْظُرُ الْمَرْءُ مَا قَدَّمَتْ یَدَاهُ وَیَقُولُ الْکَافِرُ یَا لَیْتَنِی کُنْتُ تُرَابًا ﴿۴۰﴾
ما شما را از روز عذاب که نزدیک است ترسانیده و آگاه ساختیم، روزی که هر کس هر چه کرده در پیش روی خود حاضر بیند و کافر در آن روز گوید که ای کاش خاک بودم (تا چنین به آتش کفر خود نمی‌سوختیم). (۴۰)

سوره ۷۹: النازعات

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان

وَالنَّازِعَاتِ غَرْقًا ﴿۱﴾
قسم به فرشتگانی که (جان کافران را) به سختی بگیرند. (۱)

وَالنَّاشِطَاتِ نَشْطًا ﴿۲﴾
قسم به فرشتگانی که (جان اهل ایمان را) به آسایش و نشاط ببرند. (۲)

وَالسَّابِحَاتِ سَبْحًا ﴿۳﴾
و قسم به فرشتگانی که با کمال سرعت (فرمان حق را) انجام دهند. (۳)

فَالسَّابِقَاتِ سَبْقًا ﴿۴﴾
قسم به فرشتگانی که (درنظم عالم) بر هم سبقت گیرند. (۴)

فَالْمُدَبِّرَاتِ أَمْرًا ﴿۵﴾
قسم به فرشتگانی که (به فرمان حق) به تدبیر نظام خلق می‌کوشند (که قیامتی و حشری خواهد آمد). (۵)

یَوْمَ تَرْجُفُ الرَّاجِفَةُ ﴿۶﴾
روزی که آن لرزاننده (یعنی نفخه صور الهی، جهان را) بلرزاند. (۶)

تَتْبَعُهَا الرَّادِفَةُ ﴿۷﴾
و لرزاننده دیگر (یعنی نفخه صور دیگر) از پی آن در آید. (۷)

قُلُوبٌ یَوْمَئِذٍ وَاجِفَةٌ ﴿۸﴾
در آن روز سخت دلهای برخی مضطرب و هراسان شود. (۸)

أَبْصَارُهَا خَاشِعَةٌ ﴿۹﴾
که (از ترس) چشمها به زیر افکنند. (۹)

یَقُولُونَ أَإِنَّا لَمَرْدُودُونَ فِی الْحَافِرَةِ ﴿۱۰﴾
(مردم غافل دنیا) گویند: آیا ما پس از مرگ باز زندگانی دیگری خواهیم یافت؟ (۱۰)

أَإِذَا کُنَّا عِظَامًا نَخِرَةً ﴿۱۱﴾
چگونه چون مردیم و استخوان ما پوسید زنده خواهیم شد؟ (۱۱)

قَالُوا تِلْکَ إِذًا کَرَّةٌ خَاسِرَةٌ ﴿۱۲﴾
و گویند: در این صورت که دیگر بار زنده شویم بسی زیانکار خواهیم بود. (۱۲)

فَإِنَّمَا هِیَ زَجْرَةٌ وَاحِدَةٌ ﴿۱۳﴾
جز یک صدای مهیب (که در صور اسرافیل کنند) نشنوند. (۱۳)

فَإِذَا هُمْ بِالسَّاهِرَةِ ﴿۱۴﴾
و ناگاه همه از خاک بر شوند و به صحرای قیامت رهسپار گردند. (۱۴)

هَلْ أَتَاکَ حَدِیثُ مُوسَى ﴿۱۵﴾
آیا خبر موسی عمران به تو رسیده؟ (۱۵)

إِذْ نَادَاهُ رَبُّهُ بِالْوَادِ الْمُقَدَّسِ طُوًى ﴿۱۶﴾
آن گاه که خدایش او را در وادی مقدس طوی (قرب طور) ندا کرد. (۱۶)

اذْهَبْ إِلَى فِرْعَوْنَ إِنَّهُ طَغَى ﴿۱۷﴾
که به سوی فرعون برو که او سخت به راه طغیان رفته است. (۱۷)

فَقُلْ هَلْ لَکَ إِلَى أَنْ تَزَکَّى ﴿۱۸﴾
پس بگو: میل داری که (از پلیدی خود پرستی و شرک) پاک و پاکیزه شوی؟ (۱۸)

وَأَهْدِیَکَ إِلَى رَبِّکَ فَتَخْشَى ﴿۱۹﴾
و تو را به راه خدا هدایت کنم تا بترسی (و به درگاه عظمت و قدرت او خاشع و فروتن شوی). (۱۹)

فَأَرَاهُ الْآیَةَ الْکُبْرَى ﴿۲۰﴾
پس آن آیت و معجزه بزرگتر را به او نمود. (۲۰)

فَکَذَّبَ وَعَصَى ﴿۲۱﴾
فرعون تکذیب و نافرمانی کرد. (۲۱)

ثُمَّ أَدْبَرَ یَسْعَى ﴿۲۲﴾
از آن پس (که معجزه موسی دید) باز روی از حق بگردانید و (برای دفع موسی) به جهد و کوشش برخاست. (۲۲)

فَحَشَرَ فَنَادَى ﴿۲۳﴾
پس (با رجال بزرگ دربار خود) انجمن کرد و ندا داد. (۲۳)

فَقَالَ أَنَا رَبُّکُمُ الْأَعْلَى ﴿۲۴﴾
و گفت: منم خدای بزرگ شما. (۲۴)

فَأَخَذَهُ اللَّهُ نَکَالَ الْآخِرَةِ وَالْأُولَى ﴿۲۵﴾
خدا هم او را به عقاب دنیا و آخرت گرفتار کرد. (۲۵)

إِنَّ فِی ذَلِکَ لَعِبْرَةً لِمَنْ یَخْشَى ﴿۲۶﴾
تا به هلاکت او اهل ترس از خدا عبرت گیرند. (۲۶)

أَأَنْتُمْ أَشَدُّ خَلْقًا أَمِ السَّمَاءُ بَنَاهَا ﴿۲۷﴾
آیا بنای شما آدمیان استوارتر است یا بنای آسمان بلند که خدا آفرید؟ (۲۷)

رَفَعَ سَمْکَهَا فَسَوَّاهَا ﴿۲۸﴾
که سقفی بس بلند و محکم بنیان در کمال زیبایی استوار ساخت. (۲۸)

وَأَغْطَشَ لَیْلَهَا وَأَخْرَجَ ضُحَاهَا ﴿۲۹﴾
و شامش را تیره و روزش را روشن گردانید. (۲۹)

وَالْأَرْضَ بَعْدَ ذَلِکَ دَحَاهَا ﴿۳۰﴾
و زمین را پس از آن بگسترانید. (۳۰)

أَخْرَجَ مِنْهَا مَاءَهَا وَمَرْعَاهَا ﴿۳۱﴾
و از آن آب و گیاه پدید آورد. (۳۱)

وَالْجِبَالَ أَرْسَاهَا ﴿۳۲﴾
و کوهها را بر روی آن استوار ساخت. (۳۲)

مَتَاعًا لَکُمْ وَلِأَنْعَامِکُمْ ﴿۳۳﴾
تا (از آن آب و گیاه که از بیابان و کوه بر انگیزد) قوت شما و چهارپایانتان بر آید. (۳۳)

فَإِذَا جَاءَتِ الطَّامَّةُ الْکُبْرَى ﴿۳۴﴾
پس چون آن واقعه بزرگ (و حادثه عظیم قیامت) پدید آید. (۳۴)

یَوْمَ یَتَذَکَّرُ الْإِنْسَانُ مَا سَعَى ﴿۳۵﴾
در آن روز آدمی هر چه کرده به یاد آرد. (۳۵)

وَبُرِّزَتِ الْجَحِیمُ لِمَنْ یَرَى ﴿۳۶﴾
و دوزخ برای بینندگان آشکار شود. (۳۶)

فَأَمَّا مَنْ طَغَى ﴿۳۷﴾
پس هر کس (از حکم شرع خدا) سرکش و طاغی شد. (۳۷)

وَآثَرَ الْحَیَاةَ الدُّنْیَا ﴿۳۸﴾
و زندگی دنیا را برگزید. (۳۸)

فَإِنَّ الْجَحِیمَ هِیَ الْمَأْوَى ﴿۳۹﴾
دوزخ جایگاه اوست. (۳۹)

وَأَمَّا مَنْ خَافَ مَقَامَ رَبِّهِ وَنَهَى النَّفْسَ عَنِ الْهَوَى ﴿۴۰﴾
و هر کس از حضور در پیشگاه عزّ ربوبیت بترسید و از هوای نفس دوری جست. (۴۰)

فَإِنَّ الْجَنَّةَ هِیَ الْمَأْوَى ﴿۴۱﴾
همانا بهشت منزلگاه اوست. (۴۱)

یَسْأَلُونَکَ عَنِ السَّاعَةِ أَیَّانَ مُرْسَاهَا ﴿۴۲﴾
از تو سؤال کنند که قیامت کی بر پا شود؟ (۴۲)

فِیمَ أَنْتَ مِنْ ذِکْرَاهَا ﴿۴۳﴾
تو را چه کار است دیگر که از آن به یاد آری؟ (بسیار یاد آور شدی و منکران از تو نپذیرفتند). (۴۳)

إِلَى رَبِّکَ مُنْتَهَاهَا ﴿۴۴﴾
کار آن ساعت به خدای تو منتهی شود. (۴۴)

إِنَّمَا أَنْتَ مُنْذِرُ مَنْ یَخْشَاهَا ﴿۴۵﴾
تو را جز این نباشد که اهل ایمان را هر کس از یاد آن روز هراسان می‌شود به اهوال آن روز آگاه سازی. (۴۵)

کَأَنَّهُمْ یَوْمَ یَرَوْنَهَا لَمْ یَلْبَثُوا إِلَّا عَشِیَّةً أَوْ ضُحَاهَا ﴿۴۶﴾
چون آن روز را مردم ببینند گویی همه عمر دنیا شامگاهی یا چاشتگاهی بیش نبوده است. (۴۶)

سوره ۸۰: عبس

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان

عَبَسَ وَتَوَلَّى ﴿۱﴾
عبوس و ترشرو گشت. (۱)

أَنْ جَاءَهُ الْأَعْمَى ﴿۲﴾
چون آن مرد نابینا حضورش آمد. (۲)

وَمَا یُدْرِیکَ لَعَلَّهُ یَزَّکَّى ﴿۳﴾
و تو چه می‌دانی ممکن است او مردی پارسا و پاکیزه صفات باشد. (۳)

أَوْ یَذَّکَّرُ فَتَنْفَعَهُ الذِّکْرَى ﴿۴﴾
یا (به تعلیم رسول) به یاد خدا آید و ذکر حق او را سودمند افتد. (مراد عبد اللّه مکتوم است که چون حضور رسول برای تعلیم قرآن آمد جمعی از اکابر کفار قریش نزد حضرت بودند، حضرت از حرص بر ایمان و هدایت آنها به او توجه کامل نکرد و به صحبت مشغول بود و مرد متشخصی از امویان بر آن نابینا ترشرویی و اظهار انزجار نمود. بر نکوهش او و حرمت عبد اللّه این آیات نازل شد). (۴)

أَمَّا مَنِ اسْتَغْنَى ﴿۵﴾
اما آن که دارا (و مغرور دنیا) است. (۵)

فَأَنْتَ لَهُ تَصَدَّى ﴿۶﴾
تو به او توجه کنی (و حریص بر ایمان او باشی). (۶)

وَمَا عَلَیْکَ أَلَّا یَزَّکَّى ﴿۷﴾
در صورتی که اگر او به پارسایی نپردازد بر تو تکلیفی نیست. (۷)

وَأَمَّا مَنْ جَاءَکَ یَسْعَى ﴿۸﴾
اما آن کس که (چون عبد اللّه مکتوم به شوق دل برای ذکر خدا) به سوی تو می‌شتابد. (۸)

وَهُوَ یَخْشَى ﴿۹﴾
و او مرد خدا ترس و با تقوایی است. (۹)

فَأَنْتَ عَنْهُ تَلَهَّى ﴿۱۰﴾
تو از توجه به او خود داری می‌کنی! (۱۰)

کَلَّا إِنَّهَا تَذْکِرَةٌ ﴿۱۱﴾
این روا نیست، که آیات حق برای پند و تذکر (همه خلق) است. (۱۱)

فَمَنْ شَاءَ ذَکَرَهُ ﴿۱۲﴾
تا هر که بخواهد پند گیرد. (۱۲)

فِی صُحُفٍ مُکَرَّمَةٍ ﴿۱۳﴾
آیات الهی در صحیفه‌هایی مکرّم (یعنی لوح محفوظ یا کتب آسمانی یا قلوب پاکان) نگاشته است. (۱۳)

مَرْفُوعَةٍ مُطَهَّرَةٍ ﴿۱۴﴾
که آن صحیفه‌ها بسی بلند مرتبه و پاک و منزه (از خطا) است. (۱۴)

بِأَیْدِی سَفَرَةٍ ﴿۱۵﴾
(سپرده) به دست سفیران حق (و فرشتگان وحی) است. (۱۵)

کِرَامٍ بَرَرَةٍ ﴿۱۶﴾
که ملائکه مقرب عالی رتبه با حسن و کرامتند. (۱۶)

قُتِلَ الْإِنْسَانُ مَا أَکْفَرَهُ ﴿۱۷﴾
ای کشته باد انسان (بی ایمان) که تا این حد کفر و عناد می‌ورزد! (۱۷)

مِنْ أَیِّ شَیْءٍ خَلَقَهُ ﴿۱۸﴾
(نمی‌نگرد که) خدا و را از چه چیز خلق کرده است؟ (۱۸)

مِنْ نُطْفَةٍ خَلَقَهُ فَقَدَّرَهُ ﴿۱۹﴾
از آب نطفه (بی قدری بدین صورت زیبا) خلقتش فرمود (۱۹)

ثُمَّ السَّبِیلَ یَسَّرَهُ ﴿۲۰﴾
سپس راه (خروج از نقص به کمال) را بر او سهل و آسان گردانید. (۲۰)

ثُمَّ أَمَاتَهُ فَأَقْبَرَهُ ﴿۲۱﴾
آن گاه (به وقت معین) او را بمیراند و به خاک قبر سپرد. (۲۱)

ثُمَّ إِذَا شَاءَ أَنْشَرَهُ ﴿۲۲﴾
و سپس هر وقت خواهد باز او را از قبر بر انگیزد. (۲۲)

کَلَّا لَمَّا یَقْضِ مَا أَمَرَهُ ﴿۲۳﴾
چنین نیست (که منکران معاد می‌پندارند) بشر کافر هنوز آنچه خدا امر کرده به جا نیاورده (تا سعادت ابد یابد). (۲۳)

فَلْیَنْظُرِ الْإِنْسَانُ إِلَى طَعَامِهِ ﴿۲۴﴾
آدمی باید به قوت و غذای خود به چشم خود بنگرد. (۲۴)

أَنَّا صَبَبْنَا الْمَاءَ صَبًّا ﴿۲۵﴾
که ما آب باران فرو ریختیم. (۲۵)

ثُمَّ شَقَقْنَا الْأَرْضَ شَقًّا ﴿۲۶﴾
آن گاه خاک زمین بشکافتیم. (۲۶)

فَأَنْبَتْنَا فِیهَا حَبًّا ﴿۲۷﴾
و حبوبات برویانیدیم. (۲۷)

وَعِنَبًا وَقَضْبًا ﴿۲۸﴾
و باغ انگور و نباتاتی که هر چه بدروند باز بروید. (۲۸)

وَزَیْتُونًا وَنَخْلًا ﴿۲۹﴾
و درخت زیتون و نخل خرما. (۲۹)

وَحَدَائِقَ غُلْبًا ﴿۳۰﴾
و باغهای پر از درختان کهن. (۳۰)

وَفَاکِهَةً وَأَبًّا ﴿۳۱﴾
و انواع میوه‌ها و علفها و مرتعها. (۳۱)

مَتَاعًا لَکُمْ وَلِأَنْعَامِکُمْ ﴿۳۲﴾
تا شما آدمیان و حیوانات شما هم از آن بهره‌مند شوید. (۳۲)

فَإِذَا جَاءَتِ الصَّاخَّةُ ﴿۳۳﴾
(به یاد آرید) آن گاه که ندای مهیب قیامت (به گوش همه خلق) برسد. (۳۳)

یَوْمَ یَفِرُّ الْمَرْءُ مِنْ أَخِیهِ ﴿۳۴﴾
آن روز که (از وحشت و هولناکی) هر کس از برادرش می‌گریزد. (۳۴)

وَأُمِّهِ وَأَبِیهِ ﴿۳۵﴾
و بلکه از مادر و پدرش. (۳۵)

وَصَاحِبَتِهِ وَبَنِیهِ ﴿۳۶﴾
و از زن و فرزندانش هم می‌گریزد. (۳۶)

لِکُلِّ امْرِئٍ مِنْهُمْ یَوْمَئِذٍ شَأْنٌ یُغْنِیهِ ﴿۳۷﴾
در آن روز هر کس چنان گرفتار شأن و کار خود است که به هیچ کس نتواند پرداخت. (۳۷)

وُجُوهٌ یَوْمَئِذٍ مُسْفِرَةٌ ﴿۳۸﴾
آن روز طایفه‌ای (که اهل ایمانند) رخسارشان فروزان است. (۳۸)

ضَاحِکَةٌ مُسْتَبْشِرَةٌ ﴿۳۹﴾
خندان و شادمانند. (۳۹)

وَوُجُوهٌ یَوْمَئِذٍ عَلَیْهَا غَبَرَةٌ ﴿۴۰﴾
و رخسار گروهی گرد آلود غم و اندوه است. (۴۰)

تَرْهَقُهَا قَتَرَةٌ ﴿۴۱﴾
و به رویشان خاک سیاه ذلّت و خجلت نشسته. (۴۱)

أُولَئِکَ هُمُ الْکَفَرَةُ الْفَجَرَةُ ﴿۴۲﴾
آنها همان کافران و بدکاران عالمند. (۴۲)

سوره ۸۱: التکویر

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان

إِذَا الشَّمْسُ کُوِّرَتْ ﴿۱﴾
هنگامی که آفتاب تابان تاریک شود. (۱)

وَإِذَا النُّجُومُ انْکَدَرَتْ ﴿۲﴾
و هنگامی که ستارگان آسمان تیره شوند (و فرو ریزند). (۲)

وَإِذَا الْجِبَالُ سُیِّرَتْ ﴿۳﴾
و آن گاه که گوهها به رفتار آیند. (۳)

وَإِذَا الْعِشَارُ عُطِّلَتْ ﴿۴﴾
و آن گاه که شتران ده ماهه آبستن را (که نزد عرب بسیار عزیز است) به کلی رها کنند. (۴)

وَإِذَا الْوُحُوشُ حُشِرَتْ ﴿۵﴾
و هنگامی که وحوش (و طیور نیز به عرصه قیامت) محشور شوند. (۵)

وَإِذَا الْبِحَارُ سُجِّرَتْ ﴿۶﴾
و هنگامی که دریاهای آب (چون آتش سوزان) شعله‌ور گردد. (۶)

وَإِذَا النُّفُوسُ زُوِّجَتْ ﴿۷﴾
و هنگامی که نفوس خلق همه با همجنس خود در پیوندند. (۷)

وَإِذَا الْمَوْءُودَةُ سُئِلَتْ ﴿۸﴾
و هنگامی که از دختران زنده به گور شده باز پرسند. (۸)

بِأَیِّ ذَنْبٍ قُتِلَتْ ﴿۹﴾
که (آن بی گناهان) به چه جرم و گناه کشته شدند؟! (۹)

وَإِذَا الصُّحُفُ نُشِرَتْ ﴿۱۰﴾
و هنگامی که نامه اعمال خلق گشوده شود. (۱۰)

وَإِذَا السَّمَاءُ کُشِطَتْ ﴿۱۱﴾
و هنگامی که آسمان را از جای بر کنند. (۱۱)

وَإِذَا الْجَحِیمُ سُعِّرَتْ ﴿۱۲﴾
و هنگامی که آتش دوزخ را سخت بیفروزند. (۱۲)

وَإِذَا الْجَنَّةُ أُزْلِفَتْ ﴿۱۳﴾
و هنگامی که بهشت را (به اهلش) نزدیک سازند. (۱۳)

عَلِمَتْ نَفْسٌ مَا أَحْضَرَتْ ﴿۱۴﴾
در آن هنگام (که روز قیامت است) هر نفسی هر آنچه بر خود حاضر کرده همه را بداند. (۱۴)

فَلَا أُقْسِمُ بِالْخُنَّسِ ﴿۱۵﴾
چنین نیست (که منکران قرآن پندارند) قسم یاد می‌کنم به ستارگان باز گردنده. (۱۵)

الْجَوَارِ الْکُنَّسِ ﴿۱۶﴾
که به گردش آیند و در مکان خود رخ پنهان کنند. (۱۶)

وَاللَّیْلِ إِذَا عَسْعَسَ ﴿۱۷﴾
قسم به شب تار هنگامی که روی جهان را تاریک گرداند. (۱۷)

وَالصُّبْحِ إِذَا تَنَفَّسَ ﴿۱۸﴾
و قسم به صبح روشن وقتی که دم زند (و عالم را به روی خود بیفروزد). (۱۸)

إِنَّهُ لَقَوْلُ رَسُولٍ کَرِیمٍ ﴿۱۹﴾
(قسم به این آیات) که همانا قرآن کلام رسول بزرگوار حق (جبرئیل) است. (۱۹)

ذِی قُوَّةٍ عِنْدَ ذِی الْعَرْشِ مَکِینٍ ﴿۲۰﴾
که فرشته با قوّت و قدرت است و نزد خدای مقتدر عرش با جاه و منزلت است. (۲۰)

مُطَاعٍ ثَمَّ أَمِینٍ ﴿۲۱﴾
و در آنجا فرمانده فرشتگان و امین وحی خداست. (۲۱)

وَمَا صَاحِبُکُمْ بِمَجْنُونٍ ﴿۲۲﴾
و رسول عصر شما هرگز دیوانه نیست. (۲۲)

وَلَقَدْ رَآهُ بِالْأُفُقِ الْمُبِینِ ﴿۲۳﴾
و او امین وحی را در افق اعلای مشرق درست مشاهده کرد. (۲۳)

وَمَا هُوَ عَلَى الْغَیْبِ بِضَنِینٍ ﴿۲۴﴾
و این رسول شما بر وحی از عالم غیب بخل نمی‌ورزد (و شما را از علم وحی خود آگاه می‌سازد). (۲۴)

وَمَا هُوَ بِقَوْلِ شَیْطَانٍ رَجِیمٍ ﴿۲۵﴾
و قرآن او هرگز کلام شیطانی مردود نیست. (۲۵)

فَأَیْنَ تَذْهَبُونَ ﴿۲۶﴾
پس شما به کجا می‌روید؟ (۲۶)

إِنْ هُوَ إِلَّا ذِکْرٌ لِلْعَالَمِینَ ﴿۲۷﴾
این (قرآن عظیم) جز پند و نصیحت اهل عالم هیچ نیست. (۲۷)

لِمَنْ شَاءَ مِنْکُمْ أَنْ یَسْتَقِیمَ ﴿۲۸﴾
تا هر که از شما بندگان بخواهد راه راست (حق پرستی و سعادت ابد) پیش گیرد. (۲۸)

وَمَا تَشَاءُونَ إِلَّا أَنْ یَشَاءَ اللَّهُ رَبُّ الْعَالَمِینَ ﴿۲۹﴾
و شما (کافران، راه حق را) نمی‌خواهید مگر خدای آفریننده عالم بخواهد. (۲۹)

سوره ۸۲: الإنفطار

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان

إِذَا السَّمَاءُ انْفَطَرَتْ ﴿۱﴾
هنگامی که آسمان شکافته شود. (۱)

وَإِذَا الْکَوَاکِبُ انْتَثَرَتْ ﴿۲﴾
و هنگامی که ستارگان آسمان فرو ریزند. (۲)

وَإِذَا الْبِحَارُ فُجِّرَتْ ﴿۳﴾
و هنگامی که آب دریاها روان گردد (تا به هم پیوسته همه یک دریا شود). (۳)

وَإِذَا الْقُبُورُ بُعْثِرَتْ ﴿۴﴾
و هنگامی که قبرها زیر و رو شود (و خلایق از آنها بر انگیخته شوند). (۴)

عَلِمَتْ نَفْسٌ مَا قَدَّمَتْ وَأَخَّرَتْ ﴿۵﴾
آن هنگام است که هر شخصی به هر چه مقدّم و مؤخّر انجام داده همه را بداند (شاید مراد از مقدم عملی است که پیش از رفتن از دنیا برای آخرت به جای آورده، و مؤخر آن اعمالی که پس از مرگ به او می‌رسد مانند باقیات صالحات و اعمال خیری که وصیت کرده و وقف و صدقات جاری و فرزند صالح یا کتاب علمی و سنّت حسنه). (۵)

یَا أَیُّهَا الْإِنْسَانُ مَا غَرَّکَ بِرَبِّکَ الْکَرِیمِ ﴿۶﴾
ای انسان، چه باعث شد که به خدای کریم بزرگوار خود مغرور گشتی (و نافرمانی او کردی). (۶)

الَّذِی خَلَقَکَ فَسَوَّاکَ فَعَدَلَکَ ﴿۷﴾
آن خدایی که تو را به وجود آورد و به صورتی تمام و کامل بیاراست و به اعتدال (اندام و تناسب قوا) برگزید. (۷)

فِی أَیِّ صُورَةٍ مَا شَاءَ رَکَّبَکَ ﴿۸﴾
و حال آنکه به هر صورتی که خواستی (جز این صورت زیبا هم) خلق توانستی کرد. (۸)

کَلَّا بَلْ تُکَذِّبُونَ بِالدِّینِ ﴿۹﴾
چنین نیست (که شما کافران پنداشتید که معاد و قیامتی نیست) بلکه شما (از جهل) روز جزا را تکذیب می‌کنید. (۹)

وَإِنَّ عَلَیْکُمْ لَحَافِظِینَ ﴿۱۰﴾
البته نگهبانها بر (مراقبت احوال) شما مأمورند. (۱۰)

کِرَامًا کَاتِبِینَ ﴿۱۱﴾
که آنها نویسندگان (اعمال شما و فرشته) مقرب خدایند. (۱۱)

یَعْلَمُونَ مَا تَفْعَلُونَ ﴿۱۲﴾
شما هر چه کنید همه را می‌دانند. (۱۲)

إِنَّ الْأَبْرَارَ لَفِی نَعِیمٍ ﴿۱۳﴾
همانا نیکو کاران عالم در بهشت پر نعمت متنعّمند. (۱۳)

وَإِنَّ الْفُجَّارَ لَفِی جَحِیمٍ ﴿۱۴﴾
و بدکاران در آتش دوزخ معذبند. (۱۴)

یَصْلَوْنَهَا یَوْمَ الدِّینِ ﴿۱۵﴾
روز جزا به آن دوزخ در افتند. (۱۵)

وَمَا هُمْ عَنْهَا بِغَائِبِینَ ﴿۱۶﴾
و هیچ از آن آتش دور نتوانند بود. (۱۶)

وَمَا أَدْرَاکَ مَا یَوْمُ الدِّینِ ﴿۱۷﴾
و تو چگونه به روز با عظمت جزا (ای بشر امروز کاملا) آگاه توانی شد؟ (۱۷)

ثُمَّ مَا أَدْرَاکَ مَا یَوْمُ الدِّینِ ﴿۱۸﴾
باز هم عظمت آن روز جزا را چگونه توانی دانست؟ (۱۸)

یَوْمَ لَا تَمْلِکُ نَفْسٌ لِنَفْسٍ شَیْئًا وَالْأَمْرُ یَوْمَئِذٍ لِلَّهِ ﴿۱۹﴾
آن روز هیچ کس برای کسی قادر بر هیچ کار نیست و تنها حکم و فرمان در آن روز با خدای یکتاست. (۱۹)

سوره ۸۳: المطففین

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان

وَیْلٌ لِلْمُطَفِّفِینَ ﴿۱﴾
وای به حال کم فروشان. (۱)

الَّذِینَ إِذَا اکْتَالُوا عَلَى النَّاسِ یَسْتَوْفُونَ ﴿۲﴾
آنان که چون به کیل (یا وزن) چیزی از مردم بستانند تمام بستانند. (۲)

وَإِذَا کَالُوهُمْ أَوْ وَزَنُوهُمْ یُخْسِرُونَ ﴿۳﴾
و چون چیزی بدهند در کیل و وزن به مردم کم دهند. (۳)

أَلَا یَظُنُّ أُولَئِکَ أَنَّهُمْ مَبْعُوثُونَ ﴿۴﴾
آیا آنها نمی‌دانند که (پس از مرگ برای مجازات) بر انگیخته می‌شوند، (۴)

لِیَوْمٍ عَظِیمٍ ﴿۵﴾
در روزی که آن بسیار روز بزرگی است؟ (۵)

یَوْمَ یَقُومُ النَّاسُ لِرَبِّ الْعَالَمِینَ ﴿۶﴾
روزی که مردم تمام در حضور پروردگار عالم (برای حساب) می‌ایستند. (۶)

کَلَّا إِنَّ کِتَابَ الْفُجَّارِ لَفِی سِجِّینٍ ﴿۷﴾
چنین نیست (که منکران پندارند) البته (روز قیامت) بد کاران با نامه عمل سیاهشان در عذاب سجّینند. (۷)

وَمَا أَدْرَاکَ مَا سِجِّینٌ ﴿۸﴾
و چگونه به حقیقت سجّین آگاه توانی شد؟ (۸)

کِتَابٌ مَرْقُومٌ ﴿۹﴾
کتابی است (که به قلم حق) نوشته شده. (۹)

وَیْلٌ یَوْمَئِذٍ لِلْمُکَذِّبِینَ ﴿۱۰﴾
وای آن روز به حال منکران و تکذیب کنندگان. (۱۰)

الَّذِینَ یُکَذِّبُونَ بِیَوْمِ الدِّینِ ﴿۱۱﴾
آنان که روز جزا را تکذیب می‌کنند. (۱۱)

وَمَا یُکَذِّبُ بِهِ إِلَّا کُلُّ مُعْتَدٍ أَثِیمٍ ﴿۱۲﴾
در صورتی که آن روز را کسی تکذیب نمی‌کند مگر هر ظالم و بد کاری در عالم. (۱۲)

إِذَا تُتْلَى عَلَیْهِ آیَاتُنَا قَالَ أَسَاطِیرُ الْأَوَّلِینَ ﴿۱۳﴾
که بر او چون آیات ما تلاوت شود گوید: این سخنان افسانه پیشینیان است. (۱۳)

کَلَّا بَلْ رَانَ عَلَى قُلُوبِهِمْ مَا کَانُوا یَکْسِبُونَ ﴿۱۴﴾
چنین نیست، بلکه ظلمت ظلم و بد کاریهاشان بر دلهای تیره آنها غلبه کرده است (که قرآن را انکار می‌کنند). (۱۴)

کَلَّا إِنَّهُمْ عَنْ رَبِّهِمْ یَوْمَئِذٍ لَمَحْجُوبُونَ ﴿۱۵﴾
چنین نیست (که می‌پندارند)، آنها در آن روز از (رحمت و کرم) پروردگارشان محجوب و محرومند. (۱۵)

ثُمَّ إِنَّهُمْ لَصَالُو الْجَحِیمِ ﴿۱۶﴾
سپس آنها را به آتش دوزخ در افکنند. (۱۶)

ثُمَّ یُقَالُ هَذَا الَّذِی کُنْتُمْ بِهِ تُکَذِّبُونَ ﴿۱۷﴾
و به آنان گویند: این همان دوزخی است که تکذیب آن می‌کردید. (۱۷)

کَلَّا إِنَّ کِتَابَ الْأَبْرَارِ لَفِی عِلِّیِّینَ ﴿۱۸﴾
چنین نیست (که شما کافران پنداشتید، امروز) نکو کاران عالم با نامه اعمالشان در بهشت علّیّین روند. (۱۸)

وَمَا أَدْرَاکَ مَا عِلِّیُّونَ ﴿۱۹﴾
و چگونه به حقیقت علّیّین آگاه توانی شد؟ (۱۹)

کِتَابٌ مَرْقُومٌ ﴿۲۰﴾
کتابی است (که به قلم حق) نوشته شده. (۲۰)

یَشْهَدُهُ الْمُقَرَّبُونَ ﴿۲۱﴾
که مقربان درگاه حق به مشاهده آن مقام نائل شوند. (۲۱)

إِنَّ الْأَبْرَارَ لَفِی نَعِیمٍ ﴿۲۲﴾
محققا نیکوکاران در بهشت ابد متنعّمند. (۲۲)

عَلَى الْأَرَائِکِ یَنْظُرُونَ ﴿۲۳﴾
آنجا بر تختها (ی عزت تکیه زنند و رحمت و نعمتهای خدا را) بنگرند. (۲۳)

تَعْرِفُ فِی وُجُوهِهِمْ نَضْرَةَ النَّعِیمِ ﴿۲۴﴾
در رخسارشان نشاط و شادمانی نعیم بهشتی خواهی دید. (۲۴)

یُسْقَوْنَ مِنْ رَحِیقٍ مَخْتُومٍ ﴿۲۵﴾
(ساقیان حور و غلمان) به آنها شراب ناب سر به مهر بنوشانند. (۲۵)

خِتَامُهُ مِسْکٌ وَفِی ذَلِکَ فَلْیَتَنَافَسِ الْمُتَنَافِسُونَ ﴿۲۶﴾
که به مشک مهر کرده‌اند و راغبان (عاقل) بر این نعمت و شادمانی ابدی باید به شوق و رغبت بکوشند. (۲۶)

وَمِزَاجُهُ مِنْ تَسْنِیمٍ ﴿۲۷﴾
و ترکیب طبع آن شراب ناب از (جشمه‌ای از) عالم بالاست. (۲۷)

عَیْنًا یَشْرَبُ بِهَا الْمُقَرَّبُونَ ﴿۲۸﴾
سر چشمه‌ای که مقربان خدا از آن می‌نوشند. (۲۸)

إِنَّ الَّذِینَ أَجْرَمُوا کَانُوا مِنَ الَّذِینَ آمَنُوا یَضْحَکُونَ ﴿۲۹﴾
همانا (در دنیا) بد کاران بر اهل ایمان می‌خندیدند. (۲۹)

وَإِذَا مَرُّوا بِهِمْ یَتَغَامَزُونَ ﴿۳۰﴾
و چون به آنها می‌گذشتند به چشم طعن و استهزا می‌نگریستند. (۳۰)

وَإِذَا انْقَلَبُوا إِلَى أَهْلِهِمُ انْقَلَبُوا فَکِهِینَ ﴿۳۱﴾
و چون به سوی کسان خود باز می‌گشتند به سخن مزاح و فکاهی (به نکوهش نماز و طاعت مؤمنان) با هم تفریح می‌کردند. (۳۱)

وَإِذَا رَأَوْهُمْ قَالُوا إِنَّ هَؤُلَاءِ لَضَالُّونَ ﴿۳۲﴾
و چون مؤمنان را می‌دیدند می‌گفتند که اینان به حقیقت مردم گمراهی هستند. (۳۲)

وَمَا أُرْسِلُوا عَلَیْهِمْ حَافِظِینَ ﴿۳۳﴾
در صورتی که آن بدان را موکّل کار و نگهبان اعمال مؤمنان نفرستاده بودند (تا بدین سخنان پردازند). (۳۳)

فَالْیَوْمَ الَّذِینَ آمَنُوا مِنَ الْکُفَّارِ یَضْحَکُونَ ﴿۳۴﴾
پس امروز هم اهل ایمان به کفار می‌خندند. (۳۴)

عَلَى الْأَرَائِکِ یَنْظُرُونَ ﴿۳۵﴾
در حالی که بر تختها (ی عزت تکیه زده و دوزخیان را) مشاهده می‌کنند. (۳۵)

هَلْ ثُوِّبَ الْکُفَّارُ مَا کَانُوا یَفْعَلُونَ ﴿۳۶﴾
آیا کافران به نتیجه افعال زشتی که می‌کردند رسیدند؟ (۳۶)

سوره ۸۴: الانشقاق

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان

إِذَا السَّمَاءُ انْشَقَّتْ ﴿۱﴾
هنگامی که آسمان شکافته شود. (۱)

وَأَذِنَتْ لِرَبِّهَا وَحُقَّتْ ﴿۲﴾
و به فرمان حق گوش فرا دارد و البته سزد که فرمان او پذیرد. (۲)

وَإِذَا الْأَرْضُ مُدَّتْ ﴿۳﴾
و هنگامی که زمین وسیع و منبسط شود. (۳)

وَأَلْقَتْ مَا فِیهَا وَتَخَلَّتْ ﴿۴﴾
و هر چه در درون دل پنهان داشته (از مردگان و گنجها و معادن) همه را به کلی بیرون افکند و تهی گردد. (۴)

وَأَذِنَتْ لِرَبِّهَا وَحُقَّتْ ﴿۵﴾
و به فرمان خدا گوش فرا دهد د البته سزد که فرمان او پذیرد (در آن هنگام قیامت بر پا شود). (۵)

یَا أَیُّهَا الْإِنْسَانُ إِنَّکَ کَادِحٌ إِلَى رَبِّکَ کَدْحًا فَمُلَاقِیهِ ﴿۶﴾
ای انسان البته با هر رنج و مشقت (در راه طاعت و عبادت حق بکوش که) عاقبت حضور پروردگار خود می‌روی. (۶)

فَأَمَّا مَنْ أُوتِیَ کِتَابَهُ بِیَمِینِهِ ﴿۷﴾
اما آن کس که (در آن روز) نامه اعمالش به دست راست دهند. (۷)

فَسَوْفَ یُحَاسَبُ حِسَابًا یَسِیرًا ﴿۸﴾
آن کس بسیار حسابش آسان کنند. (۸)

وَیَنْقَلِبُ إِلَى أَهْلِهِ مَسْرُورًا ﴿۹﴾
و او به سوی کسان و خویشانش (در بهشت) مسرور و شادمان خواهد رفت. (۹)

وَأَمَّا مَنْ أُوتِیَ کِتَابَهُ وَرَاءَ ظَهْرِهِ ﴿۱۰﴾
و اما آن کس که نامه اعمالش را از پشت سر (به دست چپ) دهند. (۱۰)

فَسَوْفَ یَدْعُو ثُبُورًا ﴿۱۱﴾
او بر هلاک خود آه و فریاد حسرت بسیار کند. (۱۱)

وَیَصْلَى سَعِیرًا ﴿۱۲﴾
و به آتش سوزان دوزخ در افتد. (۱۲)

إِنَّهُ کَانَ فِی أَهْلِهِ مَسْرُورًا ﴿۱۳﴾
که او میان کسانش بسیار مغرور و مسرور بود. (۱۳)

إِنَّهُ ظَنَّ أَنْ لَنْ یَحُورَ ﴿۱۴﴾
و گمان کرد که ابدا (به سوی خدا) باز نخواهد گشت. (۱۴)

بَلَى إِنَّ رَبَّهُ کَانَ بِهِ بَصِیرًا ﴿۱۵﴾
بلی خدا به احوال و اعمال او کاملا آگاه است. (۱۵)

فَلَا أُقْسِمُ بِالشَّفَقِ ﴿۱۶﴾
چنین نیست (که خدا از فعل مخلوقش آگه نباشد) قسم به شفق (و روشنی او وقت غروب، هنگام نماز مغرب). (۱۶)

وَاللَّیْلِ وَمَا وَسَقَ ﴿۱۷﴾
و قسم به شب تار و آنچه در خود گرد آورده (و در دل شب خزیده و آرام گرفته). (۱۷)

وَالْقَمَرِ إِذَا اتَّسَقَ ﴿۱۸﴾
و قسم به ماه تابان هنگام بدر که تمام فروزان شود. (۱۸)

لَتَرْکَبُنَّ طَبَقًا عَنْ طَبَقٍ ﴿۱۹﴾
(قسم به این امور) که شما حوال گوناگون و حوادث رنگارنگ (از نخستین خلقت تا مرگ و برزخ و ورود به بهشت و دوزخ) خواهید یافت. (۱۹)

فَمَا لَهُمْ لَا یُؤْمِنُونَ ﴿۲۰﴾
پس کافران از چه رو ایمان نمی‌آورند؟ (۲۰)

وَإِذَا قُرِئَ عَلَیْهِمُ الْقُرْآنُ لَا یَسْجُدُونَ ﴿۲۱﴾
و چون بر آنان آیات قرآن تلاوت شود سجده حق نمی‌کنند؟ (۲۱)

بَلِ الَّذِینَ کَفَرُوا یُکَذِّبُونَ ﴿۲۲﴾
بلکه آن مردم کافر (قرآن خدا را) تکذیب می‌کنند. (۲۲)

وَاللَّهُ أَعْلَمُ بِمَا یُوعُونَ ﴿۲۳﴾
و خدا به آنچه در دل پنهان می‌دارند (از خود آنها) داناتر است. (۲۳)

فَبَشِّرْهُمْ بِعَذَابٍ أَلِیمٍ ﴿۲۴﴾
پس آنها را به عذاب دردناک (دوزخ) بشارت ده. (۲۴)

إِلَّا الَّذِینَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ لَهُمْ أَجْرٌ غَیْرُ مَمْنُونٍ ﴿۲۵﴾
مگر آنان که ایمان آرند و نیکوکار شوند که آنها را اجری بی منّت و ثوابی بی نهایت (در بهشت جاودانی) خواهد بود. (۲۵)

سوره ۸۵: البروج

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان

وَالسَّمَاءِ ذَاتِ الْبُرُوجِ ﴿۱﴾
قسم به آسمان بلند که دارای کاخهای با عظمت است. (۱)

وَالْیَوْمِ الْمَوْعُودِ ﴿۲﴾
و قسم به روز موعود (قیامت که وعده گاه خلایق است). (۲)

وَشَاهِدٍ وَمَشْهُودٍ ﴿۳﴾
و قسم به شاهد (عالم، پیغمبر خاتم صلّی اللّه علیه و آله و سلّم) و به مشهود (او قیامت و امت). (۳)

قُتِلَ أَصْحَابُ الْأُخْدُودِ ﴿۴﴾
قسم به اینان که اصحاب اخدود (یعنی آن قوم کافری که بر مؤمنان به مکر مسلط شدند و آنها را به خندقهای آتش در افکندند) همه کشته (یعنی ملعون و مطرود) شدند. (۴)

النَّارِ ذَاتِ الْوَقُودِ ﴿۵﴾
همان آتش سختی که (آن مردم ظالم به جان خلق) بر افروختند. (۵)

إِذْ هُمْ عَلَیْهَا قُعُودٌ ﴿۶﴾
که بر کنار آن خندقهای آتش بنشستند. (۶)

وَهُمْ عَلَى مَا یَفْعَلُونَ بِالْمُؤْمِنِینَ شُهُودٌ ﴿۷﴾
و سوختن مؤمنانی که به آتش افکندند مشاهده می‌کردند. (۷)

وَمَا نَقَمُوا مِنْهُمْ إِلَّا أَنْ یُؤْمِنُوا بِاللَّهِ الْعَزِیزِ الْحَمِیدِ ﴿۸﴾
و با آن مؤمنان که بسوختند هیچ عداوتی نداشتند جز آنکه آنان به خدای مقتدر ستوده صفات ایمان آورده بودند. (۸)

الَّذِی لَهُ مُلْکُ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَاللَّهُ عَلَى کُلِّ شَیْءٍ شَهِیدٌ ﴿۹﴾
آن خدایی که فرمانروایی آسمانها و زمین از آن اوست، و خدا بر هر چه در عالم است گواه است. (۹)

إِنَّ الَّذِینَ فَتَنُوا الْمُؤْمِنِینَ وَالْمُؤْمِنَاتِ ثُمَّ لَمْ یَتُوبُوا فَلَهُمْ عَذَابُ جَهَنَّمَ وَلَهُمْ عَذَابُ الْحَرِیقِ ﴿۱۰﴾
آنان که مردان و زنان با ایمان را به آتش فتنه سوختند و توبه نکردند، بر آنها عذاب جهنم و آتش سوزان دوزخ مهیاست. (۱۰)

إِنَّ الَّذِینَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ لَهُمْ جَنَّاتٌ تَجْرِی مِنْ تَحْتِهَا الْأَنْهَارُ ذَلِکَ الْفَوْزُ الْکَبِیرُ ﴿۱۱﴾
آنان که به خدا ایمان آورده و نیکوکار شدند بر آنها البته (در بهشت) باغهایی است که زیر درختانش نهرها جاری است. این بهشت ابد به حقیقت سعادت و فیروزی بزرگ است. (۱۱)

إِنَّ بَطْشَ رَبِّکَ لَشَدِیدٌ ﴿۱۲﴾
همانا مؤاخذه و انتقام خدا بسیار سخت است. (۱۲)

إِنَّهُ هُوَ یُبْدِئُ وَیُعِیدُ ﴿۱۳﴾
اوست که به حقیقت نخست خلق را بیافریند و باز (پس از مرگ به عرصه قیامت) برگرداند. (۱۳)

وَهُوَ الْغَفُورُ الْوَدُودُ ﴿۱۴﴾
و هم او بسیار آمرزنده و دوستدار مؤمنان است. (۱۴)

ذُو الْعَرْشِ الْمَجِیدُ ﴿۱۵﴾
و خداوند عرش (عظیم) و هم با اقتدار و عزت است. (۱۵)

فَعَّالٌ لِمَا یُرِیدُ ﴿۱۶﴾
هر چه بخواهد آن را در کمال قدرت و اختیار انجام دهد. (۱۶)

هَلْ أَتَاکَ حَدِیثُ الْجُنُودِ ﴿۱۷﴾
آیا احوال جنود (شاهان گذشته) بر تو حکایت شده است؟ (۱۷)

فِرْعَوْنَ وَثَمُودَ ﴿۱۸﴾
داستان فرعون و قوم ثمود (که به کیفر کفر و دشمنی با رسل هلاک شدند). (۱۸)

بَلِ الَّذِینَ کَفَرُوا فِی تَکْذِیبٍ ﴿۱۹﴾
بلی آنان که کافرند به تکذیب می‌پردازند. (۱۹)

وَاللَّهُ مِنْ وَرَائِهِمْ مُحِیطٌ ﴿۲۰﴾
و خدا بر همه آنها محیط است. (۲۰)

بَلْ هُوَ قُرْآنٌ مَجِیدٌ ﴿۲۱﴾
بلکه این کتاب قرآن بزرگوار و ارجمند الهی است. (۲۱)

فِی لَوْحٍ مَحْفُوظٍ ﴿۲۲﴾
که در لوح محفوظ حق (و صفحه عالم ازلی) نگاشته است. (۲۲)

سوره ۸۶: الطارق

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان

وَالسَّمَاءِ وَالطَّارِقِ ﴿۱﴾
قسم به آسمان و طارق آن. (۱)

وَمَا أَدْرَاکَ مَا الطَّارِقُ ﴿۲﴾
و چگونه توانی طارق آسمان را بدانی؟ (۲)

النَّجْمُ الثَّاقِبُ ﴿۳﴾
طارق همان کوکب درخشان است که نورش نفوذ کند. (۳)

إِنْ کُلُّ نَفْسٍ لَمَّا عَلَیْهَا حَافِظٌ ﴿۴﴾
(قسم به اینان) که هیچ شخصی نیست جز آنکه او را البته (از طرف خدا) مراقب و نگهبانی هست. (۴)

فَلْیَنْظُرِ الْإِنْسَانُ مِمَّ خُلِقَ ﴿۵﴾
پس انسان مغرور باید بنگرد که از چه آفریده شده است؟ (۵)

خُلِقَ مِنْ مَاءٍ دَافِقٍ ﴿۶﴾
از آب نطفه جهنده‌ای خلقت گردیده. (۶)

یَخْرُجُ مِنْ بَیْنِ الصُّلْبِ وَالتَّرَائِبِ ﴿۷﴾
که از میان صلب (پدر) و سینه (مادر) بیرون آید. (۷)

إِنَّهُ عَلَى رَجْعِهِ لَقَادِرٌ ﴿۸﴾
(خدایی که او را از این نا چیز بی جان آفرید و جان بخشید) او البته بر زنده کردنش دوباره (پس از مرگ) قادر است. (۸)

یَوْمَ تُبْلَى السَّرَائِرُ ﴿۹﴾
روزی که اسرار باطن شخص آشکار شود. (۹)

فَمَا لَهُ مِنْ قُوَّةٍ وَلَا نَاصِرٍ ﴿۱۰﴾
و آن روز قوّتی در خویش و یاوری بر نجات خود نیابد. (۱۰)

وَالسَّمَاءِ ذَاتِ الرَّجْعِ ﴿۱۱﴾
قسم به آسمان فرو ریزنده باران. (۱۱)

وَالْأَرْضِ ذَاتِ الصَّدْعِ ﴿۱۲﴾
و قسم به زمین گیاه روینده (برای خلقان). (۱۲)

إِنَّهُ لَقَوْلٌ فَصْلٌ ﴿۱۳﴾
که قرآن به حقیقت کلام جدا کننده (حق از باطل) است. (۱۳)

وَمَا هُوَ بِالْهَزْلِ ﴿۱۴﴾
و هرگز سخن هزل بیهوده نیست. (۱۴)

إِنَّهُمْ یَکِیدُونَ کَیْدًا ﴿۱۵﴾
دشمنان اسلام هر چه بتوانند کید و مکر (بر محو اسلام) می‌کنند. (۱۵)

وَأَکِیدُ کَیْدًا ﴿۱۶﴾
و من هم در مقابل مکرشان مکر خواهم کرد. (۱۶)

فَمَهِّلِ الْکَافِرِینَ أَمْهِلْهُمْ رُوَیْدًا ﴿۱۷﴾
پس اندکی کافران را مهلت ده و آنها را فرو گذار (تا وقت کیفرشان فرا رسد). (۱۷)

سوره ۸۷: الأعلى

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان

سَبِّحِ اسْمَ رَبِّکَ الْأَعْلَى ﴿۱﴾
(ای رسول ما) نام خدای خود را که برتر و بالاتر (از همه موجودات) است به پاکی یاد کن. (۱)

الَّذِی خَلَقَ فَسَوَّى ﴿۲﴾
آن خدایی که (عالم را) خلق کرد و (همه را) به حد کمال خود رسانید. (۲)

وَالَّذِی قَدَّرَ فَهَدَى ﴿۳﴾
آن خدایی که (هر چیز را) قدر و اندازه‌ای داد و (به راه کمالش) هدایت نمود. (۳)

وَالَّذِی أَخْرَجَ الْمَرْعَى ﴿۴﴾
آن خدایی که گیاه را سبز و خرم از زمین برویانید. (۴)

فَجَعَلَهُ غُثَاءً أَحْوَى ﴿۵﴾
و آن گاه خشک و سیاهش گردانید. (۵)

سَنُقْرِئُکَ فَلَا تَنْسَى ﴿۶﴾
ما تو را قرائت آیات قرآن چندان آموزیم که هیچ فراموش نکنی. (۶)

إِلَّا مَا شَاءَ اللَّهُ إِنَّهُ یَعْلَمُ الْجَهْرَ وَمَا یَخْفَى ﴿۷﴾
مگر آنچه خدا خواهد (که از یادت برد) که او به امور آشکار و پنهان عالم آگاه است. (۷)

وَنُیَسِّرُکَ لِلْیُسْرَى ﴿۸﴾
و ما تو را بر طریقه (شریعت سهل و) آسان موفق می‌داریم. (۸)

فَذَکِّرْ إِنْ نَفَعَتِ الذِّکْرَى ﴿۹﴾
پس (به آیات الهی خلق را) متذکر ساز اگر سودمند افتد. (۹)

سَیَذَّکَّرُ مَنْ یَخْشَى ﴿۱۰﴾
البته هر که خدا ترس باشد (به این تذکر) پند می‌گیرد. (۱۰)

وَیَتَجَنَّبُهَا الْأَشْقَى ﴿۱۱﴾
و آن که شقی‌ترین مردم است از آن دوری گزیند. (۱۱)

الَّذِی یَصْلَى النَّارَ الْکُبْرَى ﴿۱۲﴾
همان کس که عاقبت به آتش بسیار سخت دوزخ در افتد. (۱۲)

ثُمَّ لَا یَمُوتُ فِیهَا وَلَا یَحْیَى ﴿۱۳﴾
و در آن دوزخ نه بمیرد (تا راحت شود) و نه زنده ماند (و برخوردار از زندگانی باشد). (۱۳)

قَدْ أَفْلَحَ مَنْ تَزَکَّى ﴿۱۴﴾
حقّا فلاح و رستگاری یافت آن کسی که تزکیه نفس کرد. (۱۴)

وَذَکَرَ اسْمَ رَبِّهِ فَصَلَّى ﴿۱۵﴾
و به ذکر نام خدا به نماز و طاعت پرداخت. (۱۵)

بَلْ تُؤْثِرُونَ الْحَیَاةَ الدُّنْیَا ﴿۱۶﴾
(اما شما مردم از جهل و غفلت از پی این سعادت نروید) بلکه زندگانی دنیا را بگزینید و عزیز دارید. (۱۶)

وَالْآخِرَةُ خَیْرٌ وَأَبْقَى ﴿۱۷﴾
در صورتی که منزل آخرت بسی بهتر و پاینده‌تر (از دنیای چند روزه) است. (۱۷)

إِنَّ هَذَا لَفِی الصُّحُفِ الْأُولَى ﴿۱۸﴾
این گفتار به حقیقت در کتب پیشین ذکر شده. (۱۸)

صُحُفِ إِبْرَاهِیمَ وَمُوسَى ﴿۱۹﴾
بخصوص در صحف ابراهیم و تورات موسی (مفصل بیان گردیده است). (۱۹)

سوره ۸۸: الغاشیة

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان

هَلْ أَتَاکَ حَدِیثُ الْغَاشِیَةِ ﴿۱﴾
(ای رسول ما) آیا خبر هولناک قیامت و بلیّه عالم گیر محشر بر تو حکایت شده است؟ (۱)

وُجُوهٌ یَوْمَئِذٍ خَاشِعَةٌ ﴿۲﴾
که آن روز رخسار گروهی (کافر و متکبر) ترسناک و ذلیل باشد. (۲)

عَامِلَةٌ نَاصِبَةٌ ﴿۳﴾
و همه کارشان رنج و مشقّت است. (۳)

تَصْلَى نَارًا حَامِیَةً ﴿۴﴾
به آتش فروزان دوزخ در آیند. (۴)

تُسْقَى مِنْ عَیْنٍ آنِیَةٍ ﴿۵﴾
از چشمه آب گرم جهنم آبشان نوشانند. (۵)

لَیْسَ لَهُمْ طَعَامٌ إِلَّا مِنْ ضَرِیعٍ ﴿۶﴾
طعامی غیر ضریع دوزخ (که علفی بد طعم و بوست) غذای آنها نیست. (۶)

لَا یُسْمِنُ وَلَا یُغْنِی مِنْ جُوعٍ ﴿۷﴾
که آن طعام (هر چه خورند) نه فربه‌شان کند و نه سیرشان گرداند. (۷)

وُجُوهٌ یَوْمَئِذٍ نَاعِمَةٌ ﴿۸﴾
جمعی دیگر رخسارشان شادمان و خندان است. (۸)

لِسَعْیِهَا رَاضِیَةٌ ﴿۹﴾
از سعی و کوشش خود (در طاعت خدا) خشنودند. (۹)

فِی جَنَّةٍ عَالِیَةٍ ﴿۱۰﴾
در بهشت بلند مرتبت مقام عالی یافته‌اند. (۱۰)

لَا تَسْمَعُ فِیهَا لَاغِیَةً ﴿۱۱﴾
و در آنجا هیچ سخن زشت و بیهوده نشنوند. (۱۱)

فِیهَا عَیْنٌ جَارِیَةٌ ﴿۱۲﴾
در آن بهشت چشمه‌ها (ی آب زلال و گوارا) جاری است. (۱۲)

فِیهَا سُرُرٌ مَرْفُوعَةٌ ﴿۱۳﴾
و هم آنجا تختهای عالی و کرسیهای بلند پایه نهاده‌اند. (۱۳)

وَأَکْوَابٌ مَوْضُوعَةٌ ﴿۱۴﴾
و قدحهای بزرگ (بهترین شراب) گذاشته‌اند. (۱۴)

وَنَمَارِقُ مَصْفُوفَةٌ ﴿۱۵﴾
و مسند و بالشهای لطیف مرتب داشته‌اند. (۱۵)

وَزَرَابِیُّ مَبْثُوثَةٌ ﴿۱۶﴾
و فرشهای عالی گرانبها گسترده‌اند. (۱۶)

أَفَلَا یَنْظُرُونَ إِلَى الْإِبِلِ کَیْفَ خُلِقَتْ ﴿۱۷﴾
آیا مردم در خلقت شتر نمی‌نگرند که چگونه (به انواع حکمت و منفعت برای بشر) خلق شده است؟ (۱۷)

وَإِلَى السَّمَاءِ کَیْفَ رُفِعَتْ ﴿۱۸﴾
و در خلقت کاخ بلند آسمان فکر نمی‌کنند که چگونه آن را بر افراشته‌اند؟ (۱۸)

وَإِلَى الْجِبَالِ کَیْفَ نُصِبَتْ ﴿۱۹﴾
و کوهها را نمی‌بینند که چگونه بر زمین کوبیده‌اند؟ (۱۹)

وَإِلَى الْأَرْضِ کَیْفَ سُطِحَتْ ﴿۲۰﴾
و به زمین نظر نمی‌کنند که چگونه گسترده‌اند؟ (۲۰)

فَذَکِّرْ إِنَّمَا أَنْتَ مُذَکِّرٌ ﴿۲۱﴾
پس خلق را (به حکمتهای الهی) متذکر ساز که وظیفه پیغمبری تو غیر از این نیست. (۲۱)

لَسْتَ عَلَیْهِمْ بِمُصَیْطِرٍ ﴿۲۲﴾
تو مسلط و توانا بر (تبدیل کفر و ایمان) آنها نیستی. (۲۲)

إِلَّا مَنْ تَوَلَّى وَکَفَرَ ﴿۲۳﴾
جز آنکه هر کس (پس از تذکر) روی از حق بگرداند و کافر شود. (۲۳)

فَیُعَذِّبُهُ اللَّهُ الْعَذَابَ الْأَکْبَرَ ﴿۲۴﴾
او را خدا به عذابی بزرگ (در دوزخ) معذب کند. (۲۴)

إِنَّ إِلَیْنَا إِیَابَهُمْ ﴿۲۵﴾
البته باز گشت آنها به سوی ماست. (۲۵)

ثُمَّ إِنَّ عَلَیْنَا حِسَابَهُمْ ﴿۲۶﴾
آن گاه حسابشان بر ما خواهد بود. (۲۶)

سوره ۸۹: الفجر

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان

وَالْفَجْرِ ﴿۱﴾
قسم به صبحگاه (هنگامی که خدا جهان را به نور خورشید تابان روشن می‌سازد). (۱)

وَلَیَالٍ عَشْرٍ ﴿۲﴾
و قسم به ده شب (اول ذیحجه که بندگان خدا به دعا و ذکر مشغولند). (۲)

وَالشَّفْعِ وَالْوَتْرِ ﴿۳﴾
قسم به حق جفت (که کلیه موجودات عالم است) و به حقّ فرد (که ذات یکتای خداست). (۳)

وَاللَّیْلِ إِذَا یَسْرِ ﴿۴﴾
و قسم به شب تار هنگامی که برود. (۴)

هَلْ فِی ذَلِکَ قَسَمٌ لِذِی حِجْرٍ ﴿۵﴾
آیا در این امور که (قسم به آنها یاد شد) نزد اهل خرد لیاقت سوگند نیست؟ (۵)

أَلَمْ تَرَ کَیْفَ فَعَلَ رَبُّکَ بِعَادٍ ﴿۶﴾
آیا ندیدی که خدای تو با عاد (قوم هود) چه کرد؟ (۶)

إِرَمَ ذَاتِ الْعِمَادِ ﴿۷﴾
و نیز به اهل شهر ارم (یا قوم ارم) که صاحب قدرت و عظمت بودند چگونه کیفر داد؟ (۷)

الَّتِی لَمْ یُخْلَقْ مِثْلُهَا فِی الْبِلَادِ ﴿۸﴾
در صورتی که مانند آن شهری (در استحکام و بزرگی و تنعّم) در بلاد عالم ساخته نشده بود. (۸)

وَثَمُودَ الَّذِینَ جَابُوا الصَّخْرَ بِالْوَادِ ﴿۹﴾
و نیز به قوم ثمود که در دل آن وادی سنگ را شکافته و کاخها بر خود از سنگ می‌ساختند چه کیفر سخت داد؟ (۹)

وَفِرْعَوْنَ ذِی الْأَوْتَادِ ﴿۱۰﴾
و نیز فرعون (و فرعونیان) را که صاحب قدرت و سپاه بسیار بود (چگونه به دریای هلاک غرق نمود). (۱۰)

الَّذِینَ طَغَوْا فِی الْبِلَادِ ﴿۱۱﴾
آنان که در روی زمین ظلم و طغیان کردند. (۱۱)

فَأَکْثَرُوا فِیهَا الْفَسَادَ ﴿۱۲﴾
و بسیار فساد و فتنه انگیختند. (۱۲)

فَصَبَّ عَلَیْهِمْ رَبُّکَ سَوْطَ عَذَابٍ ﴿۱۳﴾
تا آنکه خدای تو بر آنها تازیانه عذاب پی در پی فرستاد. (۱۳)

إِنَّ رَبَّکَ لَبِالْمِرْصَادِ ﴿۱۴﴾
خدای تو البته در کمینگاه (ستمکاران) است. (۱۴)

فَأَمَّا الْإِنْسَانُ إِذَا مَا ابْتَلَاهُ رَبُّهُ فَأَکْرَمَهُ وَنَعَّمَهُ فَیَقُولُ رَبِّی أَکْرَمَنِ ﴿۱۵﴾
اما انسان (کم ظرف ضعیف بی صبر) چون خدا او را برای آزمایش و امتحان کرامت و نعمتی بخشد در آن حال (مغرور ناز و نعمت شود و) گوید: خدا مرا عزیز و گرامی داشت. (۱۵)

وَأَمَّا إِذَا مَا ابْتَلَاهُ فَقَدَرَ عَلَیْهِ رِزْقَهُ فَیَقُولُ رَبِّی أَهَانَنِ ﴿۱۶﴾
و چون او را باز برای آزمودن تنگ روزی کند (دلتنگ و غمین شود و) گوید: خدا مرا خوار گردانید. (۱۶)

کَلَّا بَلْ لَا تُکْرِمُونَ الْیَتِیمَ ﴿۱۷﴾
چنین نیست بلکه (به گناه بخل و طمع خوار شوید چون) هرگز یتیم نوازی نکنید. (۱۷)

وَلَا تَحَاضُّونَ عَلَى طَعَامِ الْمِسْکِینِ ﴿۱۸﴾
و فقیر را بر سفره طعام خود به میل و رغبت ننشانید. (۱۸)

وَتَأْکُلُونَ التُّرَاثَ أَکْلًا لَمًّا ﴿۱۹﴾
و مال ارث را به تمامی می‌خورید (و مراعات حق وارثان ضعیف مانند زنان و دختران و صغیران را نمی‌کنید). (۱۹)

وَتُحِبُّونَ الْمَالَ حُبًّا جَمًّا ﴿۲۰﴾
و سخت فریفته و مایل به مال دنیا می‌باشید (و به ثواب آخرت هیچ نمی‌پردازید). (۲۰)

کَلَّا إِذَا دُکَّتِ الْأَرْضُ دَکًّا دَکًّا ﴿۲۱﴾
چنین نیستت (که دنیا طلبان پندارند روز قیامتی نیست) روزی کهه (از زلزله پی در پی) زمین به کلی خرد و متلاشی شود. (۲۱)

وَجَاءَ رَبُّکَ وَالْمَلَکُ صَفًّا صَفًّا ﴿۲۲﴾
و (آن هنگام امر) خدا و فرشتگان صف در صف به عرصه محشر آیند. (۲۲)

وَجِیءَ یَوْمَئِذٍ بِجَهَنَّمَ یَوْمَئِذٍ یَتَذَکَّرُ الْإِنْسَانُ وَأَنَّى لَهُ الذِّکْرَى ﴿۲۳﴾
و آن روز جهنم را (پدید) بیاورند، همان روز آدمی متذکر کار خود گردد، و آن تذکر چه سود به حال او بخشد؟ (۲۳)

یَقُولُ یَا لَیْتَنِی قَدَّمْتُ لِحَیَاتِی ﴿۲۴﴾
(با حسرت و ندامت) گوید: ای کاش برای زندگانی ابدی امروزم کار خیری انجام می‌دادم. (۲۴)

فَیَوْمَئِذٍ لَا یُعَذِّبُ عَذَابَهُ أَحَدٌ ﴿۲۵﴾
و آن روز به مانند عذاب خدا هیچ کس عذاب نکند. (۲۵)

وَلَا یُوثِقُ وَثَاقَهُ أَحَدٌ ﴿۲۶﴾
و به مانند به بند هلاک کشیدن او هیچ کس به بند نکشد. (۲۶)

یَا أَیَّتُهَا النَّفْسُ الْمُطْمَئِنَّةُ ﴿۲۷﴾
(آن هنگام به اهل ایمان خطاب لطف رسد که) ای نفس (قدسی) مطمئن و دل آرام. (۲۷)

ارْجِعِی إِلَى رَبِّکِ رَاضِیَةً مَرْضِیَّةً ﴿۲۸﴾
به حضور پروردگارت باز آی که تو خشنود به (نعمتهای ابدی) او و او راضی از توست. (۲۸)

فَادْخُلِی فِی عِبَادِی ﴿۲۹﴾
باز آی و در صف بندگان خاص من در آی. (۲۹)

وَادْخُلِی جَنَّتِی ﴿۳۰﴾
و در بهشت من داخل شو. (۳۰)

سوره ۹۰: البلد

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان

لَا أُقْسِمُ بِهَذَا الْبَلَدِ ﴿۱﴾
نه، سوگند به این بلد (مکّه معظّم و مسجد کعبه محترم). (۱)

وَأَنْتَ حِلٌّ بِهَذَا الْبَلَدِ ﴿۲﴾
و حال آنکه تو (ای رسول گرامی) در این بلد منزل داری. (۲)

وَوَالِدٍ وَمَا وَلَدَ ﴿۳﴾
و قسم به پدر (بزرگوار انسان، آدم صفی) و فرزندان (خدا پرست) او. (۳)

لَقَدْ خَلَقْنَا الْإِنْسَانَ فِی کَبَدٍ ﴿۴﴾
که ما انسان را به حقیقت در رنج و مشقّت آفریدیم (و به بلا و محنتش آزمودیم). (۴)

أَیَحْسَبُ أَنْ لَنْ یَقْدِرَ عَلَیْهِ أَحَدٌ ﴿۵﴾
آیا انسان پندارد که هیچ کس بر او توانایی ندارد؟ (۵)

یَقُولُ أَهْلَکْتُ مَالًا لُبَدًا ﴿۶﴾
می‌گوید: من مال بسیاری تلف کردم. (۶)

أَیَحْسَبُ أَنْ لَمْ یَرَهُ أَحَدٌ ﴿۷﴾
آیا پندارد احدی او را ندیده (و افکار و اعمال بدش را ندانسته و ریا و نفاقش را نمی‌داند). (۷)

أَلَمْ نَجْعَلْ لَهُ عَیْنَیْنِ ﴿۸﴾
آیا ما به او دو چشم عطا نکردیم؟ (۸)

وَلِسَانًا وَشَفَتَیْنِ ﴿۹﴾
و زبان و دو لب به او ندادیم؟ (۹)

وَهَدَیْنَاهُ النَّجْدَیْنِ ﴿۱۰﴾
و راه خیر و شر را به او ننمودیم؟ (۱۰)

فَلَا اقْتَحَمَ الْعَقَبَةَ ﴿۱۱﴾
باز هم به عقبه (تکلیف) تن در نداد. (۱۱)

وَمَا أَدْرَاکَ مَا الْعَقَبَةُ ﴿۱۲﴾
و چگونه توان دانست که آن عقبه (تکلیف و ایمان) چیست؟ (۱۲)

فَکُّ رَقَبَةٍ ﴿۱۳﴾
آن بنده (در راه خدا) آزاد کردن است. (۱۳)

أَوْ إِطْعَامٌ فِی یَوْمٍ ذِی مَسْغَبَةٍ ﴿۱۴﴾
و طعام دادن در روز قحطی و گرسنگی است. (۱۴)

یَتِیمًا ذَا مَقْرَبَةٍ ﴿۱۵﴾
به یتیم خویشاوندان خود. (۱۵)

أَوْ مِسْکِینًا ذَا مَتْرَبَةٍ ﴿۱۶﴾
یا به فقیر مضطرّ خاک نشین. (۱۶)

ثُمَّ کَانَ مِنَ الَّذِینَ آمَنُوا وَتَوَاصَوْا بِالصَّبْرِ وَتَوَاصَوْا بِالْمَرْحَمَةِ ﴿۱۷﴾
و آن گاه هم از آنان باشد که ایمان آورده و یکدیگر را به اهمیتت صبر و مهربانی با خلق سفارش می‌کنند. (۱۷)

أُولَئِکَ أَصْحَابُ الْمَیْمَنَةِ ﴿۱۸﴾
که آنها اهل یمین و سعادتند (و نامه عمل به دست راست گیرند). (۱۸)

وَالَّذِینَ کَفَرُوا بِآیَاتِنَا هُمْ أَصْحَابُ الْمَشْأَمَةِ ﴿۱۹﴾
و آنان که به آیات ما (قرآن و دیگر کتب آسمانی) کافر شدند آنها اهل شومی و شقاوتند (نامه عمل به دست چپ دارند). (۱۹)

عَلَیْهِمْ نَارٌ مُؤْصَدَةٌ ﴿۲۰﴾
بر آن کافران آتشی سر پوشیده (که از آن راه گریزی نیست) احاطه خواهد کرد. (۲۰)

سوره ۹۱: الشمس

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان

وَالشَّمْسِ وَضُحَاهَا ﴿۱﴾
قسم به آفتاب و تابش آن (هنگام رفعتش). (۱)

وَالْقَمَرِ إِذَا تَلَاهَا ﴿۲﴾
و قسم به ماه آن گاه که در پی آفتاب تابان در آید. (۲)

وَالنَّهَارِ إِذَا جَلَّاهَا ﴿۳﴾
و قسم به روز هنگامی که جهان را روشن سازد. (۳)

وَاللَّیْلِ إِذَا یَغْشَاهَا ﴿۴﴾
و به شب وقتی که عالم را در پرده سیاهی کشد. (۴)

وَالسَّمَاءِ وَمَا بَنَاهَا ﴿۵﴾
و قسم به آسمان بلند و آن که این کاخ رفیع را بنا کرد. (۵)

وَالْأَرْضِ وَمَا طَحَاهَا ﴿۶﴾
و به زمین و آن که آن را بگسترد. (۶)

وَنَفْسٍ وَمَا سَوَّاهَا ﴿۷﴾
و قسم به نفس ناطقه انسان و آن که او را نیکو به حد کمال بیافرید. (۷)

فَأَلْهَمَهَا فُجُورَهَا وَتَقْوَاهَا ﴿۸﴾
و به او شر و خیر او را الهام کرد. (۸)

قَدْ أَفْلَحَ مَنْ زَکَّاهَا ﴿۹﴾
(قسم به این آیات الهی) که هر کس نفس ناطقه خود را از گناه و بدکاری پاک و منزه سازد به یقین (در دو عالم) رستگار خواهد بود. (۹)

وَقَدْ خَابَ مَنْ دَسَّاهَا ﴿۱۰﴾
و هر که او را (به کفر و گناه) پلید گرداند البته (در دو جهان) زیانکار خواهد گشت. (۱۰)

کَذَّبَتْ ثَمُودُ بِطَغْوَاهَا ﴿۱۱﴾
طایفه ثمود از غرور و سرکشی (پیغمبر خود صالح را) تکذیب کردند. (۱۱)

إِذِ انْبَعَثَ أَشْقَاهَا ﴿۱۲﴾
هنگامی که شقی‌ترینشان (قدار بن سالف) بر انگیخته شد (تا ناقه صالح را پی کند). (۱۲)

فَقَالَ لَهُمْ رَسُولُ اللَّهِ نَاقَةَ اللَّهِ وَسُقْیَاهَا ﴿۱۳﴾
و رسول خدا (صالح) به آنها گفت: این ناقه آیت خداست، از خدا بترسید و آن را سیراب گردانید. (۱۳)

فَکَذَّبُوهُ فَعَقَرُوهَا فَدَمْدَمَ عَلَیْهِمْ رَبُّهُمْ بِذَنْبِهِمْ فَسَوَّاهَا ﴿۱۴﴾
آن قوم رسول را تکذیب و ناقه او را پی کردند، خدا هم آنان را به کیفر (ظلم و) گناهشان هلاک ساخت و شهرشان را با خاک یکسان نمود. (۱۴)

وَلَا یَخَافُ عُقْبَاهَا ﴿۱۵﴾
و هیچ باک از هلاک آنها نمی‌داشت (یا آنها هیچ از عاقبت بدگناه خود نمی‌ترسیدند). (۱۵)

سوره ۹۲: اللیل

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان

وَاللَّیْلِ إِذَا یَغْشَى ﴿۱﴾
قسم به شب تار هنگامی که (جهان را در پرده سیاه) بپوشاند. (۱)

وَالنَّهَارِ إِذَا تَجَلَّى ﴿۲﴾
و قسم به روز هنگامی که روشن و فروزان گردد. (۲)

وَمَا خَلَقَ الذَّکَرَ وَالْأُنْثَى ﴿۳﴾
و قسم به مخلوقات عالم که خدا همه را جفت نر و ماده بیافرید. (۳)

إِنَّ سَعْیَکُمْ لَشَتَّى ﴿۴﴾
(قسم به این آیات الهی) که سعی و کوشش شما مردم بسیار مختلف است (برخی بر صلاح و برخی بر فساد می‌کوشید). (۴)

فَأَمَّا مَنْ أَعْطَى وَاتَّقَى ﴿۵﴾
اما هر کس عطا و احسان کرد و خدا ترس و پرهیزکار شد. (۵)

وَصَدَّقَ بِالْحُسْنَى ﴿۶﴾
و به نیکویی (یعنی به نعیم آخرت با هر خیر و سعادت که در قرآن بیان شده) تصدیق کرد. (۶)

فَسَنُیَسِّرُهُ لِلْیُسْرَى ﴿۷﴾
ما هم البته کار او را (در دو عالم) سهل و آسان می‌گردانیم. (۷)

وَأَمَّا مَنْ بَخِلَ وَاسْتَغْنَى ﴿۸﴾
اما هر کس بخل ورزید و خود را (از لطف خدا) بی نیاز دانست. (۸)

وَکَذَّبَ بِالْحُسْنَى ﴿۹﴾
و نیکویی را تکذیب کرد. (۹)

فَسَنُیَسِّرُهُ لِلْعُسْرَى ﴿۱۰﴾
پس به زودی کار او را (در دو عالم) دشوار می‌کنیم. (۱۰)

وَمَا یُغْنِی عَنْهُ مَالُهُ إِذَا تَرَدَّى ﴿۱۱﴾
و گاه عذاب و هلاکت داراییش وی را هیچ نجات نتواند داد. (۱۱)

إِنَّ عَلَیْنَا لَلْهُدَى ﴿۱۲﴾
و البته بر ماست که (خلق را) هدایت کنیم. (۱۲)

وَإِنَّ لَنَا لَلْآخِرَةَ وَالْأُولَى ﴿۱۳﴾
و ملک دنیا و آخرت از ماست (به هر که بخواهیم و صلاح دانیم می‌بخشیم). (۱۳)

فَأَنْذَرْتُکُمْ نَارًا تَلَظَّى ﴿۱۴﴾
من شما را از آتش شعله‌ور دوزخ ترسانیدم و آگاه ساختم. (۱۴)

لَا یَصْلَاهَا إِلَّا الْأَشْقَى ﴿۱۵﴾
که هیچ کس در آن آتش در نیفتد مگر شقی‌ترین خلق. (۱۵)

الَّذِی کَذَّبَ وَتَوَلَّى ﴿۱۶﴾
همان کس که (آیات و رسل حق را) تکذیب کرد و روی از آن بگردانید. (۱۶)

وَسَیُجَنَّبُهَا الْأَتْقَى ﴿۱۷﴾
و اهل تقوا را از آن آتش دور سازند. (۱۷)

الَّذِی یُؤْتِی مَالَهُ یَتَزَکَّى ﴿۱۸﴾
آن کس که مال خود را (به فقیران اسلام) به وجه زکات بدهد. (۱۸)

وَمَا لِأَحَدٍ عِنْدَهُ مِنْ نِعْمَةٍ تُجْزَى ﴿۱۹﴾
و حال آنکه هیچ کس بر وی حق نعمت ندارد تا به پاداش آن بدهد. (۱۹)

إِلَّا ابْتِغَاءَ وَجْهِ رَبِّهِ الْأَعْلَى ﴿۲۰﴾
(او احسان نکند) جز در طلب رضای خدای خود که برتر و بالاترین موجودات است. (۲۰)

وَلَسَوْفَ یَرْضَى ﴿۲۱﴾
و البته (در بهشت آخرت به آن نعمتهای ابدی) خشنود خواهد گردید. (۲۱)

سوره ۹۳: الضحى

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان

وَالضُّحَى ﴿۱﴾
قسم به روز روشن (یا هنگام ظهر آن). (۱)

وَاللَّیْلِ إِذَا سَجَى ﴿۲﴾
و قسم به شب به هنگام آرامش آن. (۲)

مَا وَدَّعَکَ رَبُّکَ وَمَا قَلَى ﴿۳﴾
که خدای تو هیچ گاه تو را ترک نگفته و بر تو خشم ننموده است (چهل روز بر رسول وحی نیامد، دشمنان به طعنه گفتند: خدا از محمد قهر کرده. این آیه رد بر آنهاست). (۳)

وَلَلْآخِرَةُ خَیْرٌ لَکَ مِنَ الْأُولَى ﴿۴﴾
و البته عالم آخرت برای تو بسی بهتر از نشأه دنیاست. (۴)

وَلَسَوْفَ یُعْطِیکَ رَبُّکَ فَتَرْضَى ﴿۵﴾
و پروردگار تو به زودی به تو چندان عطا کند که تو راضی شوی (در دنیا نصرت و در آخرت مقام شفاعت به تو بخشد). (۵)

أَلَمْ یَجِدْکَ یَتِیمًا فَآوَى ﴿۶﴾
آیا خدا تو را یتیمی نیافت که در پناه خود جای داد؟ (۶)

وَوَجَدَکَ ضَالًّا فَهَدَى ﴿۷﴾
و تو را (در بیابان مکه) ره گم کرده و حیران یافت (در طفولیت که حلیمه دایه‌ات آورد تا به جدّت عبد المطّلب سپارد در راه مکه گم شدی، حلیمه و عبد المطلب سخت پریشان شدند و خدا زود آنها را به تو) ره نمایی کرد. (۷)

وَوَجَدَکَ عَائِلًا فَأَغْنَى ﴿۸﴾
و باز تو را فقیر (الی الله) یافت (به دولت نبوت) توانگر کرد (و نعمت رسالت عطا نمود). (۸)

فَأَمَّا الْیَتِیمَ فَلَا تَقْهَرْ ﴿۹﴾
پس تو هم یتیم را هرگز میازار. (۹)

وَأَمَّا السَّائِلَ فَلَا تَنْهَرْ ﴿۱۰﴾
و فقیر و گدای سائل را به زجر مران. (۱۰)

وَأَمَّا بِنِعْمَةِ رَبِّکَ فَحَدِّثْ ﴿۱۱﴾
و اما نعمت پروردگارت را (که مقام نبوت و تقرب کامل به خدا یافتی، بر امت) باز گو. (۱۱)

سوره ۹۴: الشرح

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان

أَلَمْ نَشْرَحْ لَکَ صَدْرَکَ ﴿۱﴾
(ای رسول گرامی) آیا ما تو را (به نعمت حکمت و رسالت) شرح صدر (و بلندی همّت) عطا نکردیم؟ (۱)

وَوَضَعْنَا عَنْکَ وِزْرَکَ ﴿۲﴾
و بار سنگین (گناه) را (به اعطای مقام عصمت) از تو برداشتیم. (۲)

الَّذِی أَنْقَضَ ظَهْرَکَ ﴿۳﴾
در صورتی که آن بار سنگین ممکن بود پشت تو را گران دارد. (۳)

وَرَفَعْنَا لَکَ ذِکْرَکَ ﴿۴﴾
و نام نکوی تو را (به رغم دشمنان، در عالم) بلند کردیم. (۴)

فَإِنَّ مَعَ الْعُسْرِ یُسْرًا ﴿۵﴾
پس (بدان که به لطف خدا) با هر سختی البته آسانی هست. (۵)

إِنَّ مَعَ الْعُسْرِ یُسْرًا ﴿۶﴾
و با هر سختی البته آسانی هست. (۶)

فَإِذَا فَرَغْتَ فَانْصَبْ ﴿۷﴾
پس چون از نماز و طاعت پرداختی برای دعا همت مصروف دار. (۷)

وَإِلَى رَبِّکَ فَارْغَبْ ﴿۸﴾
و به سوی خدای خود همیشه متوجه و مشتاق باش. (۸)

سوره ۹۵: التین

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان

وَالتِّینِ وَالزَّیْتُونِ ﴿۱﴾
قسم به تین و زیتون (دو میوه معروف انجیر و زیت یا دو معبد بزرگ کعبه و بیت المقدس). (۱)

وَطُورِ سِینِینَ ﴿۲﴾
و قسم به طور سینا. (۲)

وَهَذَا الْبَلَدِ الْأَمِینِ ﴿۳﴾
و قسم به این شهر امن و امان (مکّه معظّم). (۳)

لَقَدْ خَلَقْنَا الْإِنْسَانَ فِی أَحْسَنِ تَقْوِیمٍ ﴿۴﴾
که ما انسان را در نیکوترین صورت (در مراتب وجود) بیافریدیم. (۴)

ثُمَّ رَدَدْنَاهُ أَسْفَلَ سَافِلِینَ ﴿۵﴾
سپس (به کیفر کفر و گناهش) به اسفل سافلین (جهنم و پست‌ترین رتبه امکان) برگردانیدیم. (۵)

إِلَّا الَّذِینَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ فَلَهُمْ أَجْرٌ غَیْرُ مَمْنُونٍ ﴿۶﴾
مگر آنان که ایمان آورده و نیکوکار شدند که به آنها پاداش دائمی (بهشت ابد) عطا کنیم. (۶)

فَمَا یُکَذِّبُکَ بَعْدُ بِالدِّینِ ﴿۷﴾
پس (ای انسان مشرک ناسپاس) چه تو را بر آن داشت که دین حق و روز جزا را تکذیب کنی؟ (۷)

أَلَیْسَ اللَّهُ بِأَحْکَمِ الْحَاکِمِینَ ﴿۸﴾
آیا خدا مقتدرترین و عادل‌ترین حکمفرمایان عالم نیست؟ (۸)

سوره ۹۶: العلق

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان

اقْرَأْ بِاسْمِ رَبِّکَ الَّذِی خَلَقَ ﴿۱﴾
(ای رسول گرامی برخیز و قرآن را) به نام پروردرگارت که خدای آفریننده عالم است (بر خلق) قرائت کن. (۱)

خَلَقَ الْإِنْسَانَ مِنْ عَلَقٍ ﴿۲﴾
آن خدایی که آدمی را از خون بسته (که تحول نطفه است) بیافرید. (۲)

اقْرَأْ وَرَبُّکَ الْأَکْرَمُ ﴿۳﴾
بخوان و (بدان که) پروردگار تو کریم‌ترین کریمان عالم است. (۳)

الَّذِی عَلَّمَ بِالْقَلَمِ ﴿۴﴾
آن خدایی که بشر را علم نوشتن به قلم آموخت. (۴)

عَلَّمَ الْإِنْسَانَ مَا لَمْ یَعْلَمْ ﴿۵﴾
به آدمی آنچه را که نمی‌دانست تعلیم داد. (۵)

کَلَّا إِنَّ الْإِنْسَانَ لَیَطْغَى ﴿۶﴾
راستی که انسان سرکش و مغرور می‌شود. (۶)

أَنْ رَآهُ اسْتَغْنَى ﴿۷﴾
چون که خود را در غنا و دارایی ببیند. (۷)

إِنَّ إِلَى رَبِّکَ الرُّجْعَى ﴿۸﴾
محققا (پس از مرگ) باز گشت به سوی پروردگار تو خواهد بود. (۸)

أَرَأَیْتَ الَّذِی یَنْهَى ﴿۹﴾
دیدی آن کس را که منع (و تمسخر) می‌کرد؟ (۹)

عَبْدًا إِذَا صَلَّى ﴿۱۰﴾
آن بنده خدای را که به نماز مشغول شد؟ (مراد ابو جهل است که بر نماز، پیغمبر و اصحابش را به مسخرگی می‌آزرد). (۱۰)

أَرَأَیْتَ إِنْ کَانَ عَلَى الْهُدَى ﴿۱۱﴾
آیا چه می‌بینی اگر آن بنده (یا رسول) به راه راست باشد. (۱۱)

أَوْ أَمَرَ بِالتَّقْوَى ﴿۱۲﴾
و خلق را به تقوا و پرهیزکاری امر کند (حال آنکه او را از نماز باز می‌دارد چگونه خواهد بود). (۱۲)

أَرَأَیْتَ إِنْ کَذَّبَ وَتَوَلَّى ﴿۱۳﴾
آیا شما مردم بر این کس که حق را تکذیب می‌کند و (از رسول او) رو می‌گرداند چه رأی می‌دهید؟ (۱۳)

أَلَمْ یَعْلَمْ بِأَنَّ اللَّهَ یَرَى ﴿۱۴﴾
آیا او ندانست که خدا (اعمال زشتش را) می‌بیند (و از او روزی انتقام می‌کشد). (۱۴)

کَلَّا لَئِنْ لَمْ یَنْتَهِ لَنَسْفَعًا بِالنَّاصِیَةِ ﴿۱۵﴾
هرگز (این را نداند)، اگر او (از کفر و ظلم و تکذیبش) دست نکشد البته ما موی پیشانیشن (به قهر و انتقام) بگیریم. (۱۵)

نَاصِیَةٍ کَاذِبَةٍ خَاطِئَةٍ ﴿۱۶﴾
آن پیشانی دروغزن خطا پیشه را (به خاک هلاک کشیم). (۱۶)

فَلْیَدْعُ نَادِیَهُ ﴿۱۷﴾
آن گاه او هر که از قبیله و عشیره خود را خواهد بخواند (که از هلاکش برهانند و هیچ کس نتواند). (۱۷)

سَنَدْعُ الزَّبَانِیَةَ ﴿۱۸﴾
ما هم زبانیه دوزخ را (که فرشتگان قهر و عذاب و مأموران آتش جهنم‌اند، بر گرفتن او) می‌خوانیم. (۱۸)

کَلَّا لَا تُطِعْهُ وَاسْجُدْ وَاقْتَرِبْ ﴿۱۹﴾
(ای رسول گرامی) چنین نیست (که ابو جهل پنداشته که تو را به زجر و ظلم مطیع خود تواند کرد) تو هیچ از او اطاعت مکن و به نماز و سجده خدا پرداز و به حق نزدیک شو (که سجده و نماز موجب قرب حضرت بی نیاز است). (۱۹)

سوره ۹۷: القدر

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان

إِنَّا أَنْزَلْنَاهُ فِی لَیْلَةِ الْقَدْرِ ﴿۱﴾
ما این قرآن عظیم الشأن را در شب قدر نازل کردیم. (۱)

وَمَا أَدْرَاکَ مَا لَیْلَةُ الْقَدْرِ ﴿۲﴾
و چه تو را به عظمت این شب قدر آگاه تواند کرد؟ (۲)

لَیْلَةُ الْقَدْرِ خَیْرٌ مِنْ أَلْفِ شَهْرٍ ﴿۳﴾
شب قدر از هزار ماه بهتر و بالاتر است. (۳)

تَنَزَّلُ الْمَلَائِکَةُ وَالرُّوحُ فِیهَا بِإِذْنِ رَبِّهِمْ مِنْ کُلِّ أَمْرٍ ﴿۴﴾
در این شب فرشتگان و روح (یعنی جبرئیل) به اذن خدا (بر مقام ولایت نبی و امام عصر علیه السّلام) از هر فرمان و دستور الهی نازل می‌شوند (و سرنوشت و مقدرات خلق را نازل می‌گردانند). (۴)

سَلَامٌ هِیَ حَتَّى مَطْلَعِ الْفَجْرِ ﴿۵﴾
این شب (رحمت و) سلامت و تهنیت است تا صبحگاه. (۵)

سوره ۹۸: البینة

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان

لَمْ یَکُنِ الَّذِینَ کَفَرُوا مِنْ أَهْلِ الْکِتَابِ وَالْمُشْرِکِینَ مُنْفَکِّینَ حَتَّى تَأْتِیَهُمُ الْبَیِّنَةُ ﴿۱﴾
کافران اهل کتاب و مشرکان (از کفر و عصیان) منفک نبودند (و به راه صواب هدایت نمی‌یافتند) تا آنکه برهان و حجت حق بر آنها بیاید. (۱)

رَسُولٌ مِنَ اللَّهِ یَتْلُو صُحُفًا مُطَهَّرَةً ﴿۲﴾
رسولی از جانب خدا (چون محمّد صلّی اللّه علیه و آله و سلّم) که کتب آسمانی پاک و منزه (از خطا و تحریف) را بر آنها تلاوت کند. (۲)

فِیهَا کُتُبٌ قَیِّمَةٌ ﴿۳﴾
که در آن کتب نامه‌های حقیقت و راستی (و نگهبان سنّت عدل الهی) مسطور است. (۳)

وَمَا تَفَرَّقَ الَّذِینَ أُوتُوا الْکِتَابَ إِلَّا مِنْ بَعْدِ مَا جَاءَتْهُمُ الْبَیِّنَةُ ﴿۴﴾
و اهل کتاب (در حق این رسول گرامی) راه تفرقه و خلاف نپیمودند مگر پس از آنکه آنها را حجت کامل (در کتب آسمانی بر حقانیت رسول) آمد (و دانسته بر انکار او لجاج و عناد ورزیدند). (۴)

وَمَا أُمِرُوا إِلَّا لِیَعْبُدُوا اللَّهَ مُخْلِصِینَ لَهُ الدِّینَ حُنَفَاءَ وَیُقِیمُوا الصَّلَاةَ وَیُؤْتُوا الزَّکَاةَ وَذَلِکَ دِینُ الْقَیِّمَةِ ﴿۵﴾
در صورتی که (در کتب آسمانی) امر نشده بودند مگر بر اینکه خدا را به اخلاص کامل در دین (اسلام) پرستش کنند و از غیر دین حق روی بگردانند و نماز به پا دارند و زکات (به فقیران) بدهند. این است دین درست. (۵)

إِنَّ الَّذِینَ کَفَرُوا مِنْ أَهْلِ الْکِتَابِ وَالْمُشْرِکِینَ فِی نَارِ جَهَنَّمَ خَالِدِینَ فِیهَا أُولَئِکَ هُمْ شَرُّ الْبَرِیَّةِ ﴿۶﴾
محقّقا آنان که از اهل کتاب کافر شدند (و عیسی و عزیر و رهبانان و احبار را به مقام ربوبیت خواندند) آنها با مشرکان همه در آتش دوزخند و در آن همیشه معذبند، آنها به حقیقت بدترین خلقند. (۶)

إِنَّ الَّذِینَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ أُولَئِکَ هُمْ خَیْرُ الْبَرِیَّةِ ﴿۷﴾
آنان که ایمان آوردند و نیکوکار شدند آنها به حقیقت بهترین اهل عالمند. (۷)

جَزَاؤُهُمْ عِنْدَ رَبِّهِمْ جَنَّاتُ عَدْنٍ تَجْرِی مِنْ تَحْتِهَا الْأَنْهَارُ خَالِدِینَ فِیهَا أَبَدًا رَضِیَ اللَّهُ عَنْهُمْ وَرَضُوا عَنْهُ ذَلِکَ لِمَنْ خَشِیَ رَبَّهُ ﴿۸﴾
پاداش آنها نزد خدایشان باغهای بهشت عدن است که نهرها زیر درختانش جاری است و در آن بهشت ابد جاودان متنعّمند، خدا از آنها خشنود و آنها هم از خدا خشنودند. این بهشت مخصوص کسی است که از خدا ترسد (و به طاعت او پردازد). (۸)

سوره ۹۹: الزلزلة

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان

إِذَا زُلْزِلَتِ الْأَرْضُ زِلْزَالَهَا ﴿۱﴾
هنگامی که زمین به سخت‌ترین زلزله خود به لرزه در آید. (۱)

وَأَخْرَجَتِ الْأَرْضُ أَثْقَالَهَا ﴿۲﴾
و بارهای سنگین اسرار درون خویش (که گنجها و معادن و اموات و غیره است) همه را از دل خاک بیرون افکند. (۲)

وَقَالَ الْإِنْسَانُ مَا لَهَا ﴿۳﴾
و (آن روز) آدمی (از فرط حیرت و اضطراب) گوید: زمین را چه پیش آمده؟ (۳)

یَوْمَئِذٍ تُحَدِّثُ أَخْبَارَهَا ﴿۴﴾
آن هنگام زمین مردم را به حوادث خویش آگاه می‌سازد. (۴)

بِأَنَّ رَبَّکَ أَوْحَى لَهَا ﴿۵﴾
که خدا به او چنین الهام کند (تا به سخن آید و خلق را به اخبارش آگه نماید). (۵)

یَوْمَئِذٍ یَصْدُرُ النَّاسُ أَشْتَاتًا لِیُرَوْا أَعْمَالَهُمْ ﴿۶﴾
درآن روز قیامت مردم از قبرها پراکنده بیرون آیند تا (پاداش نیک و بد) اعمال آنها را (در حساب و میزان حق) به آنان بنمایند. (۶)

فَمَنْ یَعْمَلْ مِثْقَالَ ذَرَّةٍ خَیْرًا یَرَهُ ﴿۷﴾
پس هر کس به قدر ذره‌ای کار نیک کرده باشد (پاداش) آن را خواهد دید. (۷)

وَمَنْ یَعْمَلْ مِثْقَالَ ذَرَّةٍ شَرًّا یَرَهُ ﴿۸﴾
و هر کس به قدر ذره‌ای کار زشتی مرتکب شده آن هم به کیفرش خواهد رسید. (۸)

سوره ۱۰۰: العادیات

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان

وَالْعَادِیَاتِ ضَبْحًا ﴿۱﴾
قسم به اسبانی که (سواران اسلام در جهاد با کفار تاختند تا جایی که) نفسشان به شماره افتاد. (۱)

فَالْمُورِیَاتِ قَدْحًا ﴿۲﴾
و در تاختن از سم خود بر سنگ آتش افروختند. (۲)

فَالْمُغِیرَاتِ صُبْحًا ﴿۳﴾
و (بر دشمن شبیخون زدند تا) صبحگاه (آنها را) به غارت گرفتند. (۳)

فَأَثَرْنَ بِهِ نَقْعًا ﴿۴﴾
و گرد و غبار از دیار کفار بر انگیختند. (۴)

فَوَسَطْنَ بِهِ جَمْعًا ﴿۵﴾
و سپاه دشمن را همه در میان گرفتند. (۵)

إِنَّ الْإِنْسَانَ لِرَبِّهِ لَکَنُودٌ ﴿۶﴾
(قسم به اسبان این مجاهدان دین خدا) که انسان نسبت به پروردگارش کافر نعمت و ناسپاس است. (۶)

وَإِنَّهُ عَلَى ذَلِکَ لَشَهِیدٌ ﴿۷﴾
و (خدا و یا) خود او بر این ناسپاسی محققا گواه است. (۷)

وَإِنَّهُ لِحُبِّ الْخَیْرِ لَشَدِیدٌ ﴿۸﴾
و هم او بر حب مال دنیا سخت فریفته و بخیل است. (۸)

أَفَلَا یَعْلَمُ إِذَا بُعْثِرَ مَا فِی الْقُبُورِ ﴿۹﴾
آیا آدمی نمی‌داند که روزی آنچه (از مردگان) در دل قبرهاست همه بیرون ریخته می‌شود؟ (۹)

وَحُصِّلَ مَا فِی الصُّدُورِ ﴿۱۰﴾
و آنچه در دلها پنهان است همه را پدیدار سازند؟ (۱۰)

إِنَّ رَبَّهُمْ بِهِمْ یَوْمَئِذٍ لَخَبِیرٌ ﴿۱۱﴾
محققا آن روز پروردگارشان (نیک و بد کردار) آنها کاملا آگاه است. (۱۱)

سوره ۱۰۱: القارعة

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان

الْقَارِعَةُ ﴿۱﴾
قارعه. (۱)

مَا الْقَارِعَةُ ﴿۲﴾
قارعه چیست؟ (همان روز وحشت و اضطراب مرگ و قیامت است که دلهای خلایق را از ترس در هم کوبد). (۲)

وَمَا أَدْرَاکَ مَا الْقَارِعَةُ ﴿۳﴾
و چگونه حالت آن روز هولناک را تصور توانی کرد؟ (۳)

یَوْمَ یَکُونُ النَّاسُ کَالْفَرَاشِ الْمَبْثُوثِ ﴿۴﴾
در آن روز سخت، مردم مانند ملخ هر سو پراکنده شوند. (۴)

وَتَکُونُ الْجِبَالُ کَالْعِهْنِ الْمَنْفُوشِ ﴿۵﴾
و کوهها همچون پشم زده شده متلاشی گردد. (۵)

فَأَمَّا مَنْ ثَقُلَتْ مَوَازِینُهُ ﴿۶﴾
پس عمل هر کس را در میزان حق وزنی باشد، (۶)

فَهُوَ فِی عِیشَةٍ رَاضِیَةٍ ﴿۷﴾
او در بهشت به آسایش و زندگانی خوش خواهد بود. (۷)

وَأَمَّا مَنْ خَفَّتْ مَوَازِینُهُ ﴿۸﴾
و عمل هر کس بی قدر و سبک وزن باشد، (۸)

فَأُمُّهُ هَاوِیَةٌ ﴿۹﴾
جایگاهش در قعر هاویه (جهنم) است. (۹)

وَمَا أَدْرَاکَ مَا هِیَهْ ﴿۱۰﴾
و چگونه سختی هاویه را تصور توانی کرد؟ (۱۰)

نَارٌ حَامِیَةٌ ﴿۱۱﴾
هاویه همان آتش سخت سوزنده و گدازنده است. (۱۱)

سوره ۱۰۲: التکاثر

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان

أَلْهَاکُمُ التَّکَاثُرُ ﴿۱﴾
شما مردم را افتخار به بسیاری اموال و فرزند و عشیره سخت (از یاد خدا و مرگ) غافل داشته است. (۱)

حَتَّى زُرْتُمُ الْمَقَابِرَ ﴿۲﴾
تا آنجا که به ملاقات (اهل) قبور رفتید (و به جای آنکه عبرت گیرید آنجا هم به قبرهای مردگان خود بر هم مفاخرت کردید). (۲)

کَلَّا سَوْفَ تَعْلَمُونَ ﴿۳﴾
نه چنین است، به زودی خواهید دانست (که پس از مرگ به برزخ چه سختیها در پیش دارید). (۳)

ثُمَّ کَلَّا سَوْفَ تَعْلَمُونَ ﴿۴﴾
باز هم چنین نیست، حقا خواهید دانست (که به قیامت با چه عذابها مواجهید). (۴)

کَلَّا لَوْ تَعْلَمُونَ عِلْمَ الْیَقِینِ ﴿۵﴾
نه چنین است، حقا اگر به طور یقین می‌دانستید (چه حادثه بزرگی در پیش دارید هرگز به بازی دنیا از عالم آخرت غافل نمی‌شدید). (۵)

لَتَرَوُنَّ الْجَحِیمَ ﴿۶﴾
البته (پس از مرگ) دوزخ را مشاهده خواهید کرد. (۶)

ثُمَّ لَتَرَوُنَّهَا عَیْنَ الْیَقِینِ ﴿۷﴾
و سپس به چشم یقین آن دوزخ را می‌بینید. (۷)

ثُمَّ لَتُسْأَلُنَّ یَوْمَئِذٍ عَنِ النَّعِیمِ ﴿۸﴾
آن گاه در آن روز از نعمتها شما را باز می‌پرسند. (۸)

سوره ۱۰۳: العصر

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان

وَالْعَصْرِ ﴿۱﴾
قسم به عصر (نورانی رسول صلّی اللّه علیه و آله و سلّم یا دوران ظهور ولی عصر علیه السّلام). (۱)

إِنَّ الْإِنْسَانَ لَفِی خُسْرٍ ﴿۲﴾
که انسان هم در خسارت و زیان است. (۲)

إِلَّا الَّذِینَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ وَتَوَاصَوْا بِالْحَقِّ وَتَوَاصَوْا بِالصَّبْرِ ﴿۳﴾
مگر آنان که ایمان آورده و نیکوکار شدند و به درستی و راستی و پایداری (در دین) یکدیگر را سفارش کردند. (۳)

سوره ۱۰۴: الهمزة

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان

وَیْلٌ لِکُلِّ هُمَزَةٍ لُمَزَةٍ ﴿۱﴾
وای بر هر عیبجوی هرزه زبان. (۱)

الَّذِی جَمَعَ مَالًا وَعَدَّدَهُ ﴿۲﴾
همان کسی که مالی جمع کرده و دایم به حساب و شماره‌اش سر گرم است. (۲)

یَحْسَبُ أَنَّ مَالَهُ أَخْلَدَهُ ﴿۳﴾
پندارد که مال و دارایی دنیایش عمر ابدش خواهد بخشید. (۳)

کَلَّا لَیُنْبَذَنَّ فِی الْحُطَمَةِ ﴿۴﴾
چنین نیست، بلکه محققا به آتش در هم شکننده دوزخ در افتد. (۴)

وَمَا أَدْرَاکَ مَا الْحُطَمَةُ ﴿۵﴾
آتشی که چگونه تصور سختی آن توانی کرد؟ (۵)

نَارُ اللَّهِ الْمُوقَدَةُ ﴿۶﴾
آن آتش را (خشم) خدا افروخته. (۶)

الَّتِی تَطَّلِعُ عَلَى الْأَفْئِدَةِ ﴿۷﴾
شراره آن بر دلها (ی نا پاک پر از حرص دنیای کافران) شعله‌ور است. (۷)

إِنَّهَا عَلَیْهِمْ مُؤْصَدَةٌ ﴿۸﴾
آتشی که بر آنها از هر سو سخت احاطه کرده و راه گریزی ندارند. (۸)

فِی عَمَدٍ مُمَدَّدَةٍ ﴿۹﴾
و مانند ستونهای بلند زبانه کشیده است. (۹)

سوره ۱۰۵: الفیل

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان

أَلَمْ تَرَ کَیْفَ فَعَلَ رَبُّکَ بِأَصْحَابِ الْفِیلِ ﴿۱﴾
آیا ندیدی که خدای تو با اصحاب فیل (سپاه فیل سوار ابرهه) چه کرد؟ (۱)

أَلَمْ یَجْعَلْ کَیْدَهُمْ فِی تَضْلِیلٍ ﴿۲﴾
آیا کید و تدبیر آنها را (که برای خرابی کعبه اندیشیدند) تباه نکرد؟ (۲)

وَأَرْسَلَ عَلَیْهِمْ طَیْرًا أَبَابِیلَ ﴿۳﴾
و بر هلاک آنها مرغانی گروه گروه فرستاد. (۳)

تَرْمِیهِمْ بِحِجَارَةٍ مِنْ سِجِّیلٍ ﴿۴﴾
تا آن سپاه را به سنگهای سجّیل (دوزخی) سنگباران کردند. (۴)

فَجَعَلَهُمْ کَعَصْفٍ مَأْکُولٍ ﴿۵﴾
و تنشان را چون علفی زیر دندان حیوان خرد گردانید. (۵)

سوره ۱۰۶: قریش

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان

لِإِیلَافِ قُرَیْشٍ ﴿۱﴾
(خدا با اصحاب فیل چنین کرد) برای آنکه قریش (خداشناس شوند و) با هم انس و الفت گیرند. (۱)

إِیلَافِهِمْ رِحْلَةَ الشِّتَاءِ وَالصَّیْفِ ﴿۲﴾
الفتی که در سفرهای زمستان و تابستان آنان ثابت و بر قرار بماند. (۲)

فَلْیَعْبُدُوا رَبَّ هَذَا الْبَیْتِ ﴿۳﴾
پس (به شکرانه این دوستی) باید یگانه خدای این خانه (کعبه) را پرستند. (۳)

الَّذِی أَطْعَمَهُمْ مِنْ جُوعٍ وَآمَنَهُمْ مِنْ خَوْفٍ ﴿۴﴾
همان خدایی که به آنها هنگام گرسنگی طعام داد و از ترس و خطراتشان ایمن ساخت. (۴)

سوره ۱۰۷: الماعون

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان

أَرَأَیْتَ الَّذِی یُکَذِّبُ بِالدِّینِ ﴿۱﴾
آیا دیدی آن کس را که روز جزا را انکار می‌کرد؟ (۱)

فَذَلِکَ الَّذِی یَدُعُّ الْیَتِیمَ ﴿۲﴾
این همان شخص (بی رحم) است که یتیم را (از در خود) به قهر می‌راند. (۲)

وَلَا یَحُضُّ عَلَى طَعَامِ الْمِسْکِینِ ﴿۳﴾
و (کسی را) بر اطعام فقیر ترغیب نمی‌کند. (۳)

فَوَیْلٌ لِلْمُصَلِّینَ ﴿۴﴾
پس وای بر آن نماز گزاران. (۴)

الَّذِینَ هُمْ عَنْ صَلَاتِهِمْ سَاهُونَ ﴿۵﴾
که دل از یاد خدا غافل دارند. (۵)

الَّذِینَ هُمْ یُرَاءُونَ ﴿۶﴾
همانان که (اگر طاعتی کنند به) ریا و خود نمایی کنند. (۶)

وَیَمْنَعُونَ الْمَاعُونَ ﴿۷﴾
و زکات و احسان را (از فقیران و هر خیر کوچک را حتی قرض را هم از محتاجان) منع کنند. (۷)

سوره ۱۰۸: الکوثر

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان

إِنَّا أَعْطَیْنَاکَ الْکَوْثَرَ ﴿۱﴾
ما تو را کوثر (یعنی عطای بسیار چون کثرت فرزند) بخشیدیم. (۱)

فَصَلِّ لِرَبِّکَ وَانْحَرْ ﴿۲﴾
پس تو هم برای خدایت به نماز (و طاعت) و قربانی (و مناسک حج) بپرداز. (۲)

إِنَّ شَانِئَکَ هُوَ الْأَبْتَرُ ﴿۳﴾
که محققا دشمن بدگوی تو (عاص بن وائل) مقطوع النسل است (و نسل تو تا قیامت به کثرت و برکت و عزت باقی است). (۳)

سوره ۱۰۹: الکافرون

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان

قُلْ یَا أَیُّهَا الْکَافِرُونَ ﴿۱﴾
بگو که ای کافران (مشرک). (۱)

لَا أَعْبُدُ مَا تَعْبُدُونَ ﴿۲﴾
من آن بتان را که شما به خدایی می‌پرستید هرگز نمی‌پرستم. (۲)

وَلَا أَنْتُمْ عَابِدُونَ مَا أَعْبُدُ ﴿۳﴾
و شما هم آن خدای یکتایی را که من پرستش می‌کنم پرستش نمی‌کنید. (۳)

وَلَا أَنَا عَابِدٌ مَا عَبَدْتُمْ ﴿۴﴾
نه من هرگز خدایان باطل شما را عبادت می‌کنم. (۴)

وَلَا أَنْتُمْ عَابِدُونَ مَا أَعْبُدُ ﴿۵﴾
و نه شما یکتا خدای معبود مرا عبادت خواهید کرد. (۵)

لَکُمْ دِینُکُمْ وَلِیَ دِینِ ﴿۶﴾
پس اینک دین (شرک و جهل) شما برای شما باشد و دین (توحید و خدا پرستی) من هم برای من (تا روزی که به امر حق شما را از شرک برگردانم و به راه توحید خدا و خدا پرستی هدایت کنم). (۶)

سوره ۱۱۰: النصر

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان

إِذَا جَاءَ نَصْرُ اللَّهِ وَالْفَتْحُ ﴿۱﴾
چون هنگام فتح و فیروزی با یاری خدا فرا رسد (مراد فتح مکه است). (۱)

وَرَأَیْتَ النَّاسَ یَدْخُلُونَ فِی دِینِ اللَّهِ أَفْوَاجًا ﴿۲﴾
و مردم را بنگری که فوج فوج به دین خدا داخل می‌شوند (و تو را به رسالت تصدیق می‌کنند). (۲)

فَسَبِّحْ بِحَمْدِ رَبِّکَ وَاسْتَغْفِرْهُ إِنَّهُ کَانَ تَوَّابًا ﴿۳﴾
در آن وقت خدای خود را حمد و ستایش کن و (از لوث شرک) پاک و منزّه‌دان و از او مغفرت و آمرزش طلب که او خدای بسیار توبه پذیر است. (۳)

سوره ۱۱۱: المسد

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان

تَبَّتْ یَدَا أَبِی لَهَبٍ وَتَبَّ ﴿۱﴾
ابو لهب (که دایم در پی آزار و دشمنی پیغمبر بود با تمام اقتدار و دارایی) نابود شد و دو دستش (که سنگ به رسول می‌افکند) قطع گردید. (۱)

مَا أَغْنَى عَنْهُ مَالُهُ وَمَا کَسَبَ ﴿۲﴾
مال و ثروتی که اندوخت هیچ به کارش نیامد و از هلاکش نرهانید. (۲)

سَیَصْلَى نَارًا ذَاتَ لَهَبٍ ﴿۳﴾
زود باشد که به دوزخ در آتشی شعله‌ور در افتد. (۳)

وَامْرَأَتُهُ حَمَّالَةَ الْحَطَبِ ﴿۴﴾
و نیز همسرش (امّ جمیل خواهر ابو سفیان) که هیزم آتش افروز دوزخ باشد. (۴)

فِی جِیدِهَا حَبْلٌ مِنْ مَسَدٍ ﴿۵﴾
در حالی که (با ذلت و خواری) طنابی از لیف خرما به گردن دارد. (۵)

سوره ۱۱۲: الإخلاص

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان

قُلْ هُوَ اللَّهُ أَحَدٌ ﴿۱﴾
بگو: حقیقت این است که خدا یکتاست. (۱)

اللَّهُ الصَّمَدُ ﴿۲﴾
آن خدایی که (از همه عالم) بی نیاز (و همه عالم به او نیازمند) است. (۲)

لَمْ یَلِدْ وَلَمْ یُولَدْ ﴿۳﴾
نه کسی فرزند اوست و نه او فرزند کسی است. (۳)

وَلَمْ یَکُنْ لَهُ کُفُوًا أَحَدٌ ﴿۴﴾
و نه هیچ کس مثل و مانند و همتای اوست. (۴)

سوره ۱۱۳: الفلق

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان

قُلْ أَعُوذُ بِرَبِّ الْفَلَقِ ﴿۱﴾
بگو: من پناه می‌جویم به خدای فروزنده صبح روشن. (۱)

مِنْ شَرِّ مَا خَلَقَ ﴿۲﴾
از شرّ مخلوقات (شریر و مردم بد اندیش). (۲)

وَمِنْ شَرِّ غَاسِقٍ إِذَا وَقَبَ ﴿۳﴾
و از شرّ شب تار هنگامی که (از پی آزار) در آید (و حشرات موذی و جنایتکاران و فتنه انگیران را به کمک ظلمتش به ظلم و جور و ستم بر انگیزد). (۳)

وَمِنْ شَرِّ النَّفَّاثَاتِ فِی الْعُقَدِ ﴿۴﴾
و از شرّ زنان افسونگر که (به جادو) در گره‌ها بدمند. (۴)

وَمِنْ شَرِّ حَاسِدٍ إِذَا حَسَدَ ﴿۵﴾
و از شرّ حسود بد خواه چون شراره آتش رشک و حسد بر افروزد. (۵)

سوره ۱۱۴: الناس

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان

قُلْ أَعُوذُ بِرَبِّ النَّاسِ ﴿۱﴾
بگو: من پناه می‌جویم به پروردگار آدمیان. (۱)

مَلِکِ النَّاسِ ﴿۲﴾
پادشاه آدمیان. (۲)

إِلَهِ النَّاسِ ﴿۳﴾
یکتا معبود آدمیان. (۳)

مِنْ شَرِّ الْوَسْوَاسِ الْخَنَّاسِ ﴿۴﴾
از شرّ آن وسوسه‌گر نهانی. (۴)

الَّذِی یُوَسْوِسُ فِی صُدُورِ النَّاسِ ﴿۵﴾
آن شیطان که وسوسه و اندیشه بد افکند در دل مردمان. (۵)

مِنَ الْجِنَّةِ وَالنَّاسِ ﴿۶﴾
چه آن شیطان از جنس جن باشد و یا از نوع انسان. (۶)