متن و ترجمه سوره نازعات – مکارم شیرازی

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان

وَالنَّازِعَاتِ غَرْقًا ﴿۱﴾
سوگند به فرشتگانی که ارواح مجرمان را به شدت از بدنهایشان بر می‏کشند! (۱)

وَالنَّاشِطَاتِ نَشْطًا ﴿۲﴾
و فرشتگانی که ارواح مؤ منان را با مدارا و نشاط جدا می‏سازند. (۲)

وَالسَّابِحَاتِ سَبْحًا ﴿۳﴾
و سوگند به فرشتگانی که در اجرای فرمان الهی با سرعت حرکت می‏کنند. (۳)

فَالسَّابِقَاتِ سَبْقًا ﴿۴﴾
و سپس بر یکدیگر سبقت می‏گیرند (۴)

فَالْمُدَبِّرَاتِ أَمْرًا ﴿۵﴾
و آنها که امور را تدبیر (۵)

یَوْمَ تَرْجُفُ الرَّاجِفَةُ ﴿۶﴾
در آن روز که زلزله‏ های وحشتناک همه چیز را به لرزه در می‏آورند. (۶)

تَتْبَعُهَا الرَّادِفَةُ ﴿۷﴾
و به دنبال آن حادثه دومین (صیحه عظیم) رخ می‏دهد. (۷)

قُلُوبٌ یَوْمَئِذٍ وَاجِفَةٌ ﴿۸﴾
دلهایی در آن روز سخت مضطرب است. (۸)

أَبْصَارُهَا خَاشِعَةٌ ﴿۹﴾
و چشمهای آنان از شدت ترس فرو افتاده! (۹)

یَقُولُونَ أَإِنَّا لَمَرْدُودُونَ فِی الْحَافِرَةِ ﴿۱۰﴾
(ولی امروز) می‏گویند: آیا ما به زندگی مجدد (۱۰)

أَإِذَا کُنَّا عِظَامًا نَخِرَةً ﴿۱۱﴾
آیا هنگامی که استخوانهای پوسیده ای شدیم (ممکن است زنده شویم ؟). (۱۱)

قَالُوا تِلْکَ إِذًا کَرَّةٌ خَاسِرَةٌ ﴿۱۲﴾
می گویند اگر قیامتی در کار باشد بازگشتی است زیانبار! (۱۲)

فَإِنَّمَا هِیَ زَجْرَةٌ وَاحِدَةٌ ﴿۱۳﴾
ولی این بازگشت تنها با یک صیحه عظیم واقع می‏شود. (۱۳)

فَإِذَا هُمْ بِالسَّاهِرَةِ ﴿۱۴﴾
ناگهان همگی بر عرصه زمین ظاهر می‏شوند. (۱۴)

هَلْ أَتَاکَ حَدِیثُ مُوسَى ﴿۱۵﴾
آیا داستان موسی به تو رسیده است ؟ (۱۵)

إِذْ نَادَاهُ رَبُّهُ بِالْوَادِ الْمُقَدَّسِ طُوًى ﴿۱۶﴾
در آن هنگام که پروردگارش او را در سرزمین مقدس طوی صدا زد و گفت: (۱۶)

اذْهَبْ إِلَى فِرْعَوْنَ إِنَّهُ طَغَى ﴿۱۷﴾
به سوی فرعون برو که طغیان کرده است (۱۷)

فَقُلْ هَلْ لَکَ إِلَى أَنْ تَزَکَّى ﴿۱۸﴾
و به او بگو: آیا می‏خواهی پاکیزه شوی ؟ (۱۸)

وَأَهْدِیَکَ إِلَى رَبِّکَ فَتَخْشَى ﴿۱۹﴾
و من تو را به سوی پروردگارت هدایت کنم تا از او بترسی (و خلاف نکنی). (۱۹)

فَأَرَاهُ الْآیَةَ الْکُبْرَى ﴿۲۰﴾
سپس موسی معجزه بزرگ را به او نشان داد. (۲۰)

فَکَذَّبَ وَعَصَى ﴿۲۱﴾
اما او تکذیب کرد و عصیان نمود. (۲۱)

ثُمَّ أَدْبَرَ یَسْعَى ﴿۲۲﴾
سپس پشت کرد و پیوسته (برای محو آیین موسی) تلاش ‍ نمود. (۲۲)

فَحَشَرَ فَنَادَى ﴿۲۳﴾
و ساحران را جمع کرد و مردم را دعوت نمود. (۲۳)

فَقَالَ أَنَا رَبُّکُمُ الْأَعْلَى ﴿۲۴﴾
و گفت من پروردگار بزرگ شما هستم! (۲۴)

فَأَخَذَهُ اللَّهُ نَکَالَ الْآخِرَةِ وَالْأُولَى ﴿۲۵﴾
لذا خداوند او را به عذاب آخرت و دنیا گرفتار ساخت. (۲۵)

إِنَّ فِی ذَلِکَ لَعِبْرَةً لِمَنْ یَخْشَى ﴿۲۶﴾
در این عبرتی است برای کسانی که خدا ترسند. (۲۶)

أَأَنْتُمْ أَشَدُّ خَلْقًا أَمِ السَّمَاءُ بَنَاهَا ﴿۲۷﴾
آیا آفرینش شما (بعد از مرگ) مشکل تر است یا آفرینش آسمانی که خداوند بنا نهاد؟! (۲۷)

رَفَعَ سَمْکَهَا فَسَوَّاهَا ﴿۲۸﴾
سقف آن را برافراشته و آن را منظم ساخت. (۲۸)

وَأَغْطَشَ لَیْلَهَا وَأَخْرَجَ ضُحَاهَا ﴿۲۹﴾
و شبش را تاریک و روزش را آشکار نمود. (۲۹)

وَالْأَرْضَ بَعْدَ ذَلِکَ دَحَاهَا ﴿۳۰﴾
و زمین را بعد از آن گسترش داد. (۳۰)

أَخْرَجَ مِنْهَا مَاءَهَا وَمَرْعَاهَا ﴿۳۱﴾
آبش خارج کرد و چراگاهش را آماده ساخت (۳۱)

وَالْجِبَالَ أَرْسَاهَا ﴿۳۲﴾
و کوهها را ثابت و محکم نمود. (۳۲)

مَتَاعًا لَکُمْ وَلِأَنْعَامِکُمْ ﴿۳۳﴾
همه اینها برای بهره گیری شما و چهارپایان شما است. (۳۳)

فَإِذَا جَاءَتِ الطَّامَّةُ الْکُبْرَى ﴿۳۴﴾
هنگامی که آن حادثه بزرگ رخ دهد. (۳۴)

یَوْمَ یَتَذَکَّرُ الْإِنْسَانُ مَا سَعَى ﴿۳۵﴾
در آن روز انسان به یاد کوششهایش می‏افتد. (۳۵)

وَبُرِّزَتِ الْجَحِیمُ لِمَنْ یَرَى ﴿۳۶﴾
و جهنم برای هر بیننده‏ ای آشکار می‏گردد. (۳۶)

فَأَمَّا مَنْ طَغَى ﴿۳۷﴾
اما آن کسی که طغیان کرده، (۳۷)

وَآثَرَ الْحَیَاةَ الدُّنْیَا ﴿۳۸﴾
و زندگی دنیا را مقدم داشته، (۳۸)

فَإِنَّ الْجَحِیمَ هِیَ الْمَأْوَى ﴿۳۹﴾
مسلما دوزخ جایگاه او است. (۳۹)

وَأَمَّا مَنْ خَافَ مَقَامَ رَبِّهِ وَنَهَى النَّفْسَ عَنِ الْهَوَى ﴿۴۰﴾
و آن کس که از مقام پروردگارش خائف بوده و نفس را از هوی باز داشته. (۴۰)

فَإِنَّ الْجَنَّةَ هِیَ الْمَأْوَى ﴿۴۱﴾
بهشت جایگاه او است. (۴۱)

یَسْأَلُونَکَ عَنِ السَّاعَةِ أَیَّانَ مُرْسَاهَا ﴿۴۲﴾
از تو درباره قیامت سؤ ال می‏کنند که در چه زمانی واقع می‏شود؟ (۴۲)

فِیمَ أَنْتَ مِنْ ذِکْرَاهَا ﴿۴۳﴾
تو را با یادآوری این سخن چه کار؟ (۴۳)

إِلَى رَبِّکَ مُنْتَهَاهَا ﴿۴۴﴾
انتهای آن به سوی پروردگار تو است. (۴۴)

إِنَّمَا أَنْتَ مُنْذِرُ مَنْ یَخْشَاهَا ﴿۴۵﴾
کار تو فقط انذار کردن کسانی است که از آن می‏ترسند. (۴۵)

کَأَنَّهُمْ یَوْمَ یَرَوْنَهَا لَمْ یَلْبَثُوا إِلَّا عَشِیَّةً أَوْ ضُحَاهَا ﴿۴۶﴾
آنها در آن روز که قیام قیامت را می‏بینند چنین احساس می‏کنند که گویی توقف آنها (در دنیا و برزخ) جز عصر گاهی یا صبحگاهی بیشتر نبوده است. (۴۶)