ترجمه سوره عبس – مکارم شیرازی

به نام خداوند بخشنده بخشایشگر

چهره در هم کشید و روى برتافت… (۱)

از اینکه نابینایى به سراغ او آمده بود! (۲)

تو چه مى‏دانى شاید او پاکى و تقوا پیشه کند، (۳)

یا متذکر گردد و این تذکر به حال او مفید باشد! (۴)

اما آن کس که توانگر است، (۵)

تو به او روى مى‏آورى، (۶)

در حالى که اگر او خود را پاک نسازد، چیزى بر تو نیست! (۷)

اما کسى که به سراغ تو مى‏آید و کوشش مى‏کند، (۸)

و از خدا ترسان است، (۹)

تو از او غافل مى‏شوى! (۱۰)

هرگز چنین نیست که آنها مى‏پندارند; این (قرآن) تذکر و یادآورى است، (۱۱)

و هر کس بخواهد از آن پند مى‏گیرد! (۱۲)

در الواح پرارزشى ثبت است، (۱۳)

الواحى والاقدر و پاکیزه، (۱۴)

به دست سفیرانى است (۱۵)

والا مقام و فرمانبردار و نیکوکار! (۱۶)

مرگ بر این انسان، چقدر کافر و ناسپاس است! (۱۷)

(خداوند) او را از چه چیز آفریده است؟! (۱۸)

او را از نطفه ناچیزى آفرید، سپس اندازه‏گیرى کرد و موزون ساخت، (۱۹)

سپس راه را براى او آسان کرد، (۲۰)

بعد او را میراند و در قبر پنهان نمود،(۲۱)

سپس هرگاه بخواهد او را زنده مى‏کند! (۲۲)

چنین نیست که او مى‏پندارد; او هنوز آنچه را (خدا) فرمان داده، اطاعت نکرده است! (۲۳)

انسان باید به غذاى خویش (و آفرینش آن) بنگرد! (۲۴)

ما آب فراوان از آسمان فرو ریختیم، (۲۵)

سپس زمین را از هم شکافتیم، (۲۶)

و در آن دانه‏هاى فراوانى رویاندیم، (۲۷)

و انگور و سبزى بسیار، (۲۸)

و زیتون و نخل فراوان، (۲۹)

و باغهاى پردرخت، (۳۰)

و میوه و چراگاه، (۳۱)

تا وسیله‏اى براى بهره‏گیرى شما و چهارپایانتان باشد! (۳۲)

هنگامى که آن صداى مهیب ( صیحه رستاخیز) بیاید، (کافران در اندوه عمیقى فرومى‏روند)! (۳۳)

در آن روز که انسان از برادر خود مى‏گریزد، (۳۴)

و از مادر و پدرش، (۳۵)

و زن و فرزندانش; (۳۶)

در آن روز هر کدام از آنها وضعى دارد که او را کاملا به خود مشغول مى‏سازد! (۳۷)

چهره‏هائى در آن روز گشاده و نورانى است، (۳۸)

خندان و مسرور است; (۳۹)

و صورتهایى در آن روز غبارآلود است، (۴۰)

و دود تاریکى آنها را پوشانده است، (۴۱)

آنان همان کافران فاجرند! (۴۲)