به نام خداوند بخشنده بخشایشگر
حم (۱)
این کتابى است که از سوى خداوند رحمان و رحیم نازل شده است; (۲)
کتابى که آیاتش هر مطلبى را در جاى خود بازگو کرده، در حالى که فصیح و گویاست براى جمعیتى که آگاهند! (۳)
قرآنى که بشارت دهنده و بیم دهنده است; ولى بیشتر آنان روى گردان شدند; از این رو چیزى نمی شنوند! (۴)
آنها گفتند: «قلبهاى ما نسبت به آنچه ما را به آن دعوت میکنى در پوششهایى قرار گرفته و در گوشهاى ما سنگینى است، و میان ما و تو حجابى وجود دارد; پس تو بدنبال عمل خود باش، ما هم براى خود عمل میکنیم!» (۵)
بگو: من فقط انسانى مثل شما هستم; این حقیقت بر من وحى میشود که معبود شما معبودى یگانه است; پس تمام توجه خویش را به او کنید و از وى آمرزش طلبید; واى بر مشرکان! (۶)
همانها که زکات را نمی پردازند، و آخرت را منکرند! (۷)
اما کسانى که ایمان آورده و کارهاى شایسته انجام دادند، پاداشى دائمی دارند! (۸)
بگو: آیا شما به آن کس که زمین را در دو روز آفرید کافر هستید و براى او همانندهایى قرارمیدهید؟! او پروردگار جهانیان است! (۹)
او در زمین کوههاى استوارى قرار داد و برکاتى در آن آفرید و مواد غذایى آن را مقدر فرمود، – ینها همه در چهار روز بود- درست به اندازه نیاز تقاضا کنندگان! (۱۰)
سپس به آفرینش آسمان پرداخت، در حالى که بصورت دود بود; به آن و به زمین دستور داد: سخللّهبه وجود آیید (و شکل گیرید)، خواه از روى اطاعت و خواه اکراه!» آنها گفتند: «ما از روى طاعت میآییم (و شکل میگیریم)!» (۱۱)
در این هنگام آنها را بصورت هفت آسمان در دو روز آفرید، و در هر آسمانى کار آن (آسمان) را وحى (و مقرر) فرمود، و آسمان پایین را با چراغهایى ( ستارگان) زینت بخشیدیم، و (با شهابها از رخنه شیاطین) حفظ کردیم، این است تقدیر خداوند توانا و دانا! (۱۲)
اگر آنها روىگردان شوند، بگو: من شما را از صاعقهاى همانند صاعقه عاد و ثمود میترسانم! (۱۳)
در آن هنگام که رسولان از پیش رو و پشت سر (و از هر سو) به سراغشان آمدند (و آنان را دعوت کردند) که جز خدا را نپرستید آنها گفتند: «اگر پروردگار ما میخواست فرشتگانى نازل میکرد; از این رو ما به آنچه شما مبعوث به آن هستید کافریم!» (۱۴)
اما قوم عاد بناحق در زمین تکبر ورزیدند و گفتند: «چه کسى از ما نیرومندتر است؟!»آیا نمیدانستند خداوندى که آنان را آفریده از آنها قویتر است؟ و (به خاطر این پندار) پیوسته آیات ما را انکار میکردند. (۱۵)
سرانجام تندبادى شدید و هولانگیز و سرد و سخت در روزهایى شوم و پرغبار بر آنها فرستادیم تا عذاب خوارکننده را در زندگى دنیا به آنها بچشانیم; و عذاب آخرت از آن هم خوارکنندهتر است، و (از هیچ طرف) یارى نمیشوند! (۱۶)
اما ثمود را هدایت کردیم، ولى آنها نابینایى را بر هدایت ترجیح دادند; به همین جهت صاعقه -آن عذاب خوارکننده- به خاطر اعمالى که انجام میدادند آنها را فروگرفت! (۱۷)
و کسانى را که ایمان آوردند و پرهیزگار بودند نجات بخشیدیم! (۱۸)
به خاطر بیاورید روزى را که دشمنان خدا را جمع کرده به سوى دوزخ میبرند،و صفوف پیشین را نگه میدارند (تا صفهاى بعد به آنها ملحق شوند!) (۱۹)
وقتى به آن میرسند، گوشها و چشمها و پوستهاى تنشان به آنچه میکردند گواهى میدهند. (۲۰)
آنها به پوستهاى تنشان میگویند: «چرا بر ضد ما گواهى دادید؟!» آنها جواب میدهند: «همان خدایى که هر موجودى را به نطق درآورده ما را گویا ساخته ; و او شما را نخستین بار آفرید، و بازگشتتان بسوى اوست! (۲۱)
شما اگر گناهانتان را مخفى میکردید نه بخاطر این بود که از شهادت گوش و چشمها و پوستهاى تنتان بیم داشتید، بلکه شما گمان میکردید که خداوند بسیارى از اعمالى را که انجام میدهید نمیداند! (۲۲)
آرى این گمان بدى بود که درباره پروردگارتان داشتید و همان موجب هلاکت شما گردید، و سرانجام از زیانکاران شدید! (۲۳)
اگر صبر کنند (یا نکنند، به هر حال) دوزخ جایگاه آنهاست; و اگر تقاضاى عفو کنند، مورد عفو قرار نمیگیرند! (۲۴)
ما براى آنها همنشینانى (زشت سیرت) قرار دادیم که زشتیها را از پیش رو و پشت سر آنها در نظرشان جلوه دادند; و فرمان الهى در باره آنان تحقق یافت و به سرنوشت اقوام گمراهى از جن و انس که قبل از آنها بودند گرفتار شدند; آنها مسلما زیانکار بودند! (۲۵)
کافران گفتند: «گوش به این قرآن فراندهید; و به هنگام تلاوت آن جنجال کنید، شاید پیروز شوید!» (۲۶)
به یقین به کافران عذاب شدیدى می چشمانیم، و آنها را به بدترین اعمالى که انجام می دادند کیفر میدهیم! (۲۷)
این آتش کیفر دشمنان خدا است، سراى جاویدشان در آن خواهد بود، کیفرى است بخاطر اینکه آیات ما را انکار میکردند. (۲۸)
کافران گفتند: «پروردگارا! آنهایى که از جن و انس ما را گمراه کردند به ما نشان ده تا زیر پاى خود نهیم (و لگدمالشان کنیم) تا از پست ترین مردم باشند!» (۲۹)
به یقین کسانى که گفتند: «پروردگار ما خداوند یگانه است!» سپس استقامت کردند، فرشتگان بر آنان نازل میشوند که: «نترسید و غمگین مباشید، و بشارت باد بر شما به آن بهشتى که به شما وعده داده شده است! (۳۰)
ما یاران و مددکاران شما در زندگى دنیا و آخرت هستیم; و براى شما هر چه دلتان بخواهد در بهشت فراهم است، و هر چه طلب کنید به شما داده میشود! (۳۱)
اینها وسیله پذیرایى از سوى خداوند غفور و رحیم است!» (۳۲)
چه کسى خوش گفتارتر است از آن کس که دعوت به سوى خدا میکند و عمل صالح انجام میدهد و میگوید: «من از مسلمانانم»؟! (۳۳)
هرگز نیکى و بدى یکسان نیست; بدى را با نیکى دفع کن، ناگاه (خواهى دید) همان کس که میان تو و او دشمنى است، گویى دوستى گرم و صمیمی است! (۳۴)
اما جز کسانى که داراى صبر و استقامتند به این مقام نمیرسند، و جز کسانى که بهره عظیمی (از ایمان و تقوا) دارند به آن نایل نمیگردند! (۳۵)
و هرگاه وسوسه هایى از شیطان متوجه تو گردد، از خدا پناه بخواه که او شنوده و داناست! (۳۶)
و از نشانه هاى او، شب و روز و خورشید و ماه است; براى خورشید و ماه سجده نکنید، براى خدایى که آفریننده آنهاست سجده کنید اگر میخواهید او را بپرستید! (۳۷)
و اگر (از عبادت پروردگار) تکبر کنند، کسانى که نزد پروردگار تو هستند شب و روز براى او تسبیح میگویند و خسته نمیشوند! (۳۸)
و از آیات او این است که زمین را خشک (و بىجان) میبینى، اما هنگامی که آب (باران) بر آن میفرستیم به جنبش درمیآید و نمو میکند; همان کسى که آن را زنده کرد، مردگان را نیز زنده میکند; او بر هر چیز تواناست! (۳۹)
کسانى که آیات ما را تحریف میکنند بر ما پوشیده نخواهند بود! آیا کسى که در آتش افکنده میشود بهتر است یا کسى که در نهایت امن و امان در قیامت به عرصه محشر میآید؟! هر کارى میخواهید بکنید، او به آنچه انجام میدهید بیناست! (۴۰)
کسانى که به این ذکر ( قرآن) هنگامی که به سراغشان آمد کافر شدند (نیز بر ما مخفى نخواهد ماند)! و این کتابى است قطعا شکست ناپذیر… (۴۱)
که هیچ گونه باطلى، نه از پیش رو و نه از پشت سر، به سراغ آن نمیآید; چرا که از سوى خداوند حکیم و شایسته ستایش نازل شده است! (۴۲)
آنچه به ناروا درباره تو میگویند همان است که درباره پیامبران قبل از تو نیز گفته شده; پروردگار تو داراى مغفرت و (هم) داراى مجازات دردناکى است! (۴۳)
هرگاه آن را قرآنى عجمی قرار میدادیم حتما میگفتند: «چرا آیاتش روشن نیست؟! قرآن عجمی از پیغمبرى عربى؟!» بگو: «این (کتاب) براى کسانى که ایمان آوردهاند هدایت و درمان است; ولى کسانى که ایمان نمیآورند، در گوشهایشان سنگینى است و گویى نابینا هستند و آن را نمیبینند; آنها (همچون کسانى هستند که گوئى) از راه دور صدا زده میشوند!» (۴۴)
ما به موسى کتاب آسمانى دادیم; سپس در آن اختلاف شد; و اگر فرمانى از ناحیه پروردگارت در این باره صادر نشده بود (که باید به آنان مهلت داد تا اتمام حجت شود)، در میان آنها داورى میشد (و به کیفر میرسیدند); ولى آنها هنوز درباره آن شکى تهمت انگیز دارند! (۴۵)
کسى که عمل صالحى انجام دهد، سودش براى خود اوست; و هر کس بدى کند، به خویشتن بدى کرده است; و پروردگارت هرگز به بندگان ستم نمیکند! (۴۶)
علم به قیامت (و لحظه وقوع آن) تنها به خدا بازمیگردد; هیچ میوهاى از غلاف خود خارج نمیشود، و هیچ زنى باردار نمیگردد و وضع حمل نمیکند مگر به علم او; و آن روز که آنها را ندا میدهد (و میگوید:) کجایند شریکانى که براى من میپنداشتید؟! میگویند: «(پروردگارا!) ما عرضه داشتیم که هیچ گواهى بر گفته خود نداریم!» (۴۷)
و همه معبودانى را که قبلا میخواندند محو و گم میشوند; و میدانند هیچ گریزگاهى ندارند! (۴۸)
انسان هرگز از تقاضاى نیکى (و نعمت) خسته نمیشود; و هرگاه شر و بدى به او رسد، بسیار مایوس و نومید میگردد! (۴۹)
و هرگاه او را رحمتى از سوى خود بعد از ناراحتى که به او رسیده بچشانیم میگوید: «این بخاطر شایستگى و استحقاق من بوده، و گمان نمیکنم قیامت برپا شود; و (بفرض که قیامتى باشد،) هرگاه بسوى پروردگارم بازگردانده شوم، براى من نزد او پاداشهاى نیک است. ما کافران را از اعمالى که انجام دادهاند (بزودى) آگاه خواهیم کرد و از عذاب شدید به آنها میچشانیم. (۵۰)
و هرگاه به انسان (غافل و بىخبر) نعمت دهیم، روى میگرداند و به حال تکبر از حق دور میشود; ولى هرگاه مختصر ناراحتى به او رسد، تقاضاى فراوان و مستمر (براى بر طرف شدن آن) دارد! (۵۱)
بگو: «به من خبر دهید اگر این قرآن از سوى خداوند باشد و شما به آن کافر شوید، چه کسى گمراهتر خواهد بود از کسى که در مخالفت شدیدى قرار دارد؟! (۵۲)
به زودى نشانه هاى خود را در اطراف جهان و در درون جانشان به آنها نشان میدهیم تا براى آنان آشکار گردد که او حق است; آیا کافى نیست که پروردگارت بر همه چیز شاهد و گواه است؟ ! (۵۳)
آگاه باشید که آنها از لقاى پروردگارشان در شک و تردیدند; و آگاه باشید که خداوند به همه چیز احاطه دارد! (۵۴)