ترجمه سوره صافات – مکارم شیرازی

به نام خداوند بخشنده بخشایشگر

سوگند به (فرشتگان) صف ‏کشیده (و منظم) (۱)

و به نهى‏ کنندگان و (بازدارندگان) (۲)

و تلاوت‏ کنندگان پیاپى آیات الهى… (۳)

که معبود شما یگانه است; (۴)

پروردگار آسمانها و زمین و آنچه میان آنهاست، و پروردگار مشرقها! (۵)

ما آسمان نزدیک ( پایین) را با ستارگان آراستیم، (۶)

تا آن را از هر شیطان خبیثى حفظ کنیم! (۷)

آنها نمی‏توانند به (سخنان) فرشتگان عالم بالا گوش فرادهند، (و هرگاه چنین کنند) از هر سو هدف قرارمی‏گیرند! (۸)

آنها به شدت به عقب رانده می‏شوند; و براى آنان مجازاتى دائم است! (۹)

مگر آنها که در لحظه‏اى کوتاه براى استراق سمع به آسمان نزدیک شوند، که «شهاب ثاقب آنها را تعقیب می‏کند! (۱۰)

از آنان بپرس: «آیا آفرینش (و معاد) آنان سخت‏تر است یا آفرینش فرشتگان (و آسمانها و زمین)؟! ما آنان را از گل چسبنده‏اى آفریدیم! (۱۱)

تو از انکارشان تعجب می‏کنى، ولى آنها مسخره می‏کنند! (۱۲)

و هنگامی که به آنان تذکر داده شود، هرگز متذکر نمی‏شوند! (۱۳)

و هنگامی که معجزه‏اى را ببینند، دیگران را نیز به استهزا دعوت‏می‏کنند! (۱۴)

و می‏گویند: «این فقط سحرى آشکار است! (۱۵)

آیا هنگامی که ما مردیم و به خاک و استخوان مبدل شدیم، بار دیگر برانگیخته خواهیم شد؟! (۱۶)

یا پدران نخستین ما (بازمی‏گردند)؟!» (۱۷)

بگو: «آرى، همه شما زنده می‏شوید در حالى که خوار و کوچک خواهید بود! (۱۸)

تنها یک صیحه عظیم واقع می‏شود، ناگهان همه (از قبرها برمی‏خیزند و) نگاه می‏کنند! (۱۹)

و می‏گویند: «اى واى بر ما، این روز جزاست!» (۲۰)

(آرى) این همان روز جدایى (حق از باطل) است که شما آن را تکذیب می‏کردید! (۲۱)

(در این هنگام به فرشتگان دستور داده می‏شود:) ظالمان و همردیفانشان و آنچه را می‏پرستیدند… (۲۲)

(آرى آنچه را) جز خدا می‏پرستیدند جمع کنید و بسوى راه دوزخ هدایتشان کنید! (۲۳)

آنها را نگهدارید که باید بازپرسى شوند! (۲۴)

شما را چه شده که از هم یارى نمی‏طلبید؟! (۲۵)

ولى آنان در آن روز تسلیم قدرت خداوندند! (۲۶)

(و در این حال) رو به یکدیگر کرده و از هم می‏پرسند… (۲۷)

گروهى (می‏گویند: «شما رهبران گمراهى بودید که به ظاهر) از طریق خیرخواهى و نیکى وارد شدید اما جز فریب چیزى در کارتان نبود)!» (۲۸)

(آنها در جواب) می‏گویند: «شما خودتان اهل ایمان نبودید (تقصیر ما چیست)؟! (۲۹)

ما هیچ گونه سلطه‏اى بر شما نداشتیم، بلکه شما خود قومی طغیانگر بودید! (۳۰)

اکنون فرمان پروردگارمان بر همه ما مسلم شده، و همگى از عذاب او می‏چشیم! (۳۱)

ما شما را گمراه کردیم، همان گونه که خود گمراه بودیم! (۳۲)

(آرى) همه آنها ( پیشوایان و پیروان گمراه) در آن روز در عذاب الهى مشترکند! (۳۳)

ما این گونه با مجرمان رفتار می‏کنیم! (۳۴)

چرا که وقتى به آنها گفته می‏شد: «معبودى جز خدا وجود ندارد»، تکبر و سرکشى می‏کردند… (۳۵)

و پیوسته می‏گفتند: «آیا ما معبودان خود را بخاطر شاعرى دیوانه رها کنیم؟!» (۳۶)

چنین نیست، او حق را آورده و پیامبران پیشین را تصدیق کرده است! (۳۷)

اما شما (مستکبران کوردل) بطور مسلم عذاب دردناک (الهى) را خواهید چشید! (۳۸)

و جز به آنچه انجام می‏دادید کیفر داده نمی‏شوید، (۳۹)

جز بندگان مخلص خدا (که از این کیفرها برکنارند)! (۴۰)

براى آنان ( بندگان مخلص) روزى معین و ویژه‏اى است، (۴۱)

میوه‏ها(ى گوناگون پر ارزش)، و آنها گرامی داشته می‏شوند… (۴۲)

در باغهاى پر نعمت بهشت; (۴۳)

در حالى که بر تختها رو به روى یکدیگر تکیه زده‏اند، (۴۴)

و گرداگردشان قدحهاى لبریز از شراب طهور را می‏ گردانند; (۴۵)

شرابى سفید و درخشنده، و لذتبخش براى نوشندگان; (۴۶)

شرابى که نه در آن مایه تباهى عقل است و نه از آن مست می‏شوند! (۴۷)

و نزد آنها همسرانى زیبا چشم است که جز به شوهران خود عشق نمی‏ورزند. (۴۸)

گویى از (لطافت و سفیدى) همچون تخم ‏مرغهایى هستند که (در زیر بال و پر مرغ) پنهان مانده (و دست انسانى هرگز آن را لمس نکرده است)! (۴۹)

(در حالى که آنها غرق گفتگو هستند) بعضى رو به بعضى دیگر کرده می‏پرسند… (۵۰)

کسى از آنها می‏گوید: «من همنشینى داشتم… (۵۱)

که پیوسته می‏گفت: آیا (به راستى) تو این سخن را باور کرده ‏اى… (۵۲)

که وقتى ما مردیم و به خاک و استخوان مبدل شدیم، (بار دیگر) زنده می‏ شویم و جزا داده خواهیم شد؟!» (۵۳)

(سپس) می‏گوید: «آیا شما می‏توانید از او خبرى بگیرید؟» (۵۴)

اینجاست که نگاهى می‏کند، ناگهان او را در میان دوزخ می‏بیند. (۵۵)

می‏گوید:«به خدا سوگند نزدیک بود مرا (نیز) به هلاکت بکشانى! (۵۶)

و اگر نعمت پروردگارم نبود، من نیز از احضارشدگان (در دوزخ) بودم! (۵۷)

(سپس به یاران خود می‏گوید: اى دوستان!) آیا ما هرگز نمی‏ میریم (و در بهشت جاودانه خواهیم بود)، (۵۸)

و جز همان مرگ اول، مرگى به سراغ ما نخواهد آمد، و ما هرگز عذاب نخواهیم شد. (۵۹)

راستى این همان پیروزى بزرگ است! (۶۰)

آرى، براى مثل این، باید عمل‏ کنندگان عمل کنند! (۶۱)

آیا این (نعمتهاى جاویدان بهشتى) بهتر است یا درخت (نفرت ‏انگیز) زقوم؟! (۶۲)

ما آن را مایه درد و رنج ظالمان قرار دادیم! (۶۳)

آن درختى است که از قعر جهنم می‏روید! (۶۴)

شکوفه آن مانند سرهاى شیاطین است! (۶۵)

آنها ( مجرمان) از آن می‏خورند و شکمها را از آن پر می‏کنند! (۶۶)

سپس روى آن آب داغ متعفنى می‏نوشند! (۶۷)

سپس بازگشت آنها به سوى جهنم است! (۶۸)

چرا که آنها پدران خود را گمراه یافتند، (۶۹)

با این حال به سرعت بدنبال آنان کشانده می ‏شوند! (۷۰)

و قبل از آنها بیشتر پیشینیان (نیز) گمراه شدند! (۷۱)

ما در میان آنها انذارکنندگانى فرستادیم، (۷۲)

ولى بنگر عاقبت انذارشوندگان چگونه بود! (۷۳)

مگر بندگان مخلص خدا! (۷۴)

و نوح، ما را خواند (و ما دعاى او را اجابت کردیم); و چه خوب اجابت کننده‏اى هستیم! (۷۵)

و او و خاندانش را از اندوه بزرگ رهایى بخشیدیم، (۷۶)

و فرزندانش را همان بازماندگان (روى زمین) قرار دادیم، (۷۷)

و نام نیک او را در میان امتهاى بعد باقى نهادیم. (۷۸)

سلام بر نوح در میان جهانیان باد! (۷۹)

ما این گونه نیکوکاران را پاداش می‏دهیم! (۸۰)

چرا که او از بندگان باایمان ما بود! (۸۱)

سپس دیگران ( دشمنان او) را غرق کردیم! (۸۲)

و از پیروان او ابراهیم بود; (۸۳)

(به خاطر بیاور) هنگامی را که با قلب سلیم به پیشگاه پروردگارش آمد; (۸۴)

هنگامی که به پدر و قومش گفت: «اینها چیست که می‏پرستید؟! (۸۵)

آیا غیر از خدا به سراغ این معبودان دروغین می‏روید؟! (۸۶)

شما درباره پروردگار عالمیان چه گمان می‏برید؟! (۸۷)

(سپس) نگاهى به ستارگان افکند… (۸۸)

و گفت: «من بیمارم (و با شما به مراسم جشن نمی‏آیم)!» (۸۹)

آنها از او روى برتافته و به او پشت کردند (و بسرعت دور شدند.) (۹۰)

(او وارد بتخانه شد) مخفیانه نگاهى به معبودانشان کرد و از روى تمسخر گفت: «چرا (از این غذاها) نمی‏خورید؟! (۹۱)

(اصلا) چرا سخن نمی‏گویید؟!» (۹۲)

سپس بسوى آنها رفت و ضربه‏اى محکم با دست راست بر پیکر آنها فرود آورد (و جز بت بزرگ، همه را درهم شکست). (۹۳)

آنها با سرعت به او روى آوردند. (۹۴)

گفت: «آیا چیزى را می‏پرستید که با دست خود می‏تراشید؟! (۹۵)

با اینکه خداوند هم شما را آفریده و هم بتهایى که می‏سازید!» (۹۶)

(بت‏ پرستان) گفتند: «بناى مرتفعى براى او بسازید و او را در جهنمی از آتش بیفکنید!» (۹۷)

آنها طرحى براى نابودى ابراهیم ریخته بودند، ولى ما آنان را پست و مغلوب ساختیم! (۹۸)

(او از این مهلکه بسلامت بیرون آمد) و گفت: «من به سوى پروردگارم می‏روم، او مرا هدایت خواهد کرد! (۹۹)

پروردگارا! به من از صالحان ( فرزندان صالح) ببخش!» (۱۰۰)

ما او ( ابراهیم) را به نوجوانى بردبار و صبور بشارت دادیم! (۱۰۱)

هنگامی که با او به مقام سعى و کوشش رسید، گفت: «پسرم! من در خواب دیدم که تو را ذبح می‏کنم، نظر تو چیست؟» گفت‏«پدرم! هر چه دستور دارى اجرا کن، به خواست خدا مرا از صابران خواهى یافت!» (۱۰۲)

هنگامی که هر دو تسلیم شدند و ابراهیم جبین او را بر خاک نهاد… (۱۰۳)

او را ندا دادیم که: «اى ابراهیم! (۱۰۴)

آن رؤیا را تحقق بخشیدى (و به ماموریت خود عمل کردى)!» ما این گونه، نیکوکاران را جزا می‏دهیم! (۱۰۵)

این مسلما همان امتحان آشکار است! (۱۰۶)

ما ذبح عظیمی را فداى او کردیم، (۱۰۷)

و نام نیک او را در امتهاى بعد باقى نهادیم! (۱۰۸)

سلام بر ابراهیم! (۱۰۹)

این گونه نیکوکاران را پاداش می‏دهیم! (۱۱۰)

او از بندگان باایمان ما است! (۱۱۱)

ما او را به اسحاق -پیامبرى از شایستگان- بشارت دادیم! (۱۱۲)

ما به او و اسحاق برکت دادیم; و از دودمان آن دو، افرادى بودند نیکوکار و افرادى آشکارا به خود ستم کردند! (۱۱۳)

ما به موسى و هارون نعمت بخشیدیم! (۱۱۴)

و آن دو و قومشان را از اندوه بزرگ نجات دادیم! (۱۱۵)

و آنها را یارى کردیم تا بر دشمنان خود پیروز شدند! (۱۱۶)

ما به آن دو، کتاب روشنگر دادیم، (۱۱۷)

و نام نیکشان را در اقوام بعد باقى گذاردیم! (۱۱۹)

سلام بر موسى و هارون! (۱۲۰)

ما این گونه نیکوکاران را پاداش می ‏دهیم! (۱۲۱)

آن دو از بندگان مؤمن ما بودند! (۱۲۲)

و الیاس از رسولان (ما) بود! (۱۲۳)

به خاطر بیاور هنگامی را که به قومش گفت: «آیا تقوا پیشه نمی‏کنید؟! (۱۲۴)

آیا بت «بعل‏» را می‏خوانید و بهترین آفریدگارها را رها می‏سازید؟! (۱۲۵)

خدایى که پروردگار شما و پروردگار نیاکان شماست!» (۱۲۶)

اما آنها او را تکذیب کردند; ولى به یقین همگى (در دادگاه عدل الهى) احضار می‏شوند! (۱۲۷)

مگر بندگان مخلص خدا! (۱۲۸)

ما نام نیک او را در میان امتهاى بعد باقى گذاردیم! (۱۲۹)

سلام بر الیاسین! (۱۳۰)

ما این گونه نیکوکاران را پاداش می‏دهیم! (۱۳۱)

و از بندگان مؤمن ما است! (۱۳۲)

و لوط از رسولان (ما) است! (۱۳۳)

و به خاطر بیاور زمانى را که او و خاندانش را همگى نجات دادیم، (۱۳۴)

مگر پیرزنى که از بازماندگان بود (و به سرنوشت آنان گرفتار شد)! (۱۳۵)

سپس بقیه را نابود کردیم! (۱۳۶)

و شما پیوسته صبحگاهان از کنار (ویرانه‏ هاى شهرهاى) آنها می‏گذرید… (۱۳۷)

و (همچنین) شبانگاه; آیا نمی ‏اندیشید؟! (۱۳۸)

و یونس از رسولان (ما) است! (۱۳۹)

به خاطر بیاور زمانى را که به سوى کشتى پر (از جمعیت و بار) فرار کرد. (۱۴۰)

و با آنها قرعه افکند، (و قرعه به نام او افتاد و) مغلوب شد! (۱۴۱)

(او را به دریا افکندند) و ماهى عظیمی او را بلعید، در حالى که مستحق سرزنش بود! (۱۴۲)

و اگر او از تسبیح‏ کنندگان نبود… (۱۴۳)

تا روز قیامت در شکم ماهى می‏ماند! (۱۴۴)

(به هر حال ما او را رهایى بخشیدیم و) او را در یک سرزمین خشک خالى از گیاه افکندیم در حالى که بیمار بود! (۱۴۵)

و بوته کدوئى بر او رویاندیم (تا در سایه برگهاى پهن و مرطوبش آرامش یابد)! (۱۴۶)

و او را به سوى جمعیت یکصد هزار نفرى -یا بیشتر- فرستادیم! (۱۴۷)

آنها ایمان آوردند، از این رو تا مدت معلومی آنان را از مواهب زندگى بهره‏ مند ساختیم! (۱۴۸)

از آنان بپرس: آیا پروردگارت دخترانى دارد و پسران از آن آنهاست؟! (۱۴۹)

آیا ما فرشتگان را مؤنث آفریدیم و آنها ناظر بودند؟! (۱۵۰)

دانید آنها با این تهمت بزرگشان می‏گویند: (۱۵۱)

«خداوند فرزند آورده!» ولى آنها به یقین دروغ می‏گویند! (۱۵۲)

آیا دختران را بر پسران ترجیح داده است؟! (۱۵۳)

شما را چه شده است؟! چگونه حکم می‏کنید؟! (هیچ می‏فهمید چه می‏گویید؟!) (۱۵۴)

آیا متذکر نمی‏شوید؟! (۱۵۵)

یا شما دلیل روشنى در این باره دارید؟ (۱۵۶)

کتابتان را بیاورید اگر راست می‏گویید! (۱۵۷)

آنها ( مشرکان) میان او ( خداوند) و جن، (خویشاوندى و) نسبتى قائل شدند; در حالى که جنیان بخوبى می‏دانند که این بت‏پرستان در دادگاه الهى احضار می‏شوند! (۱۵۸)

منزه است خداوند از آنچه توصیف می‏کنند، (۱۵۹)

مگر بندگان مخلص خدا! (۱۶۰)

شما و آنچه را پرستش می‏کنید، (۱۶۱)

هرگز نمی‏توانید کسى را (با آن) فریب دهید، (۱۶۲)

مگر آنها که در آتش دوزخ وارد می‏شوند! (۱۶۳)

و هیچ یک از ما نیست جز آنکه مقام معلومی دارد; (۱۶۴)

و ما همگى (براى اطاعت فرمان خداوند) به صف ایستاده‏ایم; (۱۶۵)

و ما همه تسبیح‏گوى او هستیم! (۱۶۶)

آنها پیوسته می‏گفتند: (۱۶۷)

«اگر یکى از کتابهاى پیشینیان نزد ما بود، (۱۶۸)

به یقین، ما بندگان مخلص خدا بودیم!» (۱۶۹)

(اما هنگامی که این کتاب بزرگ آسمانى بر آنها نازل شد،) به آن کافر شدند; ولى بزودى (نتیجه کار خود را) خواهند دانست! (۱۷۰)

وعده قطعى ما براى بندگان فرستاده ما از پیش مسلم شده… (۱۷۱)

که آنان یارى شدگانند، (۱۷۲)

و لشکر ما پیروزند! (۱۷۳)

از آنها ( کافران) روى بگردان تا زمان معینى (که فرمان جهاد فرارسد)! (۱۷۴)

و وضع آنها را بنگر (چه بى‏محتواست) اما بزودى (نتیجه اعمال خود را) می‏بینند! (۱۷۵)

آیا آنها براى عذاب ما شتاب می‏کنند؟! (۱۷۶)

اما هنگامی که عذاب ما در آستانه خانه‏هایشان فرود آید، انذارشدگان صبحگاه بدى خواهند داشت! (۱۷۷)

از آنان روى بگردان تا زمان معینى! (۱۷۸)

و وضع کارشان را ببین; آنها نیز به زودى (نتیجه اعمال خود را) می‏بینند! (۱۷۹)

منزه است پروردگار تو، پروردگار عزت (و قدرت) از آنچه آنان توصیف می‏کنند. (۱۸۰)

و سلام بر رسولان! (۱۸۱)

حمد و ستایش مخصوص خداوندى است که پروردگار جهانیان است! (۱۸۲)