ترجمه سوره روم – مکارم شیرازی

به نام خداوند بخشنده بخشایشگر

الم (۱)

رومیان مغلوب شدند! (۲)

(و این شکست) در سرزمین نزدیکى رخ داد; اما آنان پس از (این) مغلوبیت بزودى غلبه خواهند کرد… (۳)

در چند سال همه کارها از آن خداست; چه قبل و چه بعد (از این شکست و پیروزى); و در آن روز، مؤمنان (بخاطر پیروزى دیگرى) خوشحال خواهند شد… (۴)

به سبب یارى خداوند; و او هر کس را بخواهد یارى می‏دهد; و او صاحب قدرت و رحیم است! (۵)

این وعده‏اى است که خدا کرده; و خداوند هرگز از وعده‏اش تخلف نمی‏کند; ولى بیشتر مردم نمی‏دانند! (۶)

آنها فقط ظاهرى از زندگى دنیا را می‏دانند، و از آخرت (و پایان کار) غافلند! (۷)

آیا آنان با خود نیندیشیدند که خداوند، آسمانها و زمین و آنچه را میان آن دو است جز بحق و براى زمان معینى نیافریده است؟! ولى بسیارى از مردم (رستاخیز و) لقاى پروردگارشان را منکرند! (۸)

آیا در زمین گردش نکردند تا ببینند عاقبت کسانى که قبل از آنان بودند چگونه بود؟! آنها نیرومندتر از اینان بودند، و زمین را (براى زراعت و آبادى)بیش از اینان دگرگون ساختند و آباد کردند، و پیامبرانشان با دلایل روشن به‏سراغشان آمدند (اما آنها انکار کردند و کیفر خود را دیدند); خداوند هرگز به آنان ستم نکرد، آنها به خودشان ستم می‏کردند! (۹)

سپس سرانجام کسانى که اعمال بد مرتکب شدند به جایى رسید که آیات خدا را تکذیب کردند و آن را به مسخره گرفتند! (۱۰)

خداوند آفرینش را آغاز می‏کند، سپس آن را بازمی‏گرداند، سپس شما را بسوى او باز می‏گردانند! (۱۱)

آن روز که قیامت برپا می‏شود، مجرمان در نومیدى و غم و اندوه فرو می‏روند! (۱۲)

و براى آنان شفیعانى از معبودانشان نخواهد بود، و نسبت به معبودهایى که آنها را همتاى خدا قرار داده بودند کافر می‏شوند! (۱۳)

آن روز که قیامت برپا می‏گردد، (مردم) از هم جدا می‏شوند; (۱۴)

اما آنان که ایمان آورده و اعمال صالح انجام دادند، در باغى از بهشت شاد و مسرور خواهند بود. (۱۵)

و اما آنان که به آیات ما و لقاى آخرت کافر شدند، در عذاب الهى احضار می‏شوند. (۱۶)

منزه است خداوند به هنگامی که شام می‏کنید و صبح می‏کنید; (۱۷)

و حمد و ستایش مخصوص اوست در آسمان و زمین، و به هنگام عصر و هنگامی که ظهر می‏کنید. (۱۸)

او زنده را از مرده بیرون می‏آورد، و مرده رااز زنده، و زمین را پس از مردنش حیات می‏بخشد، و به همین گونه روز قیامت (از گورها) بیرون آورده می‏شوید! (۱۹)

از نشانه‏هاى او این است که شما را از خاک آفرید، سپس بناگاه انسانهایى شدید و در روى زمین گسترش یافتید! (۲۰)

و از نشانه‏هاى او اینکه همسرانى از جنس خودتان براى شما آفرید تا در کنار آنان آرامش یابید، و در میانتان مودت و رحمت قرار داد; در این نشانه‏هایى است براى گروهى که تفکر می‏کنند! (۲۱)

و از آیات او آفرینش آسمانها و زمین، و تفاوت زبانها و رنگهاى شماست; در این نشانه‏هایى است براى عالمان! (۲۲)

و از نشانه‏هاى او خواب شما در شب و روز است و تلاش و کوششتان براى بهره‏گیرى از فضل پروردگار (و تامین معاش); در این امور نشانه‏هایى است براى آنان که گوش شنوا دارند! (۲۳)

و از آیات او این است که برق و رعد را به شما نشان می‏دهد که هم مایه ترس و هم امید است (ترس از صاعقه، و امید به نزول باران)، و از آسمان آبى فرو می‏فرستد که زمین را بعد از مردنش بوسیله آن زنده می‏کند; در این نشانه‏هایى است براى جمعیتى که می‏اندیشند! (۲۴)

و از آیات او این است که آسمان و زمین به فرمان او برپاست; سپس هنگامی که شما را (در قیامت) از زمین فراخواند، ناگهان همه خارج می‏شوید (و در صحنه محشر حضور می‏یابید)! (۲۵)

و از آن اوست تمام کسانى که در آسمانها و زمین‏اند و همگى در برابر او خاضع و مطیع‏اند! (۲۶)

او کسى است که آفرینش را آغاز می‏کند، سپس آن را بازمی‏گرداند، و این کار براى او آسانتر می‏باشد; و براى اوست توصیف برتر در آسمانها و زمین; و اوست توانمند و حکیم! (۲۷)

خداوند مثالى از خودتان، براى شما زده است: آیا (اگر مملوک و برده‏اى داشته باشید)، این برده‏هاى شما هرگز در روزیهایى که به شما داده‏ایم شریک شما می‏باشند; آنچنان که هر دو مساوى بوده و از تصرف مستقل و بدون اجازه آنان بیم داشته باشید، آن گونه که در مورد شرکاى آزاد خود بیم دارید؟! اینچنین آیات خود را براى کسانى که تعقل می‏کنند شرح می‏دهیم. (۲۸)

ولى ظالمان بدون علم و آگاهى، از هوى و هوسهاى خود پیروى کردند! پس چه کسى می‏تواند آنان را که خدا گمراه کرده است هدایت کند؟! و براى آنها هیچ یاورى نخواهد بود! (۲۹)

پس روى خود را متوجه آیین خالص پروردگار کن! این فطرتى است که خداوند،انسانها را بر آن آفریده; دگرگونى در آفرینش الهى نیست; این است آیین استوار; ولى اکثر مردم نمی‏دانند! (۳۰)

این باید در حالى باشد که شما بسوى او بازگشت می‏کنید و از (مخالفت فرمان) او بپرهیزید، نماز را برپا دارید و از مشرکان نباشید… (۳۱)

از کسانى که دین خود را پراکنده ساختند و به دسته‏ها و گروه‏ها تقسیم شدند! و (عجب اینکه) هر گروهى به آنچه نزد آنهاست (دلبسته و) خوشحالند! (۳۲)

هنگامی که رنج و زیانى به مردم برسد، پروردگار خود را می‏خوانند و توبه‏کنان بسوى او بازمی‏گردند; اما همین که رحمتى از خودش به آنان بچشاند، بناگاه گروهى از آنان نسبت به پروردگارشان مشرک می‏شوند. (۳۳)

(بگذار) نعمتهایى را که ما به آنها داده‏ایم کفران کنند! و (از نعمتهاى زودگذر دنیا هر چه می‏توانید) بهره گیرید; اما بزودى خواهید دانست (که نتیجه کفران و کامجوییهاى بى حساب شما چه بوده است)! (۳۴)

آیا ما دلیل محکمی بر آنان فرستادیم که از شرکشان سخن می‏گوید (و آن را موجه می‏شمارد)؟ ! (۳۵)

و هنگامی که رحمتى به مردم بچشانیم، از آن خوشحال می‏شوند; و هرگاه رنج و مصیبتى بخاطر اعمالى که انجام داده‏اند به آنان رسد، ناگهان مایوس می‏شوند! (۳۶)

آیا ندیدند که خداوند روزى را براى هر کس بخواهد گسترده یا تنگ می‏سازد؟!در این نشانه‏هایى است براى گروهى که ایمان می‏آورند. (۳۷)

پس حق نزدیکان و مسکینان و در راه‏ماندگان را ادا کن! این براى آنها که رضاى خدا را می‏طلبند بهتر است، و چنین کسانى رستگارانند. (۳۸)

آنچه بعنوان ربا می‏پردازید تا در اموال مردم فزونى یابد، نزد خدا فزونى نخواهد یافت; و آنچه را بعنوان زکات می‏پردازید و تنها رضاى خدا را می‏طلبید (مایه برکت است; و) کسانى که چنین می‏کنند داراى پاداش مضاعفند. (۳۹)

خداوند همان کسى است که شما را آفرید، سپس روزى داد، بعد می‏میراند، سپس زنده می‏کند; آیا هیچ یک از همتایانى که براى خدا قرار داده‏اید چیزى از این کارها را می‏توانند انجام دهند؟! او منزه و برتر است از آنچه همتاى او قرار می‏دهند. (۴۰)

فساد، در خشکى و دریا بخاطر کارهایى که مردم انجام داده‏اند آشکار شده است; خدا می‏خواهد نتیجه بعضى از اعمالشان را به آنان بچشاند، شاید (بسوى حق)بازگردند! (۴۱)

بگو: «در زمین سیر کنید و بنگرید عاقبت کسانى که قبل از شما بودند چگونه بود؟ بیشتر آنها مشرک بودند! (۴۲)

روى خود را بسوى آیین مستقیم و پایدار بدار، پیش از آنکه روزى فرا رسد که هیچ کس نمی‏تواند آن را از خدا بازگرداند; در آن روز مردم به گروه‏هایى تقسیم می‏شوند: (۴۳)

هر کس کافر شود، کفرش بر زیان خود اوست; و آنها که کار شایسته انجام دهند، به سود خودشان آماده می‏سازند. (۴۴)

این براى آن است که خداوند کسانى را که ایمان آورده و اعمال صالح انجام داده‏اند، از فضلش پاداش دهد; او کافران را دوست نمی‏دارد! (۴۵)

و از آیات (عظمت) خدا این است که بادها را بعنوان بشارتگرانى می‏فرستد تا شما را از رحمتش بچشاند (و سیراب کند) و کشتیها بفرمانش حرکت کنند و از فضل او بهره گیرید; شاید شکرگزارى کنید. (۴۶)

و پیش از تو پیامبرانى را بسوى قومشان فرستادیم; آنها با دلایل روشن به سراغ قوم خود رفتند، ولى (هنگامی که اندرزها سودى نداد) از مجرمان انتقام گرفتیم (و مؤمنان را یارى کردیم); و یارى مؤمنان، همواره حقى است بر عهده ما! (۴۷)

خداوند همان کسى است که بادها را می‏فرستد تا ابرهایى را به حرکت در آورند، سپس آنها را در پهنه آسمان آن گونه که بخواهد می‏گستراند و متراکم می‏سازد; در این هنگام دانه‏هاى باران را می‏بینى که از لا به لاى آن خارج می‏شود،هنگامی که این (باران حیاتبخش) را به هر کس از بندگانش که بخواهد می‏رساند، ناگهان خوشحال می‏شوند… (۴۸)

و قطعا پیش از آنکه بر آنان نازل شود مایوس بودند! (۴۹)

به آثار رحمت الهى بنگر که چگونه زمین را بعد از مردنش زنده می‏کند; چنین کسى (که زمین مرده را زنده کرد) زنده‏کننده مردگان (در قیامت) است; و او بر همه چیز تواناست! (۵۰)

و اگر ما بادى بفرستیم (داغ و سوزان)، و بر اثر آن زراعت و باغ خود را زرد و پژمرده ببینند، (مایوس شده و) پس از آن راه کفران پیش می‏گیرند! (۵۱)

تو نمی‏توانى صداى خود را به گوش مردگان برسانى، و نه سخنت را به گوش کران هنگامی که روى برگردانند و دور شوند! (۵۲)

و (نیز) نمی‏توانى نابینایان را از گمراهیشان هدایت کنى; تو تنها سخنت را به گوش کسانى می‏رسانى که ایمان به آیات ما می‏آورند و در برابر حق تسلیمند! (۵۳)

خدا همان کسى است که شما را آفرید در حالى که ضعیف بودید; سپس بعد از ناتوانى ، قوت بخشید و باز بعد از قوت، ضعف و پیرى قرار داد; او هر چه بخواهد می‏آفریند، و دانا و تواناست. (۵۴)

و روزى که قیامت برپا شود، مجرمان سوگند یاد می‏کنند که جز ساعتى (در عالم برزخ) درنگ نکردند! اینچنین از درک حقیقت بازگردانده می‏شوند. (۵۵)

ولى کسانى که علم و ایمان به آنان داده شده می‏گویند: «شما بفرمان خدا تا روز قیامت (در عالم برزخ) درنگ کردید، و اکنون روز رستاخیز است، اما شما نمی‏دانستید!» (۵۶)

آن روز عذرخواهى ظالمان سودى به حالشان ندارد، و توبه آنان پذیرفته نمی‏شود. (۵۷)

ما براى مردم در این قرآن از هر گونه مثال و مطلبى بیان کردیم; و اگر آیه‏اى براى آنان بیاورى، کافران می‏گویند: «شما اهل باطلید (و اینها سحر و جادو است)!» (۵۸)

این گونه خداوند بر دلهاى آنان که آگاهى ندارند مهر می‏نهد! (۵۹)

اکنون که چنین است صبر پیشه کن که وعده خدا حق است; و هرگز کسانى که ایمان ندارند تو را خشمگین نسازند (و از راه خود منحرف نکنند)! (۶۰)