به نام خداوند بخشنده بخشایشگر
فرمان خدا (براى مجازات مشرکان و مجرمان،) فرا رسیده است; براى آن عجله نکنید! منزه و برتر است خداوند از آنچه همتاى او قرارمیدهند! (۱)
فرشتگان را با روح (الهى) بفرمانش بر هر کس از بندگانش بخواهد نازل میکند; (و به آنها دستور میدهد) که مردم را انذار کنید; (و بگویید:) معبودى جز من نیست; از (مخالفت دستور) من، بپرهیزید! (۲)
آسمانها و زمین را بحق آفرید; او برتر است از اینکه همتایى براى او قرار میدهند! (۳)
انسان را از نطفه بىارزشى آفرید; و سرانجام (او موجودى فصیح، و) مدافع آشکار از خویشتن گردید! (۴)
و چهارپایان را آفرید; در حالى که در آنها، براى شما وسیله پوشش، و منافع دیگرى است; و از گوشت آنها میخورید! (۵)
و در آنها براى شما زینت و شکوه است به هنگامی که آنها را به استراحتگاهشان بازمیگردانید، و هنگامی که (صبحگاهان) به صحرا میفرستید! (۶)
آنها بارهاى سنگین شما را به شهرى حمل میکنند که جز با مشقت زیاد، به آن نمیرسیدید; پروردگارتان رؤوف و رحیم است (که این وسایل حیات را در اختیارتان قرار داده)! (۷)
همچنین اسبها و استرهاو الاغها را آفرید; تا بر آنها سوار شوید و زینت شما باشد، و چیزهایى میآفریند که نمیدانید. (۸)
و بر خداست که راه راست را (به بندگان) نشان دهد; اما بعضى از راهها بیراهه است! و اگر خدا بخواهد، همه شما را (به اجبار) هدایت میکند (;ولى اجبار سودى ندارد). (۹)
او کسى است که از آسمان، آبى فرستاد، که نوشیدن شما از آن است; و (همچنین) گیاهان و درختانى که حیوانات خود را در آن به چرا میبرید، نیز از آن است. (۱۰)
خداوند با آن (آب باران)، براى شما زراعت و زیتون و نخل و انگور، و از همه میوهها میرویاند; مسلما در این، نشانه روشنى براى اندیشمندان است. (۱۱)
او شب و روز و خورشید و ماه را مسخر شما ساخت; و ستارگان نیز به فرمان او مسخر شمایند; در این، نشانههایى است (از عظمت خدا،) براى گروهى که عقل خود را به کار میگیرند! (۱۲)
(علاوه بر این،) مخلوقاتى را که در زمین به رنگهاى گوناگون آفریده نیز مسخر (فرمان شما) ساخت; در این، نشانه روشنى است براى گروهى که متذکر میشوند! (۱۳)
او کسى است که دریا را مسخر (شما) ساخت تا از آن، گوشت تازه بخورید; و زیورى براى پوشیدن (مانند مروارید) از آن استخراج کنید; و کشتیها را میبینى که سینه دریا را میشکافند تا شما (به تجارت پردازید و) از فضل خدا بهره گیرید; شاید شکر نعمتهاى او را بجا آورید! (۱۴)
و در زمین، کوههاى ثابت و محکمی افکند تا لرزش آن را نسبت به شما بگیرد; و نهرها و راههایى ایجاد کرد، تا هدایت شوید. (۱۵)
و (نیز) علاماتى قرار داد; و (شب هنگام) به وسیله ستارگان هدایت میشوند. (۱۶)
آیا کسى که (این گونه مخلوقات را) میآفریند، همچون کسى است که نمیآفریند؟! آیا متذکر نمیشوید؟! (۱۷)
و اگر نعمتهاى خدا را بشمارید، هرگز نمیتوانید آنها را احصا کنید; خداوند بخشنده و مهربان است! (۱۸)
خداوند آنچه را پنهان میدارید و آنچه را آشکار میسازید، میداند. (۱۹)
معبودهایى را که غیر از خدا میخوانند، چیزى را خلق نمیکنند; بلکه خودشان هم مخلوقند! (۲۰)
آنها مردگانى هستند که هرگز استعداد حیات ندارند; و نمیدانند (عبادتکنندگانشان) در چه زمانى محشور میشوند! (۲۱)
معبود شما خداوند یگانه است; اما کسانى که به آخرت ایمان نمیآورند، دلهایشان (حق را) انکار میکند و مستکبرند. (۲۲)
قطعا خداوند از آنچه پنهان میدارند و آنچه آشکار میسازند با خبر است; او مستکبران را دوست نمیدارد! (۲۳)
و هنگامی که به آنها گفته شود: «پروردگار شما چه نازل کرده است؟» میگویند: «اینها (وحى الهى نیست;) همان افسانههاى دروغین پیشینیان است!» (۲۴)
آنها باید روز قیامت، (هم) بار گناهان خود را بطور کامل بر دوش کشند; و هم سهمی از گناهان کسانى که بخاطر جهل، گمراهشان میسازند! بدانید آنها بار سنگین بدى بر دوش میکشند! (۲۵)
کسانى که قبل از ایشان بودند (نیز) از این توطئهها داشتند; ولى خداوند به سراغ شالوده (زندگى) آنها رفت; و آن را از اساس ویران کرد; و سقف از بالا بر سرشان فرو ریخت; و عذاب (الهى) از آن جایى که نمیدانستند به سراغشان آمد! (۲۶)
سپس روز قیامت خدا آنها را رسوا میسازد; و میگوید: «شریکانى که شما براى من ساختید، و بخاطر آنها با دیگران دشمنى میکردید، کجا هستید؟!» (در این هنگام،) کسانى که به آنها علم داده شده میگویند: «رسوایى و بدبختى، امروز بر کافران است!» (۲۷)
همانها که فرشتگان (مرگ) روحشان را میگیرند در حالى که به خود ظلم کرده بودند! در این موقع آنها تسلیم میشوند (و بدروغ میگویند:) ما کار بدى انجام نمیدادیم! آرى، خداوند به آنچه انجام میدادید عالم است! (۲۸)
(به آنها گفته میشود:) اکنون از درهاى جهنم وارد شوید در حالى که جاودانه در آن خواهید بود! چه جاى بدى است جایگاه مستکبران! (۲۹)
(ولى هنگامی که) به پرهیزگاران گفته میشد: «پروردگار شما چه چیز نازل کرده است؟» میگفتند: «خیر (و سعادت)» (آرى،) براى کسانى که نیکى کردند، در این دنیا نیکى است; و سراى آخرت از آن هم بهتر است; و چه خوب است سراى پرهیزگاران! (۳۰)
باغهایى از بهشت جاویدان است که همگى وارد آن میشوند; نهرها از زیر درختانش میگذرد; هر چه بخواهند در آنجا هست; خداوند پرهیزگاران را چنین پاداش میدهد! (۳۱)
همانها که فرشتگان (مرگ) روحشان را میگیرند در حالى که پاک و پاکیزهاند; به آنها میگویند: «سلام بر شما! وارد بهشت شوید به خاطر اعمالى که انجام میدادید!» (۳۲)
آیا آنها انتظارى جز این دارند که فرشتگان (قبض ارواح) به سراغشان بیایند، یا فرمان پروردگارت (براى مجازاتشان) فرا رسد (آنگاه توبه کنند؟! ولى توبه آنها در آن زمان بى اثر است! آرى،) کسانى که پیش از ایشان بودند نیز چنین کردند! خداوند به آنها ستم نکرد; ولى آنان به خویشتن ستم مینمودند! (۳۳)
و سرانجام بدیهاى اعمالشان به آنها رسید; و آنچه را (از وعدههاى عذاب) استهزا میکردند، بر آنان وارد شد. (۳۴)
مشرکان گفتند: «اگر خدا میخواست، نه ما و نه پدران ما، غیر او را پرستش نمیکردیم; و چیزى را بدون اجازه او حرام نمیساختیم!» (آرى،) کسانى که پیش از ایشان بودند نیز همین کارها را انجام دادند; ولى آیا پیامبران وظیفهاى جز ابلاغ آشکار دارند؟! (۳۵)
ما در هر امتى رسولى برانگیختیم که: «خداى یکتا را بپرستید; و از طاغوت اجتناب کنید!» خداوند گروهى را هدایت کرد; و گروهى ضلالت و گمراهى دامانشان را گرفت; پس در روى زمین بگردید و ببینید عاقبت تکذیبکنندگان چگونه بود! (۳۶)
هر قدر بر هدایت آنها حریص باشى، (سودى ندارد; چرا) که خداوند کسى را که گمراه ساخت، هدایت نمیکند; و آنها یاورانى نخواهند داشت! (۳۷)
آنها سوگندهاى شدید به خدا یاد کردند که: «هرگز خداوند کسى را که میمیرد، برنمیانگیزد! سذللّه آرى، این وعده قطعى خداست (که همه مردگان را براى جزا بازمیگرداند); ولى بیشتر مردم نمیدانند! (۳۸)
هدف این است که آنچه را در آن اختلاف داشتند، براى آنها روشن سازد; و کسانى که منکر شدند، بدانند دروغ میگفتند! (۳۹)
(رستاخیز مردگان براى ما مشکل نیست; زیرا) وقتى چیزى را اراده میکنیم، فقط به آن میگوییم: «موجود باش!» بلافاصله موجود میشود. (۴۰)
آنها که پس از ستم دیدن در راه خدا، هجرت کردند، در این دنیا جایگاه (و مقام) خوبى به آنها میدهیم; و پاداش آخرت، از آن هم بزرگتر است اگر میدانستند! (۴۱)
آنها کسانى هستند که صبر و استقامت پیشه کردند، و تنها بر پروردگارشان توکل میکنند. (۴۲)
و پیش از تو، جز مردانى که به آنها وحى میکردیم، نفرستادیم! اگر نمیدانید، از آگاهان بپرسید (تا تعجب نکنید از اینکه پیامبر اسلام از میان همین مردان برانگیخته شده است)! (۴۳)
(از آنها بپرسید که) از دلایل روشن و کتب (پیامبران پیشین آگاهند!) و ما این ذکر ( قرآن) را بر تو نازل کردیم، تا آنچه به سوى مردم نازل شده است براى آنها روشن سازى; و شاید اندیشه کنند! (۴۴)
آیا توطئهگران از این ایمن گشتند که ممکن است خدا آنها را در زمین فروبرد، و یا مجازات (الهى)، از آن جا که انتظارش را ندارند، به سراغشان آید؟!… (۴۵)
یا به هنگامی (که براى کسب مال و ثروت افزونتر) در رفت و آمدند، دامانشان را بگیرد در حالى که قادر به فرار نیستند؟!… (۴۶)
یا بطور تدریجى، با هشدارهاى خوفانگیز آنان را گرفتار سازد؟! چرا که پروردگار شما، رؤوف و رحیم است. (۴۷)
آیا آنها مخلوقات خدا را ندیدند که سایههایشان از راست و چپ حرکت دارند، و با خضوع براى خدا سجده میکنند؟! (۴۸)
(نه تنها سایهها، بلکه) تمام آنچه در آسمانها و زمین از جنبندگان وجود دارد، و همچنین فرشتگان، براى خدا سجده میکنند و تکبر نمیورزند. (۴۹)
آنها (تنها) از (مخالفت) پروردگارشان، که حاکم بر آنهاست، میترسند; و آنچه را ماموریت دارند انجام میدهند. (۵۰)
خداوند فرمان داده: «دو معبود (براى خود) انتخاب نکنید; معبود (شما) همان خداى یگانه است; تنها از (کیفر) من بترسید!» (۵۱)
آنچه در آسمانها و زمین است، از آن اوست; و دین خالص (نیز) همواره از آن او میباشد; آیا از غیر او میترسید؟! (۵۲)
آنچه از نعمتها دارید، همه از سوى خداست! و هنگامی که ناراحتى به شما رسد، فقط او را میخوانید! (۵۳)
(اما) هنگامی که ناراحتى و رنج را از شما برطرف میسازد، ناگاه گروهى از شما براى پروردگارشان همتا قائل میشوند. (۵۴)
(بگذار) تا نعمتهایى را که به آنها دادهایم کفران کنند! (اکنون) چند روزى (از متاع دنیا) بهره گیرید، اما بزودى خواهید دانست (سرانجام کارتان به کجا خواهد کشید)! (۵۵)
آنان براى بتهایى که هیچ گونه سود و زیانى از آنها سراغ ندارند، سهمی از آنچه به آنان روزى دادهایم قرارمیدهند; به خدا سوگند، (در دادگاه قیامت،) از این افتراها که میبندید، بازپرسى خواهید شد! (۵۶)
آنها (در پندار خود،) براى خداوند دختران قرارمیدهند; -منزه است (از اینکه فرزندى داشته باشد)- ولى براى خودشان، آنچه را میل دارند قائل میشوند… (۵۷)
در حالى که هرگاه به یکى از آنها بشارت دهند دختر نصیب تو شده، صورتش (از فراب ناراحتى) سیاه میشود; و به شدت خشمگین میگردد;… (۵۸)
بخاطر بشارت بدى که به او داده شده، از قوم و قبیله خود متوارى میگردد; (و نمیداند) آیا او را با قبول ننگ نگهدارد، یا در خاک پنهانش کند؟! چه بد حکم میکنند! (۵۹)
براى آنها که به سراى آخرت ایمان ندارند، صفات زشت است; و براى خدا، صفات عالى است; و او قدرتمند و حکیم است. (۶۰)
و اگر خداوند مردم را بخاطر ظلمشان مجازات میکرد، جنبندهاى را بر پشت زمین باقى نمیگذارد; ولى آنها را تا زمان معینى به تاخیر میاندازد. و هنگامی که اجلشان فرا رسد، نه ساعتى تاخیر میکنند، و نه ساعتى پیشى میگیرند. (۶۱)
آنها براى خدا چیزهایى قرارمیدهند که خودشان از آن کراهت دارند ( فرزندان دختر); با این حال زبانشان به دروغ میگوید سرانجام نیکى دارند! از این رو براى آنان آتش است; و آنها از پیشگامان (دوزخ)اند. (۶۲)
به خدا سوگند، به سوى امتهاى پیش از تو پیامبرانى فرستادیم; اما شیطان اعمالشان را در نظرشان آراست; و امروز او ولى و سرپرستشان است; و مجازات دردناکى براى آنهاست! (۶۳)
ما قرآن را بر تو نازل نکردیم مگر براى اینکه آنچه را در آن اختلاف دارند، براى آنها روشن کنى; و (این قرآن) مایه هدایت و رحمت است براى قومی که ایمان میآورند! (۶۴)
خداوند از آسمان، آبى فرستاد; و زمین را، پس از آنکه مرده بود، حیات بخشید! در این، نشانه روشنى است براى جمعیتى که گوش شنوا دارند! (۶۵)
و در وجود چهارپایان، براى شما (درسهاى) عبرتى است: از درون شکم آنها، از میان غذاهاى هضمشده و خون، شیر خالص و گوارا به شما مینوشانیم! (۶۶)
و از میوههاى درختان نخل و انگور، مسکرات (ناپاک) و روزى خوب و پاکیزه میگیرید; در این، نشانه روشنى است براى جمعیتى که اندیشه میکنند! (۶۷)
و پروردگار تو به زنبور عسل «وحى» (و الهام غریزى) نمود که: «از کوهها و درختان و داربستهایى که مردم میسازند، خانههایى برگزین! (۶۸)
سپس از تمام ثمرات (و شیره گلها) بخور و راههایى را که پروردگارت براى تو تعیین کرده است، براحتى بپیما! «از درون شکم آنها، نوشیدنى با رنگهاى مختلف خارج میشود که در آن، شفا براى مردم است; به یقین در این امر، نشانه روشنى است براى جمعیتى که میاندیشند. (۶۹)
خداوند شما را آفرید; سپس شما را میمیراند; بعضى از شما به نامطلوبترین سنین بالاى عمر میرسند، تا بعد از علم و آگاهى، چیزى ندانند (و همه چیز را فراموش کنند); خداوند دانا و تواناست! (۷۰)
خداوند بعضى از شما را بر بعضى دیگر از نظر روزى برترى داد (چرا که استعدادها و تلاشهایتان متفاوت است)! اما آنها که برترى داده شدهاند، حاضر نیستند از روزى خود به بردگانشان بدهند و همگى در آن مساوى گردند; آیا آنان نعمت خدا را انکار مینمایند (که شکر او را ادا نمیکنند)؟! (۷۱)
خداوند براى شما از جنس خودتان همسرانى قرار داد; و از همسرانتان براى شما فرزندان و نوههایى به وجود آورد; و از پاکیزهها به شما روزى داد; آیا به باطل ایمان میآورند، و نعمت خدا را انکار میکنند؟! (۷۲)
آنها غیر از خدا، موجوداتى را میپرستند که هیچ رزقى را براى آنان از آسمانها و زمین در اختیار ندارند; و توان این کار را نیز ندارند. (۷۳)
پس، براى خدا امثال (و شبیهها) قائل نشوید! خدا میداند، و شما نمیدانید. (۷۴)
خداوند مثالى زده: برده مملوکى را که قادر بر هیچ چیز نیست; و انسان (با ایمانى) را که از جانب خود، رزقى نیکو به او بخشیدهایم، و او پنهان و آشکار از آنچه خدا به او داده، انفاق میکند; آیا این دو نفر یکسانند؟! شکر مخصوص خداست، ولى اکثر آنها نمیدانند! (۷۵)
خداوند مثالى (دیگر) زده است: دو نفر را، که یکى از آن دو، گنگ مادرزاد است; و قادر بر هیچ کارى نیست; و سربار صاحبش میباشد; او را در پى هر کارى بفرستد، خوب انجام نمیدهد; آیا چنین انسانى، با کسى که امر به عدل و داد میکند، و بر راهى راست قرار دارد، برابر است؟! (۷۶)
غیب آسمانها و زمین، مخصوص خداست (و او همه را میداند); و امر قیامت(بقدرى نزدیک و آسان است) درست همانند چشم برهم زدن، و یا از آن هم نزدیکتر; چرا که خدا بر هر چیزى تواناست! (۷۷)
و خداوند شما را از شکم مادرانتان خارج نمود در حالى که هیچ چیز نمیدانستید; و براى شما، گوش و چشم و عقل قرار داد، تا شکر نعمت او را بجا آورید! (۷۸)
آیا آنها به پرندگانى که بر فراز آسمانها نگهداشته شده، نظر نیفکندند؟ هیچ کس جز خدا آنها را نگاه نمیدارد; در این امر، نشانههایى (از عظمت و قدرت خدا) است براى کسانى که ایمان میآورند! (۷۹)
و خدا براى شما از خانههایتان محل سکونت (و آرامش) قرار داد; و از پوست چهارپایان نیز براى شما خانههایى قرار داد که روز کوچ کردن و روز اقامتتان، به آسانى میتوانید آنها را جا به جا کنید; و از پشم و کرک و موى آنها، براى شما اثاث و متاع (و وسایل مختلف زندگى) تا زمان معینى قرار داد. (۸۰)
و (نیز) خداوند از آنچه آفریده است سایههایى براى شما قرار داده; و از کوهها پناهگاههایى; و براى شما پیراهنهایى آفریده، که شما را از گرما (و سرما) حفظ میکند; و پیراهنهایى که به هنگام جنگ، حافظ شماست; این گونه نعمتهایش را بر شما کامل میکند، شاید تسلیم فرمان او شوید! (۸۱)
(با این همه،) اگر روى برتابند، (نگران مباش;) تو فقط وظیفه ابلاغ آشکار دارى. (۸۲)
آنها نعمت خدا را میشناسند; سپس آن را انکار میکنند; و اکثرشان کافرند! (۸۳)
(به خاطر بیاورید) روزى را که از هر امتى گواهى بر آنان برمیانگیزیم; سپس به آنان که کفر ورزیدند، اجازه (سخن گفتن) داده نمیشود; (بلکه دست و پا و گوش و چشم، حتى پوست تن آنها گواهى میدهند!) و (نیز) اجازه عذرخواهى و تقاضاى عفو به آنان نمیدهند! (۸۴)
و هنگامی که ظالمان عذاب را ببینند، نه به آنها تخفیف داده میشود، و نه مهلت! (۸۵)
و هنگامی که مشرکان معبودهایى را که همتاى خدا قرار دادند میبینند، میگویند: «پروردگارا! اینها همتایانى هستند که ما به جاى تو، آنها را میخواندیم! «در این هنگام، معبودان به آنها میگویند: «شما دروغگو هستید! (شما هواى نفس خود را پرستش میکردید!)» (۸۶)
و در آن روز، همگى (ناگزیر) در پیشگاه خدا تسلیم میشوند; و تمام آنچه را (نسبت به خدا) دروغ میبستند، گم و نابود میشود! (۸۷)
کسانى که کافر شدند و (مردم را) از راه خدا بازداشتند، بخاطر فسادى که میکردند، عذابى بر عذابشان میافزاییم! (۸۸)
(به یاد آورید) روزى را که از هر امتى، گواهى از خودشان بر آنها برمیانگیزیم; و تو را گواه بر آنان قرارمیدهیم! و ما این کتاب را بر تو نازل کردیم که بیانگر همه چیز، و مایه هدایت و رحمت و بشارت براى مسلمانان است! (۸۹)
خداوند به عدل و احسان و بخشش به نزدیکان فرمان میدهد; و از فحشا و منکر و ستم، نهى میکند; خداوند به شما اندرز میدهد، شاید متذکر شوید! (۹۰)
و هنگامی که با خدا عهد بستید، به عهد او وفا کنید! و سوگندها را بعد از محکم ساختن نشکنید، در حالى که خدا را کفیل و ضامن بر (سوگند) خود قرار دادهاید، به یقین خداوند از آنچه انجام میدهید، آگاه است! (۹۱)
همانند آن زن (سبک مغز) نباشید که پشمهاى تابیده خود را، پس از استحکام،وامیتابید! در حالى که (سوگند و پیمان) خود را وسیله خیانت و فساد قرار میدهید; بخاطر اینکه گروهى، جمعیتشان از گروه دیگر بیشتر است (و کثرت دشمن را بهانهاى براى شکستن بیعت با پیامبر میشمرید)! خدا فقط شما را با این وسیله آزمایش میکند; و به یقین روز قیامت، آنچه را در آن اختلاف داشتید، براى شما روشن میسازد! (۹۲)
و اگر خدا میخواست، همه شما را امت واحدى قرارمیداد; (و همه را به اجبار وادار به ایمان میکرد; اما ایمان اجبارى فایدهاى ندارد!) ولى خدا هر کس را بخواهد (و شایسته بداند) گمراه، و هر کس را بخواهد (و لایق بداند) هدایت میکند! (به گروهى توفیق هدایت داده، و از گروهى سلب میکند!) و یقینا شما از آنچه انجام میدادید، بازپرسى خواهید شد! (۹۳)
سوگندهایتان را وسیله تقلب و خیانت در میان خود قرار ندهید، مبادا گامی بعد از ثابتگشتن (بر ایمان) متزلزل شود; و به خاطر بازداشتن (مردم) از راه خدا، آثار سوء آن را بچشید! و براى شما، عذاب عظیمی خواهد بود! (۹۴)
و (هرگز) پیمان الهى را با بهاى کمی مبادله نکنید (و هر بهایى در برابر آن ناچیز است!) آنچه نزد خداست، براى شما بهتر است اگر میدانستید. (۹۵)
آنچه نزد شماست فانى میشود; اما آنچه نزد خداست باقى است; و به کسانى که صبر و استقامت پیشه کنند، مطابق بهترین اعمالى که انجام میدادند پاداش خواهیم داد. (۹۶)
هر کس کار شایستهاى انجام دهد، خواه مرد باشد یا زن، در حالى که مؤمن است، او را به حیاتى پاک زنده میداریم; و پاداش آنها را به بهترین اعمالى که انجام میدادند، خواهیم داد. (۹۷)
هنگامی که قرآن میخوانى، از شر شیطان مطرود، به خدا پناه بر! (۹۸)
چرا که او، بر کسانى که ایمان دارند و بر پروردگارشان توکل میکنند، تسلطى ندارد. (۹۹)
تسلط او تنها بر کسانى است که او را به سرپرستى خود برگزیدهاند، و آنها که نسبت به او ( خدا) شرک میورزند (و فرمان شیطان را به جاى فرمان خدا، گردن مینهند) (۱۰۰)
و هنگامی که آیهاى را به آیه دیگر مبدل کنیم ( حکمی را نسخ نماییم) -و خدا بهتر میداند چه حکمی را نازل کند- آنها میگویند: «تو افترا میبندى!» اما بیشترشان (حقیقت را) نمیدانند! (۱۰۱)
بگو، روح القدس آن را از جانب پروردگارت بحق نازل کرده، تا افراد باایمان را ثابتقدم گرداند; و هدایت و بشارتى است براى عموم مسلمانان! (۱۰۲)
ما میدانیم که آنها میگویند: «این آیات را انسانى به او تعلیم میدهد!» در حالى که زبان کسى که اینها را به او نسبت میدهند عجمی است; ولى این (قرآن)، زبان عربى آشکار است! (۱۰۳)
به یقین، کسانى که به آیات الهى ایمان نمیآورند، خدا آنها را هدایت نمیکند; و براى آنان عذاب دردناکى است. (۱۰۴)
تنها کسانى دروغ میبندند که به آیات خدا ایمان ندارند; (آرى،) دروغگویان واقعى آنها هستند! (۱۰۵)
کسانى که بعد از ایمان کافر شوند -بجز آنها که تحت فشار واقع شدهاند در حالى که قلبشان آرام و با ایمان است- آرى، آنها که سینه خود را براى پذیرش کفر گشودهاند، غضب خدا بر آنهاست; و عذاب عظیمی در انتظارشان! (۱۰۶)
این به خاطر آن است که زندگى دنیا (و پست را) بر آخرت ترجیح دادند; و خداوند افراد بىایمان (لجوج) را هدایت نمیکند. (۱۰۷)
آنها کسانى هستند که (بر اثر فزونى گناه،) خدا بر قلب و گوش و چشمانشان مهر نهاده; (به همین دلیل نمیفهمند،) و غافلان واقعى همانها هستند! (۱۰۸)
و ناچار آنها در آخرت زیانکارند. (۱۰۹)
اما پروردگار تو نسبت به کسانى که بعد از فریبخوردن، (به ایمان بازگشتند و) هجرت کردند; سپس جهاد کردند و در راه خدا استقامت نمودند; پروردگارت، بعد از انجام این کارها، بخشنده و مهربان است (و آنها را مشمول رحمت خود میسازد). (۱۱۰)
(به یاد آورید) روزى را که هر کس (در فکر خویشتن است; و تنها) به دفاع از خود برمیخیزد; و نتیجه اعمال هر کسى، بىکم و کاست، به او داده میشود; و به آنها ظلم نخواهد شد! (۱۱۱)
خداوند (براى آنان که کفران نعمت میکنند،) مثلى زده است: منطقه آبادى که امن و آرام و مطمئن بود; و همواره روزیش از هر جا میرسید; اما به نعمتهاى خدا ناسپاسى کردند; و خداوند به خاطر اعمالى که انجام میدادند، لباس گرسنگى و ترس را بر اندامشان پوشانید! (۱۱۲)
پیامبرى از خودشان به سراغ آنها آمد، او را تکذیب کردند; از این رو عذاب الهى آنها را فراگرفت در حالى که ظالم بودند! (۱۱۳)
پس، از آنچه خدا روزیتان کرده است، حلال و پاکیزه بخورید; و شکر نعمت خدا را بجا آورید اگر او را میپرستید! (۱۱۴)
خداوند، تنها مردار، خون، گوشت خوک و آنچه را با نام غیر خدا سر بریدهاند، بر شما حرام کرده است; اما کسانى که ناچار شوند، در حالى که تجاوز و تعدى از حد ننمایند، (خدا آنها را میبخشد; چرا که) خدا بخشنده و مهربان است. (۱۱۵)
به خاطر دروغى که بر زبانتان جارى میشود (و چیزى را مجاز و چیزى را ممنوع میکنید،) نگویید: «این حلال است و آن حرام»، تا بر خدا افترا ببندید به یقین کسانى که به خدا دروغ میبندند، رستگار نخواهند شد! (۱۱۶)
بهره کمی است (که در این دنیا نصیبشان میشود); و عذاب دردناکى در انتظار آنان است! (۱۱۷)
چیزهایى را که پیش از این براى تو شرح دادیم، بر یهود حرام کردیم; ما به آنها ستم نکردیم، اما آنها به خودشان ظلم و ستم میکردند! (۱۱۸)
اما پروردگارت نسبت به آنها که از روى جهالت، بدى کردهاند، سپس توبه کرده و در مقام جبران برآمدهاند، پروردگارت بعد از آن آمرزنده و مهربان است. (۱۱۹)
ابراهیم (به تنهایى) امتى بود مطیع فرمان خدا; خالى از هر گونه انحراف; و از مشرکان نبود; (۱۲۰)
شکرگزار نعمتهاى پروردگار بود; خدا او را برگزید; و به راهى راست هدایت نمود! (۱۲۱)
ما در دنیا به او (همت) نیکویى دادیم; و در آخرت از نیکان است! (۱۲۲)
سپس به تو وحى فرستادیم که از آیین ابراهیم -که ایمانى خالص داشت و از مشرکان نبود- پیروى کن! (۱۲۳)
(تحریمهاى) روز شنبه (براى یهود) فقط بعنوان یک مجازات بود، که در آن هم اختلاف کردند; و پروردگارت روز قیامت، در آنچه اختلاف داشتند، میان آنها داورى میکند! (۱۲۴)
با حکمت و اندرز نیکو، به راه پروردگارت دعوت نما! و با آنها به روشى که نیکوتر است، استدلال و مناظره کن! پروردگارت، از هر کسى بهتر میداند چه کسى از راه او گمراه شده است; و او به هدایتیافتگان داناتر است. (۱۲۵)
و هر گاه خواستید مجازات کنید، تنها بمقدارى که به شما تعدى شده کیفر دهید! و اگر شکیبایى کنید، این کار براى شکیبایان بهتر است. (۱۲۶)
صبر کن، و صبر تو فقط براى خدا و به توفیق خدا باشد! و بخاطر (کارهاى) آنها، اندوهگین و دلسرد مشو! و از توطئههاى آنها، در تنگنا قرار مگیر! (۱۲۷)
خداوند با کسانى است که تقوا پیشه کردهاند، و کسانى که نیکوکارند. (۱۲۸)