ترجمه سوره نازعات – الهی قمشه‌ای

به نام خداوند بخشنده مهربان

قسم به فرشتگانی که (جان کافران را) به سختی بگیرند. (۱)

قسم به فرشتگانی که (جان اهل ایمان را) به آسایش و نشاط ببرند. (۲)

و قسم به فرشتگانی که با کمال سرعت (فرمان حق را) انجام دهند. (۳)

قسم به فرشتگانی که (درنظم عالم) بر هم سبقت گیرند. (۴)

قسم به فرشتگانی که (به فرمان حق) به تدبیر نظام خلق می‌کوشند (که قیامتی و حشری خواهد آمد). (۵)

روزی که آن لرزاننده (یعنی نفخه صور الهی، جهان را) بلرزاند. (۶)

و لرزاننده دیگر (یعنی نفخه صور دیگر) از پی آن در آید. (۷)

در آن روز سخت دلهای برخی مضطرب و هراسان شود. (۸)

که (از ترس) چشمها به زیر افکنند. (۹)

(مردم غافل دنیا) گویند: آیا ما پس از مرگ باز زندگانی دیگری خواهیم یافت؟ (۱۰)

چگونه چون مردیم و استخوان ما پوسید زنده خواهیم شد؟ (۱۱)

و گویند: در این صورت که دیگر بار زنده شویم بسی زیانکار خواهیم بود. (۱۲)

جز یک صدای مهیب (که در صور اسرافیل کنند) نشنوند. (۱۳)

و ناگاه همه از خاک بر شوند و به صحرای قیامت رهسپار گردند. (۱۴)

آیا خبر موسی عمران به تو رسیده؟ (۱۵)

آن گاه که خدایش او را در وادی مقدس طوی (قرب طور) ندا کرد. (۱۶)

که به سوی فرعون برو که او سخت به راه طغیان رفته است. (۱۷)

پس بگو: میل داری که (از پلیدی خود پرستی و شرک) پاک و پاکیزه شوی؟ (۱۸)

و تو را به راه خدا هدایت کنم تا بترسی (و به درگاه عظمت و قدرت او خاشع و فروتن شوی). (۱۹)

پس آن آیت و معجزه بزرگتر را به او نمود. (۲۰)

فرعون تکذیب و نافرمانی کرد. (۲۱)

از آن پس (که معجزه موسی دید) باز روی از حق بگردانید و (برای دفع موسی) به جهد و کوشش برخاست. (۲۲)

پس (با رجال بزرگ دربار خود) انجمن کرد و ندا داد. (۲۳)

و گفت: منم خدای بزرگ شما. (۲۴)

خدا هم او را به عقاب دنیا و آخرت گرفتار کرد. (۲۵)

تا به هلاکت او اهل ترس از خدا عبرت گیرند. (۲۶)

آیا بنای شما آدمیان استوارتر است یا بنای آسمان بلند که خدا آفرید؟ (۲۷)

که سقفی بس بلند و محکم بنیان در کمال زیبایی استوار ساخت. (۲۸)

و شامش را تیره و روزش را روشن گردانید. (۲۹)

و زمین را پس از آن بگسترانید. (۳۰)

و از آن آب و گیاه پدید آورد. (۳۱)

و کوهها را بر روی آن استوار ساخت. (۳۲)

تا (از آن آب و گیاه که از بیابان و کوه بر انگیزد) قوت شما و چهارپایانتان بر آید. (۳۳)

پس چون آن واقعه بزرگ (و حادثه عظیم قیامت) پدید آید. (۳۴)

در آن روز آدمی هر چه کرده به یاد آرد. (۳۵)

و دوزخ برای بینندگان آشکار شود. (۳۶)

پس هر کس (از حکم شرع خدا) سرکش و طاغی شد. (۳۷)

و زندگی دنیا را برگزید. (۳۸)

دوزخ جایگاه اوست. (۳۹)

و هر کس از حضور در پیشگاه عزّ ربوبیت بترسید و از هوای نفس دوری جست. (۴۰)

همانا بهشت منزلگاه اوست. (۴۱)

از تو سؤال کنند که قیامت کی بر پا شود؟ (۴۲)

تو را چه کار است دیگر که از آن به یاد آری؟ (بسیار یاد آور شدی و منکران از تو نپذیرفتند). (۴۳)

کار آن ساعت به خدای تو منتهی شود. (۴۴)

تو را جز این نباشد که اهل ایمان را هر کس از یاد آن روز هراسان می‌شود به اهوال آن روز آگاه سازی. (۴۵)

چون آن روز را مردم ببینند گویی همه عمر دنیا شامگاهی یا چاشتگاهی بیش نبوده است. (۴۶)