محَمَّدُ بْنُ یَحْیَى عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسَى عَنْ مُعَمَّرِ بْنِ خَلاَّدٍ عَنْ أَبِی اَلْحَسَنِ عَلَیْهِ اَلسَّلاَمُ قَالَ: یَنْبَغِی لِلرَّجُلِ أَنْ یُوَسِّعَ عَلَى عِیَالِهِ کَیْلاَ یَتَمَنَّوْا مَوْتَهُ وَ تَلاَ هَذِهِ اَلْآیَةَ: «وَ یُطْعِمُونَ اَلطَّعٰامَ عَلىٰ حُبِّهِ مِسْکِیناً وَ یَتِیماً وَ أَسِیراً » قَالَ اَلْأَسِیرُ عِیَالُ اَلرَّجُلِ یَنْبَغِی لِلرَّجُلِ إِذَا زِیدَ فِی اَلنِّعْمَةِ أَنْ یَزِیدَ أُسَرَاءَهُ فِی اَلسَّعَةِ عَلَیْهِمْ ثُمَّ قَالَ إِنَّ فُلاَناً أَنْعَمَ اَللَّهُ عَلَیْهِ بِنِعْمَةٍ فَمَنَعَهَا أُسَرَاءَهُ وَ جَعَلَهَا عِنْدَ فُلاَنٍ فَذَهَبَ اَللَّهُ بِهَا قَالَ مُعَمَّرٌ وَ کَانَ فُلاَنٌ حَاضِراً .
معمر بن خلاّد گوید: امام ابو الحسن علیه السّلام فرمود:
شایسته آن است که انسان بر هزینه خانواده و عیال خود وسعت و گشایش دهد تا مرگ او را تمنّا نکنند.
آن‌گاه حضرتش این آیه را تلاوت کرد که خدا می‌فرماید:«غذاى خود را به مسکین، یتیم و اسیر می‌خورانند، با آن‌که خود اشتهاى وافرى دارند».
حضرتش فرمود: خانواده و عیال انسان، اسیر انسان هستند، شایسته آن است که چون نعمت خدا بر کسى وافر شود، بر اسیران خانواده‌اش وسعت دهد و بر رفاهیت آنان بیفزاید.
حضرتش فرمود:
خداوند بر فلانى (که در آن مجلس حاضر بود) نعمت عطا کرد، امّا او خانواده‌اش را از فیض نعمت الهى محروم کرد و عطاى الهى را نزد دیگران به امانت سپرد، و خداوند امانت او را تباه کرد.
الکافی ج ۴، ص ۱۱