سلیمان علیه السلام
حضرت سلیمان علیه السلام یکی از پیامبران عظیم الشان بنی اسرائیل است که از نظر مقامات مادی و معنوی، در تاریخ پیامبران بی نظیر می باشد. او از مقربان درگاه الهی و بسیار شکرگزار خدا بود. مردی عالم و دانشمند که علم حکمت و قضاوت را به خوبی می دانست. سلیمان علیه السلام از نوجوانی کاردان و لایق و نبوغ در او مشهود بود، به طوری که می توانست به درستی قضاوت و داوری کند و چون این شایستگی و وارستگی برای همه و مخصوصاً پدرش، محرز و آشکار بود؛ از این رو داوود علیه السلام در آخر عمر خود، او را که سیزده سال بیشتر نداشت، به فرمان خداوند، به خلافت و جانشینی خود معین کرد. او پس از رسیدن به چنین مقامی، از خداوند خواست که حشمت و جاه و جلالی به او بدهد که تا آن زمان به کسی نداده باشد. خداوند هم دعای او را مستجاب کرد و همه موجودات را مسخر او گردانید. در یکی از روزهای پرشکوه فرمانروایی و پیامبری، دستور داد تا هیچ کس مزاحم او نشود و او ساعتی را از بالای قصر به تماشا بنشیند، به عصای خود تکیه زد و با خوشحالی به اطراف قصر نگاه می کرد و از آنچه که خداوند به او داده بود، مسرور بود. در همان حالت ملک الموت او را قبض روح نمود. سلیمان علیه السلام از دنیا رفت، اما همچنان تکیه زده بر عصا و کسی نیز اجازه نداشت تا به ایوان برود و بداند که او مرده است تا به امر خدا موریانه ها عصای او را جویدند و سلیمان با آن حشمت بی مثال بر ایوان قصر افتاد.(1)
__________________
1. المیزان، ج30، ص 258؛ خزائلی، اعلام القرآن، ص 386؛ رسولی محلاتی، قصص قرآن یا تاریخ انبیا، ج2، ص233.