دانلود سخنرانی حجت الاسلام مسعود عالی پیرامون جذبه های دعوت امام حسین
بخش 1
زمانی که حضرت ابراهیم (ع) خانه خدا را ساخت، خداوند متعال فرمودند: «ای ابراهیم مردم را به حج دعوت کن». حضرت ابراهیم (ع) فرمود: «صدای من در این بیابان به کجا می رسد؟» خداوند فرمود: «تو صدا کن و دعوت کن؛ من صدای تو را می رسانم». زمانی که حضرت ابراهیم (ع) ندا سر دادند، مردم جوابش را در صُلب پدران و رَحِم مادرانشان دادند و دعوت حضرت ابراهیم (ع) را لبیک گفتند. دعوت حضرت ابراهیم (ع) فراتر از زمان و مکان خودش بوده و برای کل تاریخ است. در روایت داریم که هر کسی به تعدادی که به دعوت حضرت ابراهیم (ع) لبیک گفته است، حج نصیبش می شود.
سیدالشهداء هم در روز عاشورا یک دعوتی کرد و این دعوت هم مانند دعوت حضرت ابراهیم (ع) فراتر از زمان و مکان خودش بود. دعوت ایشان در ظاهر به معنای این بود که درخواست کمک می کرد، اما در واقع سیدالشهداء می خواست که دستگیری کند. دعوت امام حسین (ع) مانند دعوت پروردگار است؛ اباعبدالله (ع) در روز عاشورا درخواست کمک کرد در حالیکه جنود و ملائک آسمانها تحت فرمانش بودند؛ در واقع هدف او دستگیری از ما انسانهاست.
اهل معرفت می گویند کسانی که راه خدا را می روند یا سالکِ مجذوبند با مجذوبِ سالکند. باید این جذبه های الهی ما را به جایی برسانند – والّا این اعمال ناچیز ما که چیزی نیست – و این جذبه های خدایی را جایی بهتر از دستگاه امام حسین (ع) نمی توان یافت. بلای سیدالشهداء بلایی بوده که هیچ یک از ائمه و اولیای الهی نداشته اند. خداوند به واسطه امام حسین (ع) تمام درهای رحمتش را برای بشر باز می کند و امام حسین (ع) می شود «اباعبدالله» ؛ آن وقت هر کسی بخواهد بنده خدا باشد، باید سرپرست او امام حسین (ع) باشد. عزای امام حسین (ع) یک مکتب و یک فرهنگ است و مانند روز معلم و… قراردادی نیست و هر ساله در دهه اول محرم اتفاقی در عالم می افتد که قلبِ عالم امکان یعنی حضرت بقیه الله الاعظم عزادار آن است.