محبت شدید پیامبر (ص) به امام حسن علیه السلام
شیخ مفید در ارشاد می نویسد: پیغمبر (ص) در میان خاندان خود به امام حسن و امام حسین بیش از همه علاقه و محبت داشت. ترمذى در کتاب صحیح به سند خود از انس بن مالک آورده است که از رسول خدا (ص) پرسیدند در میان اهل بیت کدام یک نزد شما محبوبترند؟ فرمود: حسن و حسین، و اغلب به دختر خود فاطمه (ص) می فرمود: دو فرزند مرا نزد من بیاور. آنگاه آنها را در آغوش می گرفت و می بویید.
نسائى در کتاب خصایص به سند خود از اسامه بن زید روایت کرده می نویسد: رسول خدا (ص) در حالى که حسن و حسین را بر زانوى خود نشانیده بود فرمود:
این دو، فرزندان من و فرزندان دخترم هستند. بار الها تو خود می دانى که من آنها را دوست دارم پس تو نیز آنها را دوست بدار.
صاحب کتاب اسد الغابه به سند خود شبیه به این روایت را از پیامبر (ص) نقل کرده است. در کتاب استیعاب به طرق مختلف از پیامبر (ص) آمده است که درباره حسن و حسین فرمود:
بار الها من این دو را دوست دارم، پس تو هم آنها را و هر کس دوستدار آنهاست دوست بدار.
در کتاب الاصابه و نیز از احمد بن حنبل از طریق عبد الرحمن بن مسعود، از ابو هریره آمده است که می گفت، رسول خدا (ص) را مشاهده کردم در حالى که حسن و حسین هر یک بر یک دوش او نشسته بودند و هر بار یکى از آن دو را می بوسید، همین که به من نزدیک شد فرمود:
هر کس آن دو را دوست بدارد من او را دوست دارم و هر کس ایشان را دشمن دارد من او را دشمن دارم، و نیز فرمود: هر کس حسن و حسین را دوست دارد من او را دوست دارم، و هر که را من دوست بدارم خداوند نیز دوستدار او خواهد بود، و کسى که خداوند دوست بدارد او را داخل بهشت نماید، و هم چنین هر کس آن دو را دشمن دارد، من او را دشمن دارم و هر که دشمن دارم خدایش دشمن دارد و هر که را خداوند او را دشمن دارد وى را به دوزخ داخل گرداند.
ابو عمر و زاهد در کتاب یواقیت از زید بن ارقم روایت کرده می نویسد: در مسجد نبى اکرم (ص)) در حضورش بودم که ناگاه فاطمه (س) را مشاهده کردم در حالى که حسن و حسین (ع) را همراه داشت به قصد دیدار رسول خدا (ص) به راه افتاده و على (ع) نیز با آنان همراه بود. پس رسول خدا (ص) در حالى که آنان را نشان می داد رو کرد به من و فرمود:
هر کس اینها را دوست بدارد، مرا دوست داشته و هر کس با آنها دشمنى کند با من دشمنى کرده است.
و نیز از زید بن ارقم روایت است که پیامبر (ص) خطاب به على و فاطمه و حسن و حسین گفت:
هر کس با شما دوست است من نیز با وى دوست خواهم بود، و هر کس که شما با او در جنگید من نیز با او در جنگ خواهم بود.
چنان که اسلم، روایت کرده حسن و حسین را مشاهده کردم که بر شانه رسول اللّه (ص) سوار شده اند. به آنها گفتم، بر مرکب عزیزى سوار شده اید. رسول اکرم (ص) فرمود: و چه سواران نیکویى.
ترمذى و نسائى در کتابهاى صحیح خود به اسناد از بریده روایت کرده اند که رسول خدا (ص) بر منبر وعظ و حکمت قرار داشت. ناگهان نگاهش به پسرانش حسن و حسین افتاد که به طرف مسجد م آمدند، و گاه به زمین می افتادند، آن حضرت نیز سخت متوجه آنها شد و از منبر پایین آمد و سراسیمه به طرف در رفت و آغوش گشود و این دو کودک را به بر گرفت و دوباره از منبر بالا رفت و بعد نشست. یکى را بر زانوى راست و دیگرى را بر زانوى چپ نشانید و گفت:
«صدق اللّه عزّ اسمه، انّما اموالکم و اولادکم فتنه» (خداى تعالى درست فرموده که به حقیقت اموال و فرزندان شما اسباب فتنه و امتحان شما هستند.) من این دو پسر را دیدم که راه می آیند و دامن پیراهن به پایشان می پیچد و می لغزند. نتوانستم آرام بگیرم. سخنم را قطع کردم تا آنها را بیاورم و بر دامن خود بنشانم.
منبع: سیره معصومان ،سید محسن امین عاملى / مترجم على حجتى کرمانى,ج5،ص:20