سپاسگزاری از خداوند نسبت به نعمت ها در روز بیست و پنجم ذی القعده
سپاسگزاری از خدا در روز دحوالارض
الجزء الأول؛ هذا مبدأ ذکر الأعمال الأشهر الثلاثه أعنی شوال و ذی قعده و ذی حجه من کتاب الإقبال، الباب الثانی فیما نذکره من فوائد شهر ذی القعده، فصل فیما نذکره مما یختم به ذلک الیوم
جلد اول، شروع ذکرهای اعمال ماه های سه گانه، یعنی شوال، ذی القعده و ذی الحجه از کتاب اقبال الاعمال، باب دوم، فوائد ماه ذی القعده، فصل شانزدهم، عمل پایانی روز بیست و پنجم ذی القعده
اعلم أن کل یوم سعید و فصل جدید ینبغی أن یکون خاتمته على العبید کما لو بسط ملک لعباده بساط ضیافه یلیق بإرفاده و قدم إلیهم موائد سعاده ثم جلسوا على فراش إکرامه فأکلوا ما احتاجوا إلیه من طعامه و قاموا عن البساط لیطوی إلى سنه أخرى فلا یلیق بعبد یعرف قدر تلک النعمه الکبرى إلا أن یراه سلطانه لإنعامه شاکرا و لإکرامه ذاکرا و لفضائل مقامه ناشرا على أفضل العبودیه للجلاله الإلهیه و یجعل آخر ذلک النهار کل [محل] الملاطفه للمطلع على الأسرار أن یقبل منه ما عمله و یبلغه [یتقبله] من مراحمه و مکارم أمله و یطیع فی طاعته أجله فإنه یوشک إذا اجتهد العبد فی لزوم الأدب لکل یوم سعید أن یؤهله الله تعالى للمزید (لَئِنْ شَکَرْتُمْ لَأَزِیدَنَّکُمْ وَ لَئِنْ کَفَرْتُمْ إِنَّ عَذابِی لَشَدِید)[1]
شایسته است پایان هر روز فرخنده و زمان نو در نزد بندگان به‌گونه‌اى باشد که گویى پادشاه وقت بساط ضیافت خود را براى خدمت‌کاران خود گشوده است و به اندازه‌ى توان خود به آنان بخشش کرده و سفره‌هاى پاداش خود را گسترانیده و آنان بر سر سفره‌ى اکرام او نشسته و به اندازه‌ى نیاز خود، از سفره‌اى که تا سال دیگر گسترده نخواهد شد، غذا میل می‌کنند و برمی‌خیزند. بنابراین، براى بنده‌اى که قدر این نعمت بزرگ را می‌شناسد شایسته است پادشاه، او را در حالى مشاهده کند که سپاسگزار نعمت و به یاد اکرام او است و حق فضایل مقام او را به بهترین نحو بندگى در برابر عظمت او ادا می‌کند و در پایان این روز، با درخواست مهرورزى کامل از خدایى که از رازهاى او آگاه است، درخواست کند که عمل او را بپذیرد و به مرحمت‌ها و برترین آرزوهایش نایل گرداند و کارى کند که در طاعت او، عمرش را به سر آورد؛ زیرا اگر بنده در رعایت ادب روزهاى فرخنده بکوشد، امید می‌رود که خداوند متعال به زودى او را شایسته‌ى فزونى نعمت کند: «اگر از من سپاسگزارى کنید، قطعا افزون خواهم کرد و اگر ناسپاسى کنید، عذاب من به شما سخت خواهد بود.»
[1]) سوره ابراهیم، آیه 7