وقابع روز هفتم ذیحجه
7 ذی الحجه
١ـ شهادت امام باقر علیه السلام
٢ـ انتقال امام کاظم علیه السلام به زندان بصره
1ـ شهادت امام باقر(علیه السلام)
در هفتم ذیحجه سال 114 هـ .ق. پنجمین اختر تابناک امامت و ولایت، حضرت امام باقر(علیه السلام) توسط هشام بن عبدالملک مسموم شدند و به شهادت رسیدند . گفته اند که به دستور آن ملعون، زهر زیادى را بر زین اسبى مالیدند و اسب را به حضور امام باقر(علیه السلام) آوردند و اصرار کردند که آن حضرت بر آن سوار گردد. آن حضرت ناگزیر سوار شد؛ پس زهر در بدن ایشان به شدت اثر گذاشت به گونه‌اى که رانهاى امام متورم شد و سه روز در بستر افتاد و سرانجام به شهادت رسید.
آن حضرت در شب شهادت، به فرزندش امام صادق (علیه السلام) فرمودند: «من امشب جهان را بدرود خواهم گفت. هم اکنون پدرم على بن الحسین(علیهما السلام) را دیدم که شربتى گوارا نزد من آورد و نوشیدم و مرا به سراى جاوید و دیدار حق بشارت داد» .
امام باقر(علیه السلام) هشتصد درهم براى تعزیه و ماتم خود وصیت فرمود که امام صادق(علیه السلام) در این باره می‌فرماید: «پدرم فرمود: “اى جعفر! از مال من مقدارى براى ندبه کنندگان وقف کن که ده سال در منى در موسم حج بر من گریه کنند و مراسم ماتم را تجدید نمایند”».
حضرت باقر(علیه السلام) در سنین کودکى در کربلا حضور داشتند و مصیبتهاى سنگینى که در روز عاشورا و پس از آن بر آل الله وارد شد، از نزدیک مشاهده نمودند و پس از آن هر روز که شهادت جد بزرگوارش حضرت سیدالشهداء (علیه السلام) و اسارت عمه‌هایشان را به یاد می آوردند، اشک بر گونه‌هاى مبارکشان جارى می‌شد.
2ـ انتقال امام کاظم (علیه السلام) به زندان بصره
در ششم ذیحجه سال 179 هـ .ق امام کاظم (علیه السلام) را در بند غل و زنجیر به بصره بردند و آن حضرت مدت یک سال نزد عیسى بن جعفر بن ابى منصور محبوس بودند وسپس ایشان را به بغداد فرستادند.
عیسى آن حضرت را در یکى از حجره‌هاى خانه خویش محبوس کرد و مشغول شادى گردید. یکى از کاتبان او که نصرانى بود می‌گفت: «این عبد صالح و بنده شایسته خدا، موسى بن جعفر(علیه السلام)، در روزهایی که در این خانه محبوس بود، چیزهایى از لهو ولعب شنید که گمان ندارم هرگز بر خاطر شریف آن حضرت خطور کرده باشد».
امام کاظم (علیه السلام) مدت یک سال در بصره محبوس بودند و بعد از آن ایشان را به بغداد بردند و نزد فضل بن ربیع زندانى نمودند.