مفضّل گوید من نزد امام جعفر صادق علیه السّلام بودم که از اعمال، سخن به میان آمد. من گفتم: چقدر اعمال من کم و ضعیف است.
حضرت فرمودند: خاموش شو و از خدا آمرزش بخواه. سپس فرمود: همانا عمل اندک با تقوا بهتر از عمل بسیار بی تقوا است.
من عرض کردم چگونه عمل بسیار بی تقوا می‌شود؟
فرمودند: مانند مردی که دیگران را اطعام کرده، به همسایگانش مهربانی می‌کند و درِ خانه اش بروی دیگران باز است، ولی چون دری از حرام برایش گشوده شود، داخل می‌گردد. این عمل بدون تقوا است. امّا شخص دیگری این امور را ندارد و چون دری از حرام برایش گشوده شود، داخل نمی شود.
متن روایت :
عده من أصحابنا، عن أحمد بن محمد بن خالد، عن عثمان بن عیسى، عن مفضل بن عمر قال: کنت عند أبی عبد الله (علیه السلام) فذکرنا الأعمال فقلت أنا: ما أضعف عملی، فقال، مه، استغفر الله، ثم قال لی إن قلیل العمل مع التقوى خیر من کثیر العمل بلا تقوى. قلت: کیف یکون کثیر بلا تقوى؟ قال: نعم مثل الرجل یطعم طعامه ویرفق جیرانه ویوطئ رحله فإذا ارتفع له الباب من الحرام دخل فیه، فهذا العمل بلا تقوى و یکون الآخر لیس عنده فإذا ارتفع له الباب من الحرام لم یدخل فیه.
اصول کافی، الاسلامیه، جلد 2 ، صفحه 76