اوصاف بدنی امام علی

در کتاب کشف الغمه نوشته شده است که بدر الدین لؤلؤ عامل موصل از بعضی علما درخواست کرد تا احادیث صحیح و گوشه‏ای از آنچه درباره فضایل و صفات علی (ع) نقل شده است استخراج کنند.این صفات بر«انوار شمع اثنی عشر»نوشته و به آرامگاه آن حضرت برده شد.وی می‏گوید: «من این شمع را دیدم‏».آنچه در اوصاف علی (ع) می‏آید مطالبی است که از کتاب صفین و از جابر و ابن حنفیه و دیگران و نیز از کتاب استیعاب نقل شده است.بدر الدین با خواندن این صفات گفت:او (علی) نکوترین کسی است که صفاتش را دیده است.ما با استفاده از مجموع این روایات به خصوصیات برجسته آن امام همام اشاره می‏کنیم. علی (ع) مردی میانه بالا بود.اندکی کوتاه و چاق.چشمانی سیاه و گشاده داشت.در نگاهش عطوفت و مهربانی موج می‏زد.ابروانش کشیده و پیوسته بود.صورتی زیبا داشت و از نیکو منظرترین مردم به شمار می‏آمد.رنگ صورتش گندمگون بود.چهره‏ای گشاده و بشاش داشت.به جز موهای اطراف سرش،موی دیگری نداشت و سرش طاس بود و از پشت همچون تاجی می‏درخشید.گردنش از سپیدی به درخشش ابریقی نقره‏ای مانند بود.ریشی انبوه داشت و بالای آن زیبا می‏نمود.گردنش ستبر و شانه‏هایش همچون شانه‏های شیری ژیان،فراخ بود. در روایتی دیگر ذکر شده است:شانه‏هایش مانند شانه‏های شیری قوی جثه،پهن بود.بازوان نیرومندش،از شدت درهم پیچیدگی عضلات از ساعدش قابل تمیز نبود.مچها و نیز پنجه‏هایی قوی و قدرتمند داشت. در روایتی دیگر نیز آمده است:آن حضرت انگشتانی باریک و ساعد و دستی نیرومند داشت.و چنان قوی بود که اگر دست کسی را می‏گرفت،بر او مستولی می‏شد و طرف مقابل قدرت نفس کشیدن را از دست می‏داد.شکمی بزرگ و پشتی قوی داشت.سینه وی فراخ و پرمو بود و سر استخوانهای او که در مفصل با یکدیگر جفت‏شده بودند،بزرگ می‏نمود.عضلاتی پر پیچ و تاب و ساقهایی کشیده و باریک داشت.بزرگی عضله دست و پای او بهنجار و موزون بود و هنگام راه رفتن اندکی به جلو متمایل می‏شد.چون به میدان کارزار روی می‏آورد،با هروله و شتاب می‏رفت. نیرومند و شجاع بود و در رویارویی با هر کسی،پیروز می‏شد.به راستی خداوند او را با عز و نصر خود تایید کرده بود. مغیره در این باره گفته است:علی (ع) همچون شیر بود،بلکه از شیر قوی‏تر و اندامش از اندام او بهنجارتر می‏نمود. سیره معصومان جلد 3 صفحه 18 ،سید محسن امین