مقالات

تاریخچه اصلاح شیعه

«شیعه‏» در لغت‏به معنی پیرو است و در اصطلاح به گروهی از مسلمانان گفته می‏شود که رهبری جامعه اسلامی را پس از درگذشت پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم از آن حضرت علی علیه السلام و فرزندان معصوم او می‏دانند. به گواهی تاریخ، پیامبر گرامی صلی الله علیه و آله و سلم در طول حیات خود در موارد مختلف کرارا از فضایل و مناقب و نیز قیادت و رهبری علی علیه السلام پس از خویش سخن به میان می‏آورد.و این توصیه‏ها و سفارشها سبب شده بود که طبق روایات مستند، در همان زمان پیامبر، گروهی دور علی علیه السلام را بگیرند و به نام شیعه علی علیه السلام شناخته شوند. این گروه پس از رحلت پیامبر بر همان عقیده پیشین خود باقی ماندند و مصلحت اندیشیهای فردی و گروهی را بر تنصیص رسول خدا در باب رهبری مقدم نداشتند، وچنین بود که گروهی در عصر رسول خدا و پس از درگذشت او به نام شیعه معروف شدند. به این مطلب در گفتار نویسندگان ملل و نحل نیز اشاره و تصریح شده است. نوبختی (متوفای 310ه) می‏نویسد: شیعه به کسانی گفته می‏شود که در زمان رسول خدا و پس از او، علی علیه السلام را به امامت و خلافت پذیرفته و از دیگران گسسته و به او پیوسته‏اند».(1) ابوالحسن اشعری می‏گوید: علت آنکه این گروه را شیعه می‏گویند آن است که اینان علی را پیروی کرده و او را بر دیگر صحابه مقدم می‏دارند.(2) شهرستانی می‏نویسد: شیعه کسانی هستند که از علی علیه السلام بالخصوص پیروی کرده و به امامت و خلافت او از طریق نص و وصیت قائل شده‏اند.(3) بنابر این شیعه، تاریخی جز اسلام، و سرآغازی جز مبدا پیدایش اسلام ندارد، و در حقیقت، اسلام و تشیع دو رویه یک سکه یا دو نیمرخ از یک چهره‏اند که در یک زمان متولد شده‏اند. در اصل هشتاد و ششم خواهد آمد که پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم در نخستین روزهای دعوت آشکار خود، بنی هاشم را جمع کرد و خلافت و وصایت علی را به آنان اعلان نمود، و پس از آن نیز در مراحل مختلف، بخصوص در روز غدیر خلافت اورا رسما اعلام داشت. آری، تشیع نه زاییده تبانی اهل سقیفه و نه فراورده حوادث دوران قتل عثمان و دیگر افسانه‏ها است، بلکه این خود پیامبر گرامی بود که با رهنمودهای آسمانی مکرر خویش، بذر تشیع را برای اولین بار در دل صحابه غرس نمود و به مرور زمان آن را رشد داد و جمعی از اصحاب کبار چون سلمان و اباذر را شیعه نامید. مفسران اسلامی در تفسیر آیه ;ژخ÷;ژخ÷ان الذین آمنوا وعملوا الصالحات مقصود از این آیه علی و شیعیان اوست.(4) اولئک هم خیرالبریه››( بینه/7) نقل کرده‏اند که پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم فرمود: در تواریخ نام شیعیان علی علیه السلام از صحابه و تابعین که به خلافت‏بلا فصل او پس از پیامبر اکرم معتقد بودند آمده است که ذکر اسامی آنان در این مختصر نمی‏گنجد. تشیع به مفهوم یادشده، وجه مشترک میان کلیه شیعیان جهان است که بخشی عظیم از مسلمانان گیتی را تشکیل می‏دهند.شیعیان در طول تاریخ اسلام دوشادوش سایر مذاهب اسلامی در گسترش اسلام سهم عظیمی را ایفا کرده‏اند: علوم مختلف را پی‏ریزی، دولتهای مهمی را پایه‏گذاری، و شخصیتهای بسیار برجسته علمی و ادبی و سیاسی را تقدیم جامعه بشریت کرده‏اند، و اینک نیز در اکثر نقاط جهان حضور دارند. پی‏نوشتها1. فرق الشیعه، ص‏17.2. مقالات الاسلامیین:1/65.3. ملل و نحل:1/131.4. الدر المنثور:8/589، به نقل از جابر بن عبد الله، ابن سعید خدری، ابن عباس و علیعلیه السلام. منشور عقاید امامیه صفحه 149استاد جعفر سبحانی

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

دکمه بازگشت به بالا