ایوب
یرخی مفسران ایوب را از پیامبران اولوا العزم دانسته و معتقدند که وی از پیامبرانی است که افزون بر نبوت، مقام پادشاهی نیز داشته است و آمدن نام وی در کنار داوود و سلیمان علیهم السلام را شاهد بر آن دانسته اند.(1) آیات مربوط به ایوب علیه السلام، از گرفتار شدن وی به درد و رنج و از بین رفتن خانواده و فرزندانش سخن می گوید.(2) اما انبوهی از روایات و گزارش های تاریخی در این باره وجود دارد که در این میان دسته ای به افراط گراییده و گزارش کرده اند که ایوب علیه السلام به مَرضی میتلا شد که مردم و اطرافیان به جز همسرش وی را ترک کردند. همه اعضای بدن، جز قلب او به بیماری جزام دچار شد. مردم از حالت او دچار وحشت و تنفر شده و وی را در مزبله ای در بیرون شهر جای دادند.(3) امام صادق علیه السلام در روایتی ساحت انبیا را منزه از گناه دانسته و ابتلای ایوب به بوی بد، کریه شدن چهره، جاری شدن خون و چرکابه از بدن و تنفر مردم از وی را نفی کرده است. براساس این روایت دوری مردم از وی به سبب فقر و ناتوانی ظاهریش بود.(4) پس از آزمون های بسیار خداوند ایوب علیه السلام را به چشمه آبی گوارا شفا داد و فرزندانش را به گردش جمع کرد. (5) خداوند ایوب علیه السلام را به سه صفت مهم: مقام عبودیت، صبر و استقامت و بازگشت پیاپی به سوی خدا وصف کرده است و او را «نعم العبد» خوانده؛ زیرا در حال نعمت شکرگزار بود.(6)
____________________
1. انعام: 84.
2. انییاء: 83؛ ص: 43.
3. ثعلبی، قصص الانبیاء، ص350؛ ابن کثیر، البدایه و النهایه، ج1، ص201؛ ابن اثیر، الکامل، ج1، ص99؛ میبدی، کشف‌الاسرار، ج6، ص289.
4. بحار الانوار، ج12، ص348.
5. ص: 42؛ زمخشری، الکشاف، ج4، ص97؛ رازی، ابوالفتوح، روض الجنان، ج16، ص28؛ فخر رازی، التفسیر الکبیر، ج9، ص399؛ المیزان، ج17، ص210.
6. ص: 30 و 44.