انجیل
کتاب آسمانی حضرت عیسی علیه السلام. انجیل به عنوان صورت مکتوب وحی نازل شده بر عیسی علیه السلام و به مثابه کتابی آسمانی، همانند تورات و قرآن در الهیات مسیحی، جایگاهی ندارد. مسیحیان، خود حضرت عیسی علیه السلام را «تجسم وحی» و عین پیام الهی و نه حامل آن دانسته و انجیلی را که به عنوان وحی، عیسی مسیح آن را نوشته یا بر شاگردانش املا کرده باشد، باور ندارند. آنان «انجیل» را به معنای «بشارت» در مورد عیسی علیه السلام و رستگاری ره آورد او برای نوع بشر می دانند.(1) قرآن بعثت عیسی مسیح علیه السلام را دنباله «ارسال رسل و انزال کتب» می داند و نام کتاب آسمانی او را به صراحت، انجیل خوانده و بر وحیانی بودن آن تأکید می ورزد و بشری بودن و تعدد آن را نفی می کند.(2) هدایت، نور، موعظه، بشارت بعثت پیامیر اسلام صلی الله علیه و آله و جهاد از آموزه های انجیل به تصریح قرآن است.(3)
_________________
1. میشل، توماس، کلام مسیحی، ص 49 ـ 50 ؛ مک الوی میلر، تاریخ کلیسای قدیم، مترجم: علی نخستین؛ ص 66.
2. مائده: 46 و 110؛ طبری، جامع البیان، مج 4، ج 6 ، ص 358؛ طبرسی، مجمع البیان، ج 3، ص 313؛ المیزان، ج 3، ص 198.
3. مائده: 46؛ اعراف: 157؛ تویه: 111؛ طبری، همان، مج 3، ج 3، ص 226؛ فخر رازی، التفسیر الکبیر، ج 12، ص 9؛ رشیدرضا، تفسیر المنار، ج 6 ، ص 401؛ المیزان، ج 7، ص 41..