ایوب یکى از پیامبران الهى است که به خاطر صبرش زبان‌زد همگان است. خداوند به ایوب نعمت بسیار داده و او هم به طاعت الهى کمر بسته و شکرگزار نعمت‌هاى الهى بود. شیطان به بندگى ایوب حسد برد و گفت: خداوندا، اگر ایوب فرمان‌بر است به خاطر نعمت‌هایى است که به او داده‌اى، و‌گرنه فرمان نمی‌برد.
سرانجام، زمینه و زمان آزمایش ایوب فرا رسید و گرفتار امتحان الهى شد.
ایوب ثروت و مکنت و فرزندان را یکى پس از دیگرى از دست داد. در تمام مراحل این آزمایش بزرگ، صبر ایوب بر حوادث و پیشامدهاى تلخ چیره شد و آن‌گاه که نیمه‌جانى بیش برایش نمانده بود دست به دعا برداشت و چنین گفت: {أَنِّى مَسَّنِیَ الضُّرُّ وَ أَنْتَ أَرْحَمُ الرَّاحِمِینَ}؛ بارالها، ضرر و زیان به جان من رسید و تو ارحم الراحمین هستى. شیخ طبرسى گوید:
«این سخن ایوب، کنایه‌اى ظریف براى طلب حاجات است.» در آیه‌ى دیگر آمده است که ایوب چنین گفت: {أَنِّى مَسَّنِیَ الشَّیْطانُ بِنُصْبٍ وَ عَذابٍ}؛ پروردگارا، شیطان با سختى و رنج و عذاب به سراغ من آمد. به هر حال، دعاى ایوب مستجاب شد و از این امتحان بزرگ سربلند برآمد و بر شیطان و پیروانش روشن شد که ایوب در شادى و غم، دارایى و ندارى، تن‌درستى و بیمارى خدا پرست و خدا دوست است. ندا رسید: «با پایت زمین را بخراش، چشمه‌اى بر می‌آید که آبش بیمارى‌هاى تو را مداوا می‌کند و هم نوشیدنى گوارا براى تو است.» خداوند سلامتى را به او بر‌گرداند و از فرزندان و خاندان دو چندان به او عنایت کرد.
ثروت و مکنت رفته باز آمد و زندگى او بیش از پیش رونق یافت. درباره‌ى تفسیر «از فرزندان دو چندان به او عنایت کرد» از امام صادق (ع) پرسیدند، آن حضرت فرمود: «علاوه بر فرزندانى که در این امتحان بزرگ از دنیا رفته بودند، فرزندانى که پیش از آن هم از ایوب وفات یافته بودند، زنده شدند ».
به نقل از کتاب دعاهای قرآنی نوشته آقای واثقی