در فضیلت تلاوت این سوره، در حدیثى از امام باقر(علیه السلام) آمده است: «مَنْ قَرَاَ اَ رَاَیْتَ الَّذِی یُکَذِّبُ بِالدِّینِ فِی فَرائِضِهِ وَ نَوافِلِهِ قَبِلَ اللّهُ صَلاتَهُ وَ صِیامَهُ، وَ لَمْ یُحاسِبْهُ بِما کانَ مِنْهُ فِی الْحَیاهِ الدُّنْیا»؛ (هر کس این سوره را در نمازهاى فریضه و نافله اش بخواند، خداوند نمازو روزه او را قبول می کند، و او را در برابر کارهائى که در زندگى دنیا از او سرزده است، مورد محاسبه قرار نمی دهد). (1)، (2)
—————–
پی نوشت:
(1). «مجمع البیان»، جلد 10، صفحه 546.
(2). گرد آوری از کتاب: تفسیر نمونه، آیت الله العظمی مکارم شیرازی، دارالکتب الإسلامیه، چاپ سی و ششم، ج 27، ص 381.