آیا بشر با همه پیشرفتی که در علم و دانش به دست آورده، قادر است زمان دقیق «تولد نوزاد» را معیّن نماید؟
به صورت دقیق هیچ کس نمی‌تواند لحظه تولّد را تعیین کند؛ و پیش بینى اطبّا جنبه تخمینى و تقریبی دارد. خداوند در این باره می فرماید: «خدا از جنین‌هایى که هر مؤنث حمل می کند آگاه است، و نیز از آنچه رحم ها کم می کنند [و قبل از موعد معمول می زایند] و هم از آنچه افزون می کنند [بعد از موعد می زایند] با خبر است». بر اساس ظاهر آیه، تنها خداوند لحظه تولد را می داند، و برای این که تصوّر نشود این کم و زیادها بى حساب و بى دلیل است، می‌افزاید: «هر چیز نزد او اندازه و مقدار معینى دارد».
هیچ کس دقیقا نمی تواند لحظه تولّد را تعیین کند؛ و آنچه به صورت پیش بینى از سوى اطبّا بطور عموم، یا بطور خصوص، به افراد گفته می شود جنبه تخمینى دارد؛ چنانکه در آیه8 سورهرعد می خوانیم : «اللهُ یَعْلَمُ ما تَحْمِلُ کُلُّ اُثْنى وَ ما تَغِیْضُ الاَرْحامُ وَ ما تَزْدادُ وَ کُلُّ شَیءٍ عِنْدَهُ بِمِقْدارٍ»؛ (خدا از جنین هایى که هر مونث حمل می کند آگاه است و نیز از آنچه رحم ها کم می کنند [و قبل از موعد معمول می زایند] و هم از آنچه افزون می کنند [بعد از موعد می زایند] با خبراست، و هر چیز نزد او اندازه اى دارد).(1)
ظاهر آیهاین است که این از علوم خاصّ الهى است؛ که ویژگى هاى «جنین» را قبل از تولّد از هر نظر می داند. نه تنها مساله جنسیت بلکه از تمام استعدادها، ذوق ها، صفات ظاهر و باطن جنین با خبراست؛ و همچنین لحظه تولّد جنین را تنها خدامی داند، و براى اینکه تصوّر نشود این کم و زیادها بى حساب و بى دلیل است؛ بلکه ساعت و ثانیه و لحظه آن حساب دارد، می افزاید: «و کُلُّ شَیىءٍ عِنْدَهَ بِمِقْدارٍ»؛ (هر چیز نزد او اندازه و مقدار معینى دارد.).(2)
پی نوشت:
(1). «تغیض» از مادّه «غیض» (بر وزن فیض) به معنى فرو بردن مایع، یا فروکش کردن آن است. سپس به معنى نقصان و نیز به معنى فساد آمده است؛ و لذا در آیه فوق بعضى «تغیض» را به معنى نقصان جنین و بعضى به معنى قبل از موعد تولّد یافتن تفسیر کرده اند؛ و مشهور میان مفسرّین همین معنى است. همین تفسیر در حدیثى از امام باقر یا امام صادق(علیهما السلام) در تفسیر نور الثقلین، عروسى حویزى، عبد على بن جمعه، تحقیق: سید هاشم رسولى محلات، انتشارات اسماعیلیان، قم، چاپ چهارم، 1415 ق، ج 2، ص 485، [سوره الرعد(13): الآیات 8 الى 12] نیز نقل شده است؛ و ذیل آیه نیز گواه بر آن است.
(2). پیام قرآن، مکارم شیرازی، ناصر، انتشارات دارالکتب الاسلامیه، تهران، 1386ش، ج 2، ص 88.