عقوبت انکار امام زمان (عج)

امام زمان(علیه السلام) می فرمایند:
لَیْسَ بَیْنَ اللّهِ عَزَّوَجَلَّ وَبَیْنَ أَحَد قِرابَهٌ، وَمَنْ أَنْکَرَنی فَلَیْسَ مِنّی، وَسَبیلُهُ سَبیلُ ابْنِ نُوح

بین خداوند عزّوجلّ و هیچ کس قرابت و خویشاوندى نیست، هر که مرا انکار کند از من نیست، و راهِ او راه فرزند نوح است.
کمال الدین، ص484، ح3 ؛ الغیبه، طوسى، ص290، ح247 ؛ احتجاج، ج2، ص283 ؛ کشف الغمه، ج3، ص339 ؛ إعلام الورى، ج2، ص270 ؛ الخرائج و الجرائح، ج3، ص1113 ؛ بحارالأنوار، ج53، ص180، ح10 .
شرح حدیث:
این عبارت، بخشى از جواب هاى امام زمان(علیه السلام) به پرسش هاى اسحاق ابن یعقوب است. از جمله ى آن سؤال ها، سؤال از حکم کسانى است که از اهل بیت و نسل پیامبرند و از فرزندان عموى آن حضرت شمرده می شوند، ولى منکر امام زمان اند. او می پرسد: «آیا با وجود این که منکران حضرت، از ذرارى پیامبرند، گمراه اند یا نه؟» حضرت(علیه السلام)در جواب این سؤال به نکته اى اشاره می کند و می فرماید:
میان خدا و هیچ کس، قرابت و خویشاوندى وجود ندارد که به جهت آن درباره اش ملاحظه ى خاصى صورت گیرد؛ لذا اگر فردى نافرمانى خدا را کند ـ هر کس که باشد ـ سرنوشتش دوزخ است.
یکى از موارد نافرمانى خدا، انکار امامت امام زمان یا انکار وجود اوست. آن که این نظر را داشته باشد، راهى را که می پیماید، راه فرزند نوح است. او به هر جا پناه برد، نجات نیابد؛ همان گونه که کوه بلند، فرزند حضرت نوح را نجات نداد.
این حدیث را روایتى که شیعه و سنّى در کتب روایى خود آورده اند، تأیید می کند؛ و آن این که پیامبر(صلى الله علیه وآله وسلم) فرمود:
مَثل اهل بیت من، مَثل کشتى نوح است، هر کس سوار بر آن شود، نجات می یابد و کسى که از آن تخلّف کند، غرق می شود.[1]

پی نوشت:
[1]. بصائر الدرجات، ص317، ح4 ؛ مستدرک حاکم، ج3، ص151 .