یاد امام حسین(علیه السلام) به بهانه‌های مختلف و گریستن در مصائب آن بزرگوار یکی از راهکارهای بسیار مؤثر در رشد معنوی انسان‌هاست. وقتی از واژه‌هایی مثل آب و عطش سخن به میان می‌آید، محبّان و شیعیان اهل بیت(علیهم السلام) به یاد ماجرای عاشورا و لبان تشنه سیّد و سالار شهیدان امام حسین(علیه السلام) می‌افتند. این موضوع در سیره رفتاری اهل بیت(علیهم السلام) نیز بسیار نمود داشته است، به عنوان مثال، امام سجاد علیه السلام سالها پس از شهادت پدر از لب تشنه ایشان یاد می‌کرد و می‌گریست و هرگاه هنگام افطار، غذا می‌آوردند یا نگاهش به آب می‌افتاد، می‌گریست و می‌فرمود: ایشان این کلمات را مدام تکرار می‌کرد و می‌گریست، تا این که غذایش اشک آلود می‌شد و آبش نیز با اشک می‌آمیخت و ایشان همواره چنین بود تا به خدای پیوست
«قتل ابن رسول الله جائعاً، قتل ابن رسول‌الله عطشاناً فَلایَزالُ یُکَرِّرُ ذلِکَ ویَبکی حَتّی یُبَلَّ طَعامُهُ مِن دُموعِهِ، ویَمتَزِجَ شَرابُهُ مِنها، فَلَم‌یَزَل کَذلِکَ حَتّی لَحِقَ بِاللّهِ عَزَّوجَلَّ» (لهوف، ص209).
همچنین در روایتی دیگر ، داود رقّی میگوید: در محضر امام جعفر صادق علیه السّلام بودم، حضرت آب طلبیدند و زمانی که آب را نوشیدند دیدم در حضرت حالت گریه پیدا شد و دو چشم آن حضرت غرق اشک شد. سپس به من فرمودند: ای داود! خدا قاتل حسین علیه السّلام را لعنت کند؛ بنده‌ای نیست که آب نوشیده و حسین علیه السّلام را یاد کرده و کشندهاش را لعنت کند مگر آن که خداوند منّان صد هزار حسنه برای او می‌نویسد و صد هزار گناه از او محو کرده و صد هزار درجه، مقامش را بالا برده و گویا صد هزار بنده، آزاد کرده و روز قیامت حق تعالی او را با قلبی آرام و مطمئن محشورش میکند.
عَنْ دَاوُدَ الرَّقِّیِّ قَالَ کُنْتُ عِنْدَ أَبِی‌عَبْدِاللَّهِ علیه السلام إِذَا اسْتَسْقَی الْمَاءَ فَلَمَّا شَرِبَهُ رَأَیْتُهُ قَدِ اسْتَعْبَرَ وَ اغْرَوْرَقَتْ عَیْنَاهُ بِدُمُوعِهِ ثُمَّ قَالَ لِی یَا دَاوُدُ لَعَنَ اللَّهُ قَاتِلَ الْحُسَیْنِ علیه السلام فَمَا مِنْ عَبْدٍ شَرِبَ الْمَاءَ فَذَکَرَ الْحُسَیْنَ علیه السلام وَ لَعَنَ قَاتِلَهُ إِلَّا کَتَبَ اللَّهُ لَهُ مِائَهَ أَلْفِ حَسَنَهٍ وَ حَطَّ عَنْهُ مِائَهَ أَلْفِ سَیِّئَهٍ وَ رَفَعَ لَهُ مِائَهَ أَلْفِ دَرَجَهٍ وَ کَأَنَّمَا أَعْتَقَ مِائَهَ أَلْفِ نَسَمَهٍ وَ حَشَرَهُ اللَّهُ تَعَالَی یَوْمَ الْقِیَامَهِ ثَلِجَ الْفُؤَادِ.(کامل الزیارات، ص 107-106)
پس چه خوب است ما نیز به عنوان محبان و شیعیان آن حضرت به تأسی اهل بیت (علیهم السلام) به بهانه‌های مختلف و هنگام نوشیدن آب، یاد مولایمان امام حسین(علیه السلام) و تشنگی ایشان کنیم که بی تردید خدا از این طریق، محبّت‌های بسیاری را به ما ارزانی خواهند داشت.