اولین کسی که برای امام حسین روضه گرفت که بود
سابقه بحث عزاداری برای شهید، به قبل از شهادت امام حسین (ع) باز میگردد. اصلاً قبل از خلقت عالم بحث عزاداری بر سیدالشهدا بوده است و اول جملهای که بر لوح محفوظ نگاشته شده بر طبق روایات روضه امام حسین است که «ان الحسین یقتل عطشانا»؛ لذا اولین روضه خوان خود خداوند بوده است.
پیامبر برای عموی خود حضرت حمزه دستور به اقامه عزا میدهند. در جنگ احد بدن حضرت حمزه تنها بود و مردم با دستور پیامبر به کنار بدن حضرت حمزه آمدند و شروع به عزاداری کردند. پس نفس گریه بر شهید و اقامه عزا جز شعائر دینی ماست.
اولین کسی که برای امام حسین (ع) جلسه روضه گرفته است خود پیامبر است. سیدبن طاووس در مقدمه لهوف این روایت را نقل میکند. امام حسین دو ساله یا سه ساله بودند که جبرئیل خبری برای پیامبر میآورد که حضرت خیلی ناراحت میشوند. میفرمایند مردم را خبر کنید و همه را به مسجد میآورند. از پیامبر سوال میشود که شما چرا اینقدر ناراحتید؟ حضرت میفرمایند که جبرئیل برای من خبری آورده که پسرم حسین (ع) را کنار شط فرات میکُشند.
آنجا پیامبر میفرماید «لقد بورک بولدی الحسین» من به پسرم حسین تبریک میگویم. پیامبر اولین کسی است که برای شهید تبریک میگوید. ما در پلاکاردهای شهدای دفاع مقدس از واژه تبریک و تسلیت استفاده میکردیم که این منشاء روایی دارد.
پیامبر ادامه میدهند که تبریک میگویم که خدا در عوض این شهادت سه چیز به او میدهد یکی استجابت دعا در قبه او و شفا در تربت او و ائمه در نسل او.
روایت میفرماید «فضجّ الناس بالبکاء فی المسجد، فقال النبیّ صلّی اللّه علیه و آله: أ. تبکون و لا تنصرونه» مردم شروع به گریه کردند که پیامبر فرمودند: گریه میکنید، ولی یاری اش نمیکنید.
باید گریه منجر به یاری شود اگر گریه منجر به یاری کردن سیدالشهدا نشود، یعنی منجر به توسعه راه و مرام امام حسین نشود، ارزشی ندارد
این مرز باریکی است که باید گریه منجر به یاری شود. وقتی امام زمان در زیارت ناحیه خطاب به امام حسین میفرماید اگر نبودم در کربلا یاری ات کنم به جای آن خون گریه میکنم. یعنی گریه باید جای یاری را بگیرد. اگر گریه منجر به یاری کردن سیدالشهدا نشود، یعنی منجر به توسعه راه و مرام امام حسین نشود، ارزشی ندارد.