دعای هنگام افطار (اقبال الاعمال)

دعاهای هنگام افطار (اقبال الاعمال)

الجزء الأول؛ أبواب أحکام شهر رمضان؛ الباب السادس فیما نذکره من وظائف اللیله الثانیه من شهر رمضان و یومها و فیه فصول‏، فصل فیما نذکره من آداب أو دعاء أو قراءه یعملها و یقولها قبل الإفطار
جلد اول، باب های احکام ماه رمضان؛ باب ششم: اعمال شب و روز دوم ماه رمضان و فصل های این باب؛ فصل چهارم آداب غذا خوردن و دعا کردن و افطار (در اینجا دعاهای افطار را بیان می کنیم):

وَ مِنَ الدُّعَاءِ الْمُخْتَصِّ بِالْإِفْطَارِ فِی شَهْرِ الصِّیَامِ: مَا رَوَیْنَاهُ بِإِسْنَادِنَا إِلَى الْمُفَضَّلِ بْنِ عُمَرَ رَحِمَهُ اللَّهُ قَالَ قَالَ الصَّادِقُ ع‏
دعاى مخصوص افطار در ماه صیام (رمضان) در حدیثى از امام صادق-علیه السّلام-آمده است:

إِنَّ رَسُولَ اللَّهِ ص قَالَ لِأَمِیرِ الْمُؤْمِنِینَ ع یَا أَبَا الْحَسَنِ هَذَا شَهْرُ رَمَضَانَ قَدْ أَقْبَلَ فَاجْعَلْ دُعَاءَکَ قَبْلَ فُطُورِکَ
رسول خدا-صلّى اللّه علیه و آله و سلّم-به امیر المؤمنین-علیه السّلام-فرمود: اى ابا الحسن، این ماه رمضان است که روى آورده است، پس پیش از افطار دعا کن؛

فَإِنَّ جَبْرَئِیلَ ع جَاءَنِی فَقَالَ یَا مُحَمَّدُ مَنْ دَعَا بِهَذَا الدُّعَاءِ فِی شَهْرِ رَمَضَانَ قَبْلَ أَنْ یُفْطِرَ اسْتَجَابَ اللَّهُ تَعَالَى [لَهُ‏] دُعَاءَهُ
زیرا جبرئیل-علیه السّلام-نزد من آمد و خطاب به من گفت: هرکس این دعا را پیش از افطار در ماه رمضان بخواند، خداوند متعال دعاى او را مستجاب نموده

وَ قَبِلَ صَوْمَهُ وَ صَلَاتَهُ وَ اسْتَجَابَ لَهُ عَشْرَ دَعَوَاتٍ وَ غَفَرَ لَهُ ذَنْبَهُ وَ فَرَّجَ هَمَّهُ [غَمَّهُ‏] وَ نَفَّسَ کَرْبَهُ [کُرْبَتَهُ‏]
و روزه و نمازش را قبول می‌کند و  10  دعاى دیگر او را اجابت می‌کند و نیز گناه او را می‌آمرزد و ناراحتى‌اش را برطرف نموده و اندوهش را مرتفع ساخته

وَ قَضَى حَوَائِجَهُ وَ أَنْجَحَ طَلِبَتَهُ وَ رَفَعَ عَمَلَهُ مَعَ أَعْمَالِ النَّبِیِّینَ وَ الصِّدِّیقِینَ
و حوایج او را برآورده و خواسته‌هایش را به او داده و عمل او را همراه با اعمال پیامبران و صدّیقان بالا می‌برد

وَ جَاءَ یَوْمَ الْقِیَامَهِ وَ وَجْهُهُ أَضْوَأُ مِنَ الْقَمَرِ لَیْلَهَ الْبَدْرِ فَقُلْتُ مَا هُوَ یَا جَبْرَئِیلُ فَقَالَ قُلْ
و در روز قیامت، درحالى‌که چهره‌اش نورانى‌تر از ماه شب چهارده است، حضور پیدا می‌کند. به جبرئیل گفتم: این دعا چیست؟ گفت: بگو:

اللَّهُمَّ رَبَّ النُّورِ الْعَظِیمِ وَ رَبَّ الْکُرْسِیِّ الرَّفِیعِ وَ رَبَّ الْبَحْرِ الْمَسْجُورِ وَ رَبَّ الشَّمْعِ الْکَبِیرِ
خداوندا، اى پروردگار نور عظیم و پروردگار کرسى [علم]بلند و پروردگار دریاى خروشان و پروردگار [دو اسم عظیم از اسماى الهى]بزرگ

وَ النُّورِ الْعَزِیزِ وَ رَبَّ التَّوْرَاهِ وَ الْإِنْجِیلِ وَ الزَّبُورِ وَ الْفُرْقَانِ الْعَظِیمِ أَنْتَ إِلَهُ مَنْ فِی السَّمَاوَاتِ وَ إِلَهُ مَنْ فِی الْأَرْضِ
و نور سربلند و پروردگار تورات و انجیل و زبور و فرقان [قرآن]بزرگ. تو معبود آسمانیان و زمینیان هستى

لَا إِلَهَ فِیهِمَا غَیْرُکَ وَ أَنْتَ جَبَّارُ مَنْ فِی السَّمَاوَاتِ وَ جَبَّارُ مَنْ فِی الْأَرْضِ لَا جَبَّارَ فِیهِمَا غَیْرُکَ
و معبودى جز تو وجود ندارد و تو سرکش آسمانیان و زمینیان هستى و سرکشى جز تو وجود ندارد

وَ أَنْتَ مَلِکُ مَنْ فِی السَّمَاوَاتِ وَ مَلِکُ مَنْ فِی الْأَرْضِ لَا مَلِکَ فِیهِمَا غَیْرُکَ
و تو فرمانرواى آسمانیان و زمینیان هستى و فرمانروایى جز تو وجود ندارد،

أَسْأَلُکَ بِاسْمِکَ الْکَبِیرِ وَ نُورِ وَجْهِکَ الْکَرِیمِ [الْمُنِیرِ] وَ بِمُلْکِکَ الْقَدِیمِ یَا حَیُّ یَا قَیُّومُ یَا حَیُّ یَا قَیُّومُ یَا حَیُّ یَا قَیُّومُ
به نام بزرگ و نور روى [ذات، یا اسما و صفات]باکرامت [درخشان]و به پادشاهى دیرینه‌ات، از تو درخواست می‌کنم، اى زنده اى پاینده، اى زنده اى پاینده، اى زنده اى پاینده،

أَسْأَلُکَ بِاسْمِکَ الَّذِی أَشْرَقَ بِهِ کُلُّ شَیْ‏ءٍ وَ بِاسْمِکَ الَّذِی أَشْرَقَتْ بِهِ السَّمَاوَاتُ وَ الْأَرْضُ
به آن اسم تو که هر چیز بدان روشن است و به آن اسم تو که آسمان‌ها و زمین بدان روشن است

وَ بِاسْمِکَ الَّذِی صَلَحَ بِهِ الْأَوَّلُونَ وَ بِهِ یَصْلُحُ الْآخَرُونَ یَا حَیٌّ [حَیّاً] قَبْلَ کُلِّ حَیٍّ وَ یَا حَیُّ [یَا حَیّاً] بَعْدَ کُلِّ حَیٍّ
و به آن اسم تو که پیشینیان بدان سامان یافته و شایسته گردیده‌اند و نسل‌هاى متأخّر بدان سامان می‌یابند و شایسته می‌گردند. اى زنده پیش از هر زنده و اى زنده بعد از هر زنده و

یَا حَیُّ لَا إِلَهَ إِلَّا أَنْتَ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ اغْفِرْ لِی ذُنُوبِی وَ اجْعَلْ لِی مِنْ أَمْرِی یُسْراً
اى زنده‌اى که معبودى جز تو وجود ندارد، بر محمّد و آل محمّد درود فرست و گناهان مرا بیامرز و در کارم آسانى و گشایش نزدیک قرار ده

وَ فَرَجاً قَرِیباً وَ ثَبِّتْنِی عَلَى دِینِ مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ عَلَى هُدَى مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ عَلَى سُنَّهِ مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ عَلَیْهِ وَ عَلَیْهِمُ السَّلَامُ وَ اجْعَلْ عَمَلِی فِی الْمَرْفُوعِ الْمُتَقَبَّلِ
و مرا بر آیین و هدایت و راه و روش محمّد و آل محمّد-سلام بر او و آنان-استوار بدار و عملم را جزو اعمال صعودیافته و پذیرفته‌شده بگردان

وَ هَبْ لِی کَمَا وَهَبْتَ لِأَوْلِیَائِکَ وَ أَهْلِ طَاعَتِکَ فَإِنِّی مُؤْمِنٌ بِکَ وَ مُتَوَکِّلٌ عَلَیْکَ مُنِیبٌ إِلَیْکَ مَعَ مَصِیرِی إِلَیْکَ
و همان گونه که به دوستان و اهل طاعت بخشیده‌اى، به من نیز ببخش؛ زیرا من به تو ایمان دارم و بر تو توکّل و به‌سوى تو توبه نموده‌ام و بازگشتم به‌سوى تو است

وَ تَجْمَعُ لِی وَ لِأَهْلِی وَ لِوُلْدِی الْخَیْرَ کُلَّهُ وَ تَصْرِفُ عَنِّی وَ عَنْ وُلْدِی [وَالِدِی‏] وَ أَهْلِی الشَّرَّ کُلَّهُ
و همه‌ى خوبى‌ها را براى من و خانواده و فرزندانم گردآور و همه‌ى بدى‌ها را از من و فرزندان [و پدر و مادرم]دور دار.

أَنْتَ الْحَنَّانُ الْمَنَّانُ بَدِیعُ السَّمَاوَاتِ وَ الْأَرْضِ تُعْطِی الْخَیْرَ مَنْ تَشَاءُ وَ تَصْرِفُهُ عَمَّنْ تَشَاءُ فَامْنُنْ عَلَیَّ بِرَحْمَتِکَ یَا أَرْحَمَ الرَّاحِمِینَ‏
تو بسیار مهربان، بخشنده و نوآفرین آسمان‌ها و زمین هستى، خیر را به هرکس که بخواهى می‌دهى و از هرکس بخواهى منصرف می‌کنى، پس رحمتت را به من ارزانى دار اى مهربان‌ترین مهربانان.

وَ مِنَ الدُّعَاءِ عِنْدَ الْإِفْطَارِ مَا وَجَدْنَاهُ فِی کُتُبِ أَصْحَابِنَا عَنِ النَّبِیِّ ص أَنَّهُ قَالَ‏
دعاى دیگر هنگام افطاردر کتاب‌هاى علماى امامیّه به نقل از پیامبر-صلّى اللّه علیه و آله و سلّم-آمده است:

مَا مِنْ عَبْدٍ یَصُومُ فَیَقُولُ عِنْدَ إِفْطَارِهِ
هر بنده‌اى روزه بگیرد و هنگام افطار بگوید:

یَا عَظِیمُ یَا عَظِیمُ أَنْتَ إِلَهِی لَا إِلَهَ لِی غَیْرُکَ اغْفِرْ لِیَ الذَّنْبَ الْعَظِیمَ إِنَّهُ لَا یَغْفِرُ الذَّنْبَ الْعَظِیمَ إِلَّا الْعَظِیمُ
اى بزرگ اى بزرگ، تو معبود منى و من به‌جز تو معبودى ندارم، گناه بزرگ مرا بیامرز، به راستى که جز بزرگ نمی‌تواند گناه بزرگ را ببخشاید.

إِلَّا خَرَجَ مِنْ ذُنُوبِهِ کَیَوْمَ وَلَدَتْهُ أُمُّهُ‏
همانند روزى که از مادر متولّد شده، از گناهانش بیرون می‌آید

وَ أَمَّا الْقِرَاءَهُ عِنْدَ الْإِفْطَارِ فَإِنَّنَا رَوَیْنَاهَا وَ وَجَدْنَاهَا مَرْوِیَّهً-: عَنْ مَوْلَانَا زَیْنِ الْعَابِدِینَ ع أَنَّهُ قَالَ‏
قرائت قرآن هنگام افطاردر روایت آمده است که مولایمان امام زین العابدین-علیه السّلام-فرمود:

مَنْ قَرَأَ إِنَّا أَنْزَلْنَاهُ فِی لَیْلَهِ الْقَدْرِ[1] عِنْدَ فُطُورِهِ وَ عِنْدَ سُحُورِهِ کَانَ فِیمَا بَیْنَهُمَا کَالْمُتَشَحِّطِ بِدَمِهِ فِی سَبِیلِ اللَّهِ تَعَالَى‏
هرکس هنگام افطارى و سحرى، سوره‌ى «إِنّٰا أَنْزَلْنٰاهُ فِی لَیْلَهِ اَلْقَدْرِ» را بخواند، بین آن دو مانند شهیدى خواهد بود که در راه خداى تعالى به خون خود غلطیده باشد.

فصل فیما نذکره مما یقوله الصائم وقت الإفطار بمقتضى الأخبار
فصل هشتم دعای مختصر هنگام افطار

رَوَى مُحَمَّدُ بْنُ أَبِی قُرَّهَ فِی کِتَابِ عَمَلِ شَهْرِ رَمَضَانَ تَغَمَّدَهُ اللَّهُ بِالرِّضْوَانِ بِإِسْنَادِهِ إِلَى مَوْلَانَا مُوسَى بْنِ جَعْفَرٍ عَنْ أَبِیهِ عَنْ جَدِّهِ عَنِ الْحَسَنِ بْنِ عَلِیٍّ ع‏
«محمّد بن ابى قرّه» -که خداوند او را در خشنودى خود غوطه‌ور کند-در کتاب «عمل شهر رمضان» نقل کرده است که مولایمان امام موسى بن جعفر به نقل از پدر بزرگوار از جدّ بزرگوارش از حسن بن علىّ-علیهم السّلام-فرمود:

أَنَّ لِکُلِّ الصَّائِمِ عِنْدَ فُطُورِهِ دَعْوَهً مُسْتَجَابَهً فَإِذَا کَانَ أَوَّلُ لُقْمَهٍ فَقُلْ
هر روزه‌دار هنگام افطار یک دعاى مستجاب دارد. بنابراین، در اولین لقمه‌ى افطار بگو:

بِسْمِ اللَّهِ [اللَّهُمَ‏] یَا وَاسِعَ الْمَغْفِرَهِ اغْفِرْ لِی
به نام خداى [خدایا]، اى آمرزش‌گستر، مرا بیامرز.

وَ فِی رِوَایَهٍ أُخْرَى‏
و بنابر روایت دیگر بگو:

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِیمِ‏ یَا وَاسِعَ الْمَغْفِرَهِ اغْفِرْ لِی
به نام خداى [خدایا]، اى آمرزش‌گستر، مرا بیامرز.

فَإِنَّهُ مَنْ قَالَهَا عِنْدَ إِفْطَارِهِ غُفِرَ لَه‏
هرکس این جمله را هنگام افطار بگوید، آمرزیده می‌گردد.

فصل فیما نذکره عن النبی ص من فضل دعاء عند أکل الطعام‏
فصل نهم دعاى منقول از پیامبر اکرم (ص) هنگام خوردن غذا

رَأَیْتُ ذَلِکَ فِی حَدِیثِهِ ص أَنَّهُ قَالَ‏
در حدیث وارد از آن حضرت-بهترین سلام بر او-آمده است که فرمود:

مَنْ أَکَلَ طَعَاماً ثُمَّ قَالَ
هرکس غذا بخورد، سپس بگوید

الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِی أَطْعَمَنِی هَذَا مِنْ رِزْقِهِ مِنْ غَیْرِ حَوْلٍ مِنِّی وَ قُوَّهٍ
ستایش خدا را که مرا از روزى خود غذا داد، بى‌آنکه نیرو و توان خود را بکار گیرم

غَفَرَ لَهُ مَا تَقَدَّمَ مِنْ ذَنْبِه‏
گناهان گذشته‌ او آمرزیده می‌ گردد.

فصل فیما نذکره من صفه حمد النبی ص عند أکله الطعام و هو قدوه لأهل الإسلام‏
فصل دهم ستایش پیامبر(ص) هنگام غذا خوردن (هم او که الگوی همه مسلمانان است)

رَأَیْتُ فِی الْجُزْءِ الثَّانِی مِنْ تَارِیخِ نَیْسَابُورَ فِی تَرْجَمَهِ الْحَسَنِ بْنِ بَشِیرٍ بِإِسْنَادِهِ قَالَ‏
در جزء دوّم کتاب «تاریخ نیسابور» ضمن شرح حال «حسن بن بشیر» آمده است:

کَانَ رَسُولُ اللَّهِ ص یَحْمَدُ اللَّهَ بَیْنَ کُلِّ لُقْمَتَیْنِ‏
رسول خدا-صلّى اللّه علیه و آله و سلّم-بین هر دو لقمه‌ى غذا، خدا را ستایش می‌کرد

أقول أنا أیها المسلم المصدق بالقرآن الممتثل لأمر الله جل جلاله أنه یسمعه إیاک أن تخالف قوله تعالى فی رسوله‏ فَاتَّبِعُوهُ‏ (وَ اتَّبَعُوا النُّورَ الَّذِی أُنْزِلَ مَعَهُ‏)[2] و اسلک سبیل هذه الآداب فإنها مطایا و عطایا یفتح لها أنوار سعاده الدنیا و یوم الحساب‏
بنابراین، اى مسلمانى که قرآن را باور دارى و فرمان خداوند -جلّ جلاله-را امتثال می‌کنى، مبادا از فرموده‌ى خداوند متعال که درباره‌ى رسول خود می‌ فرماید: «از او و از نورى که همراه با او فرستاده شده، پیروى کنید.» مخالفت نمایى، بلکه از این آداب پیروى کن، زیرا این‌گونه آداب، مرکب‌ها و عطایایى است که انوار سعادت دنیا و روز حساب به واسطه‌ آن گشوده می‌ شود.

فصل فیما نذکره من الدعاء الذی یقتضی لفظه أنه بعد الإفطار مما رویناه عن الأئمه الأطهار
فصل یازدهم دعاهای وارد شده از ائمه اطهار برای بعد از افطار

فَمِنْ ذَلِکَ مَا رَوَیْنَاهُ بِعِدَّهِ أَسَانِیدَ إِلَى أَبِی عَبْدِ اللَّهِ جَعْفَرِ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنْ آبَائِهِ ع‏
به چندین سند از امام صادق به نقل از پدران بزرگوارش-علیهم السّلام-آمده است که

أَنَّ رَسُولَ اللَّهِ ص کَانَ إِذَا أَفْطَرَ قَالَ
رسول خدا-صلّى اللّه علیه و آله و سلّم-وقتى افطار می‌کرد، می‌فرمود:

اللَّهُمَّ لَکَ صُمْنَا وَ عَلَى رِزْقِکَ أَفْطَرْنَا فَتَقَبَّلْهُ مِنَّا ذَهَبَ الظَّمَأُ وَ ابْتَلَّتِ الْعُرُوقُ وَ بَقِیَ الْأَجْرُ
خدایا، فقط براى تو روزه داشتیم و با روزى تو افطار کردیم، پس روزه‌ى ما را بپذیر. گرسنگى سپرى شد و رگ‌ها تر و نم‌دار شدند و پاداش باقى ماند.

وَ رَوَى السَّیِّدُ یَحْیَى بْنُ الْحُسَیْنِ بْنِ هَارُونَ الْحَسَنِیُّ فِی کِتَابِ أَمَالِیهِ بِإِسْنَادِهِ قَالَ‏
«سید یحیى بن هارون حسینى» در کتاب «امالى» آورده است:

کَانَ النَّبِیُّ ص إِذَا أَکَلَ بَعْضَ اللُّقْمَهِ قَالَ
هرگاه رسول خدا-صلّى اللّه علیه و آله و سلّم-چند لقمه (مقدارى) غذا می‌خورد، می‌فرمود:

اللَّهُمَّ لَکَ الْحَمْدُ أَطْعَمْتَ وَ سَقَیْتَ وَ أَرْوَیْتَ فَلَکَ الْحَمْدُ غَیْرَ مَکْفُورٍ وَ لَا مُوَدَّعٍ وَ لَا مُسْتَغْنًى عَنْکَ‏
خداوندا، ستایش تو را، غذا و نوشیدنى دادى و سیراب نمودى، پس ستایش تو را بى‌آنکه تو را نادیده گرفته و از تو وداع نموده و از تو بى‌نیاز باشم.

وَ مِنْ ذَلِکَ مَا رُوِیَ عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ ع قَالَ‏
در روایتى از امام باقر-علیه السّلام-آمده است

کَانَ عَلِیٌّ صَلَوَاتُ اللَّهِ عَلَیْهِ إِذَا أَفْطَرَ جَثَى عَلَى رُکْبَتَیْهِ حَتَّى یُوضَعَ الْخِوَانُ وَ یَقُولُ
وقتى حضرت علىّ-صلوات اللّه علیه- افطار می‌ کرد، دو زانو می‌ نشست تا سفره برداشته شود، آن‌ گاه می‌ فرمود:

اللَّهُمَّ لَکَ صُمْنَا وَ عَلَى رِزْقِکَ أَفْطَرْنَا فَتَقَبَّلْهُ مِنَّا إِنَّکَ أَنْتَ السَّمِیعُ الْعَلِیمُ‏
خداوندا، تنها براى تو روزه داشتیم و با روزى تو افطار نمودیم، پس روزه‌ى ما را بپذیر. به راستى که تو شنوا و آگاهى.

وَ مِنْ ذَلِکَ مَا رَوَیْنَاهُ بِإِسْنَادِنَا إِلَى هَارُونَ بْنِ مُوسَى التَّلَّعُکْبَرِیِّ بِإِسْنَادِهِ إِلَى أَبِی بَصِیرٍ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ‏
در حدیثى از امام صادق-علیه السّلام-آمده است

کُلَّمَا صُمْتَ یَوْماً مِنْ شَهْرِ رَمَضَانَ فَقُلْ عِنْدَ الْإِفْطَارِ
هر روز از ماه رمضان را که روزه گرفتى، هنگام افطار بگو

الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِی أَعَانَنَا فَصُمْنَا وَ رَزَقَنَا فَأَفْطَرْنَا
ستایش خدا را که ما را یارى نمود و روزه گرفتیم و روزى داد و افطار کردیم.

اللَّهُمَّ تَقَبَّلْهُ مِنَّا وَ أَعِنَّا عَلَیْهِ وَ سَلِّمْنَا فِیهِ وَ تَسَلَّمْهُ مِنَّا فِی یُسْرٍ مِنْکَ وَ عَافِیَهٍ
خدایا، روزه‌ى ما را بپذیر و ما را بر [محافظت از]آن یارى کن و در آن [ماه رمضان]سالم بدار و آن را با آسانى [فراوانى روزى] و عافیت از ما بگیر.

الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِی قَضَى عَنِّی یَوْماً مِنْ شَهْرِ رَمَضَانَ‏
ستایش خدا را که توفیق روزه داشتن یک روز از ماه رمضان را به من عنایت کرد.

وَ مِنْ ذَلِکَ مَا یُرْوَى عَنْ مُوسَى بْنِ جَعْفَرٍ الْکَاظِمِ ع عَنْ آبَائِهِ ع قَالَ‏
در روایتى از امام موسى بن جعفر کاظم از پدران بزرگوارش-علیهم السّلام-آمده است

إِذَا أَمْسَیْتَ صَائِماً فَقُلْ عِنْدَ إِفْطَارِکَ
هرگاه با حال روزه شب کردى، هنگام افطار بگو:

اللَّهُمَّ لَکَ صُمْتُ وَ عَلَى رِزْقِکَ أَفْطَرْتُ وَ عَلَیْکَ تَوَکَّلْتُ
خداوندا، تنها براى تو روزه داشتم و با روزى تو افطار کردم و بر تو توکّل نمودم.

یُکْتَبُ لَکَ أَجْرُ مَنْ صَامَ ذَلِکَ الْیَوْمَ‏
تا پاداش تمام کسانى که در آن روز روزه گرفته‌اند براى تو نوشته شود

وَ مِنْ ذَلِکَ مَا یُدْعَى بِهِ عِنْدَ الْفَرَاغِ مِنْ أَکْلِ کُلِّ طَعَامٍ-: وَ هُوَ مِمَّا رَوَیْنَاهُ بِإِسْنَادِنَا إِلَى الطَّبْرِسِیِّ رَحِمَهُ اللَّهُ عَمَّنْ یَرْوِیهِ عَنِ الْأَئِمَّهِ ع فَقَالَ‏
«طبرسى» -رحمه اللّه-به نقل از ائمّه-علیهم السّلام-آورده است:

وَ تَقُولُ عِنْدَ الْفَرَاغِ مِنَ الطَّعَامِ
هنگام فراغت از غذا، بگو:

الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِی أَطْعَمَنِی فَأَشْبَعَنِی وَ سَقَانِی فَأَرْوَانِی وَ صَانَنِی وَ حَمَانِی
ستایش خدا را که به من غذا داد و سیرم نمود و آب داد و سیرابم کرد و از من حفظ و حمایت نمود.

الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِی عَرَّفَنِی الْبَرَکَهَ وَ الْیُمْنَ بِمَا أَصَبْتُهُ وَ تَرَکْتُهُ مِنْهُ
ستایش خدا را که در اعمالى که انجام دادم و یا ترک نمودم، برکت و خجستگى را به من شناساند.

اللَّهُمَّ اجْعَلْهُ هَنِیئاً مَرِیئاً لَا وَبِیّاً وَ لَا دَوِیّاً وَ أَبْقِنِی بَعْدَهُ سَوِیّاً قَائِماً بِشُکْرِکَ مُحَافِظاً عَلَى طَاعَتِکَ
خداوندا، آن [غذا]را گوارا و دلچسب قرار ده، نه همراه با «وبا» و انواع بیمارى‌هاى دیگر و بعد از آن مرا تندرست بدار، درحالى‌که سپاسگزارى تو را به‌جا آورده و مواظب طاعتت باشم

وَ ارْزُقْنِی رِزْقاً دَارّاً وَ أَعِشْنِی عَیْشاً قَارّاً وَ اجْعَلْنِی بَارّاً وَ اجْعَلْ مَا یَتَلَقَّانِی فِی الْمَعَادِ مُبْهِجاً سَارّاً بِرَحْمَتِک‏
و روزى فراوان و پیوسته روزى‌ام کن و زندگانى استوار نصیبم کن و مرا نیکوکار گردان و آنچه را کهدر معاد با من برخورد می‌کند، به رحمت خود مایه‌ى شادمانى و خوشحالى من قرار ده.

[1]) سوره القدر
[2]) سوره الاعراف، آیه 157