دعای بعد از نماز امام حسین (ع) (مفاتیح الجنان)
در ملحقات دوم مفاتیح، دعاهایی که در مفاتیح به واسطه طولانی بودن آنها ذکر نشد، را بیان می کنیم: اول- دعای نماز حضرت امام حسین علیه السلام:
اَللّهُمَّ اَنْتَ الَّذِى اسْتَجَبْتَ لاِدَمَ وَحَوّا، اِذْ قالا رَبَّنا ظَلَمْنا اَنْفُسَنا وَاِنْ لَمْ
خدایا تویى که دعاى آدم و حوا را به اجابت رساندى آنگاه که گفتند پروردگارا ما به خود ستم کردیم و اگر ما را
تَغْفِرْ لَنا وَتَرْحَمْنا لَنَکُونَنَّ مِنَ الْخاسِرینَ، وَناداکَ نُوحٌ فَاسْتَجَبْتَ لَهُ،
نیامرزى و به ما رحم نکنى حتماً از زیانکاران خواهیم بود، و نوح تو را ندا کرد و تو اجابتش کردى
وَنَجَّیْتَهُ وَاَهْلَهُ مِنَ الْکَرْبِ الْعَظیمِ، وَاَطْفَاْتَ نارَ نُمْرُودَ عَنْ خَلیلِکَ
و او و کسانش را از گرفتارى بزرگ نجات دادى و خاموش کردى آتش نمرود را از خلیلت
اِبْراهیمَ، فَجَعَلْتَها بَرْداً وَسَلاماً، وَاَنْتَ الَّذِى اسْتَجَبْتَ لاَِیُّوبَ، اِذْ نادى
ابراهیم و آن را سرد و سلامت کردى و تویى که دعاى ایوب را به اجابت رساندى آنگاه که ندا کرد
رَبِّ مَسَّنِىَ الضُّرُّ وَاَنْتَ اَرْحَمُ الرّاحِمینَ، فَکَشَفْتَ ما بِهِ مِنْ ضُرٍّ، وَآتَیْتَهُ
پروردگارا من به محنت دچارم و تو مهربانترین مهربانانى و تو محنتش را برطرف کردى و کسانش را به او دادى
اَهْلَهُ وَمِثْلَهُمْ مَعَهُمْ رَحْمَهً مِنْ عِنْدِکَ، وَذِکْرى لاُِولِى الاَْلْبابِ، وَاَنْتَ
و مانندشان را همراه آنها (اضافه) به او دادى از روى مرحمتى از خودت و اندرزى براى خردمندان و تویى
الَّذِى اسْتَجَبْتَ لِذِى النُّونِ، حینَ ناداکَ فِى الظُّلُماتِ اَنْ لا اِلـهَ اِلاّ اَنْتَ،
که به اجابت رساندى دعاى ذوالنون (حضرت یونس) را هنگامی که ندا کرد تو را در تاریکیها که معبودى جز تو نیست
سُبْحانَکَ اِنّى کُنْتُ مِنَ الظّالِمینَ، فَنَجَّیْتَهُ مِنَ الْغَمِّ، وَاَنْتَ الَّذِى اسْتَجَبْتَ
منزهى تو و من از ستمکارانم و از اندوه نجاتش دادى و تویى که دعاى
لِمُوسى وَهرُونَ دَعْوَتَهُما، حینَ قُلْتَ: قَدْ اُجیبَتْ دَعْوَتُکُما فَاسْتَقیما.
موسى و هارون را اجابت کردى هنگامی که فرمودى دعایتان به اجابت رسید پس استقامت ورزید
وَاَغْرَقْتَ فِرْعَوْنَ وَقَوْمَهُ، وَغَفَرْتَ لِداوُدَ ذَنْبَهُ، وَتُبْتَ عَلَیْهِ رَحْمَهً مِنْکَ
و غرق کردى فرعون و قومش را و آمرزیدى براى داود گناهش را و توبه اش را از روى مرحمتى که داشتى
وَذِکْرى، وَفَدَیْتَ اِسْماعیلَ بِذِبْح عَظیم بَعْدَما اَسْلَمَ، وَتَلَّهُ لِلْجَبینِ،
و اندرز (دیگران) پذیرفتى و فدا کردى براى اسماعیل قربانى بزرگى پس از آن که تسلیم شد و (پدرش) پیشانى او را بر خاک نهاد
فَنادَیْتَهُ بِالْفَرَجِ وَالرَّوْحِ، وَاَنْتَ الَّذى ناداکَ زَکَرِیّا نِدآءً خَفِیّاً، فَقالَ رَبِّ
و تو او را به گشایش و رحمت ندا کردى و تویى آن خدایى که زکریا در پنهانى تو را ندا کرده گفت: پروردگارا
اِنّى وَهَنَ الْعَظْمُ مِنّى، وَاشْتَعَلَ الرَّاْسُ شَیْباً، وَلَمْ اَکُنْ بِدُعآئِکَ رَبِّ شَقِیّاً،
من استخوانم سست شده و موى سرم سپید گشته و نبوده ام پروردگارا در زمینه دعاى تو (در گذشته) محروم
وَقُلْتَ: یَدْعُونَنا رَغَباً وَرَهَباً وَکانُوا لَنا خاشِعینَ، وَاَنْتَ الَّذِى اسْتَجَبْتَ
و تو فرمودى «می خوانند ما را از روى شوق و ترس و براى ما خاشع بودند» و تویى خدایى که اجابت کردى
لِلَّذینَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصّالِحاتِ، لِتَزیدَهُمْ مِنْ فَضْلِکَ، فَلا تَجْعَلْنى مِنْ
براى آنان که ایمان آورده و کارهاى شایسته انجام دادند تا بیفزایى بر آنها از فضل خود پس قرارم مده از
اَهْوَنِ الدّاعینَ لَکَ، وَالرّاغِبینَ اِلَیْکَ، وَاسْتَجِبْ لى کَمَا اسْتَجَبْتَ لَهُمْ
خوارترین و پست ترین دعا کنندگانت و مشتاقان درگاهت و دعایم را به اجابت رسان چنانچه دعاى آنان را به اجابت رساندى
بِحَقِّهِمْ عَلَیْکَ، فَطَهِّرْنى بِتَطْهیرِکَ، وَتَقَبَّلْ صَلاتى وَدُعآئى بِقَبُول حَسَن،
و به حق ایشان بر تو که مرا پاک گردان به پاک کردن خودت و بپذیر نماز و دعایم را بپذیرش خوبى،
وَطَیِّبْ بَقِیَّهَ حَیاتى، وَطَیِّبْ وَفاتى، وَاخْلُفْنى فیمَنْ اَخْلُفُ، وَاحْفَظْنى
و خوش و خرم کن باقیمانده زندگیم را و خوش گردان وفاتم را و جانشین من باش در میان آنان که بجاى گذارم و با دعایم
یا رَبِّ بِدُعآئى، وَاجْعَلْ ذُرِّیَّتى ذُرِّیَّهً طَیِّبَهً، تَحُوطُها بِحِیاطَتِکَ، بِکُلِّ ما
پروردگارا مرا نگهدارى کن و فرزندانم را فرزندانى پاکیزه قرار ده و در برگیر آنها را به در برگرفتن خودت به همه آنچه
حُطْتَ بِهِ ذُرِّیَّهَ اَحَد مِنْ اَوْلِیآئِکَ وَاَهْلِ طـاعَتِکَ، بِرَحْمَتِکَ یا اَرْحَمَ
دربرگیرى بدانها فرزندان یکى از دوستان خود و فرمانبردارانت را به رحمتت اى مهربانترین
الرّاحِمینَ، یا مَنْ هُوَ عَلى کُلِّ شَیْء رَقیبٌ، وَلِکُلِّ داع مِنْ خَلْقِکَ
مهربانان اى که بر هر چیز نگهبانى و بر هر که از آفریدگانت که تو را بخواند
مُجیبٌ، وَمِنْ کُلِّ سآئِل قَریبٌ، اَسْئَلُکَ یا لا اِلـهَ اِلاَّ اَنْتَ، اَلْحَىُّ الْقَیُّومُ،
اجابت کنى و به هر خواستارى نزدیکى از تو خواهم اى که معبودى جز تو نیست زنده پاینده
اَلاَْحَدُ الصَّمَدُ الَّذى لَمْ یَلِدْ وَلَمْ یُولَدْ، وَلَمْ یَکُنْ لَهُ کُفُواً اَحَدٌ، وَبِکُلِّ اسْم
یکتاى بى خللى که نزاید و نه زاییده شده و نیست برایش همتایى هیچ کس، و به حق هر نامی
رَفَعْتَ بِهِ سَمآئَکَ، وَفَرَشْتَ بِهِ اَرْضَکَ، وَاَرْسَیْتَ بِهِ الْجِبالَ، وَاَجْرَیْتَ بِهِ
که بلند کردى بدان آسمانت را و فرش کردى بدان زمینت را و محکم و پابرجا کردى بدان کوهها را و روان کردى بدان
الْمآءَ، وَسَخَّرْتَ بِهِ السَّحابَ وَالشَّمْسَ وَالْقَمَرَ وَالنُّجُومَ وَاللَّیْلَ وَالنَّهارَ،
آب را و تسخیر کردى بدان ابرها و خورشید و ماه و ستاره ها و شب و روز را
وَخَلَقْتَ الْخَلائِقَ کُلَّها، اَسْئَلُکَ بِعَظَمَهِ وَجْهِکَ الْعَظیمِ، اَلَّذى اَشْرَقَتْ لَهُ
و آفریدى همه آفریدگان را از تو خواهم به بزرگى ذات بزرگت که تابناک شد برایش
السَّمواتُ وَالاَْرْضُ، فَاَضائَتْ بِهِ الظُّلُماتُ، اِلاّ صَلَّیْتَ عَلى مُحَمَّد وَآلِ
آسمانها و زمین و روشنى گرفت بدان تاریکیها که (اوّلاً) درود فرستى بر محمّد و آل
مُحَمَّد، وَکَفَیْتَنى اَمْرَ مَعاشى وَمَعادى، وَاَصْلَحْتَ لى شَاْنى کُلَّهُ، وَلَمْ
محمّد و (پس از آن) کفایت کنى کار معاش و معاد مرا و اصلاح کنى همه کارهایم را و مرا
تَکِلْنى اِلى نَفْسى طَرْفَهَ عَیْن، وَاَصْلَحْتَ اَمْرى وَاَمْرَ عِیالى، وَکَفَیْتَنى
بخودم وامگذارى چشم برهم زدنى و اصلاح کنى کار من و کار خانواده ام را و کفایت کنى از من
هَمَّهُمْ، وَاَغْنَیْتَنى وَاِیّاهُمْ مِنْ کَنْزِکَ وَخَزآئِنِکَ، وَسَعَهِ فَضْلِکَ الَّذى لا
اندوه ایشان را و بى نیاز کنى من و ایشان را از گنج خود و خزینه هایت و فراخى فضلت که هرگز
یَنْفَدُ اَبَداً، وَاَثْبِتْ فى قَلْبى یَنابیعَ الْحِکْمَهِ الَّتى تَنْفَعُنى بِها،
پایان نپذیرد و پابرجا کن در دلم چشمه هاى حکمتى را که سود دهى مرا بدان
وَتَنْفَعُ بِها مَنِ ارْتَضَیْتَ مِنْ عِبادِکَ، وَاجْعَلْ لى مِنَ الْمُتَّقینَ فى آخِرِ
و سود دهى بدان هر که را که پسندیده اى از بندگانت و قرار ده برایم از مردمان با تقوا در آخرالزمان
الزَّمانِ اِماماً، کَما جَعَلْتَ اِبْراهیمَ الْخَلیلَ اِماماً، فَاِنَّ بِتَوْفیقِکَ یَفُوزُ
امامی چنانچه ابراهیم خلیل را امام گردانیدى زیرا مردمان رستگار به توفیق تو
الْفآئِزُونَ، وَیَتُوبُ التّآئِبُونَ، وَیَعْبُدُکَ الْعابِدُونَ، وَبِتَسْدیدِکَ یَصْلُحُ
رستگار شوند و توبه کنندگان نیز به توفیق تو توبه کنند و عبادت کنندگان نیز به توفیق تو عبادتت کنند و به تأیید و یارى تو شایسته گردند
الصّالِحُونَ الْمُحْسِنُونَ الْمُخْبِتُونَ، اَلْعابِدُونَ لَکَ، اَلْخائِفُونَ مِنْکَ،
مردمان شایسته نیکوکار و فروتن و آنان که تو را عبادت کنند و از تو ترسانند،
وَبِاِرْشادِکَ نَجَا النّاجُونَ مِنْ نارِکَ، وَاَشْفَقَ مِنْهَا الْمُشْفِقُونَ مِنْ خَلْقِکَ،
و با ارشاد و راهنمایى تو نجات یابند نجات یافتگان از آتش دوزخت و بهراسند از آن هراسناکان از آفریدگانت
وَ بِخِذْلانِکَ خَسِرَ الْمُبْطِلُونَ، وَهَلَکَ الظّالِمُونَ، وَغَفَلَ الْغافِلُونَ، اَللّهُمَّ
و بوسیله خوار کردن تو زیانکار شوند اهل باطل و هلاک شدند ستمکاران و غافل شدند بیخبران خدایا
آتِ نَفْسى تَقْویها، فَاَنْتَ وَلِیُّها وَمَوْلیها، وَاَنْتَ خَیْرُ مَنْ زَکّیها، اَللّهُمَّ بَیِّنْ
بده به نفس من پرهیزکاریش را که تویى اختیار دار و سرپرستش و تویى بهترین کسى که پاکیزه اش کردى خدایا راهنماییش را
لَها هُداها، وَاَلْهِمْها تَقْویها، وَبَشِّرْها بِرَحْمَتِکَ حینَ تَتَوَفّاها، وَنَزِّلْها مِنَ
برایش آشکار کن و پرهیزکاریش را به او الهام کن و به رحمت خود نویدش ده آنگاه که او را از این جهان ببرى و در بلندترین جاهاى
الْجِنانِ عُلْیاها، وَطَیِّبْ وَفاتَها وَمَحْیاها، وَاَکْرِمْ مُنْقَلَبَها وَمَثْویها،
بهشت منزلش ده و گوارا کن وفات و زندگیش را و گرامی کن جاى بازگشت و منزلگاه
وَمُسْتَقَرَّها وَمَاْویها، فَاَنْتَ وَلِیُّها وَمَوْلیها.[1]
و قرارگاه و مأوایش را که براستى تویى اختیاردار و سرپرستش.
[1]) بحارالانوار، جلد 88، صفحه 186 و جمال الاسبوع، صفحه 271 (با اندکى تفاوت).
دعای بعد از نماز امام حسین (ع) (اقبال الاعمال)
الجزء الثانی؛ الباب التاسع فیما نذکره من فضل شهر شعبان و فوائده و کمال موائده و موارده و فیه فصول؛ فصل فیما نذکره من صلاه لیله النصف من شعبان عند الحسین ع
جلد دوم؛ باب نهم: فضیلت ماه شعبان و مزایا و اعمال ماه و در این باب فصل هایی قرار دارد، فصل پنجاه و دوم، نماز شبِ نیمه شعبان در کنار قبر امام حسین-علیه السّلام-، در ادامه این فصل، دعایی که بعد از نماز امام حسین (ع) خوانده می شود را بیان می کنیم:
وَ تَدْعُو بَعْدَهَا وَ تَقُولُ
و در تعقیب این دو رکعت بگو:
أَنْتَ اللَّهُ الَّذِی اسْتَجَبْتَ لِآدَمَ وَ حَوَّاءَ حِینَ (قالا رَبَّنا ظَلَمْنا أَنْفُسَنا وَ إِنْ لَمْ تَغْفِرْ لَنا وَ تَرْحَمْنا لَنَکُونَنَّ مِنَ الْخاسِرِینَ)[1]
تویى خدایى که دعاى حضرت آدم و حوا را اجابت نمودى آنگاه که گفتند: «پروردگارا، به خود ستم نمودیم. اگر ما را نیامرزى و بر ما رحم نکنى، قطعا از زیان‌دیدگان خواهیم بود.»
وَ نَادَاکَ نُوحٌ فَاسْتَجَبْتَ لَهُ وَ نَجَّیْتَهُ وَ آلَهُ مِنَ الْکَرْبِ الْعَظِیمِ وَ أَطْفَأْتَ نَارَ نُمْرُودَ عَنْ خَلِیلِکَ
و حضرت نوح تو را ندا در داد و دعاى او را اجابت نموده و او و خاندان او را از اندوه بزرگ رهانیدى و آتشى را که نمرود برافروخته بود خاموش ساختى و دوست ویژه‌ى خود حضرت ابراهیم را نجات داده
إِبْرَاهِیمَ فَجَعَلْتَهَا عَلَیْهِ (بَرْداً وَ سَلاماً)[2] وَ أَنْتَ الَّذِی اسْتَجَبْتَ لِأَیُّوبَ حِینَ نَادَاکَ (أَنِّی مَسَّنِیَ الضُّرُّ وَ أَنْتَ أَرْحَمُ الرَّاحِمِینَ)[3]
و آن را براى او سرد و مایه‌ى سلامتى قرار دادى و تویى خدایى که دعاى حضرت ایوب را اجابت نمودى. آنگاه که ندا در داد: «به راستى که رنجورى به من رسیده است و تو مهربانترین مهربانان هستى.»
فَکَشَفْتَ مَا بِهِ مِنْ ضُرٍّ وَ آتَیْتَهُ أَهْلَهُ وَ مِثْلَهُمْ مَعَهُمْ رَحْمَهً مِنْ عِنْدِکَ وَ ذِکْرى لِأُولِی الْأَلْبابِ
و تو رنجورى او را برطرف ساخته و از روى رحمت و به عنوان تذکر براى خردمندان، خاندان او و همسان آنان را به او ارزانى داشتى
وَ أَنْتَ الَّذِی اسْتَجَبْتَ لِذِی النُّونِ حِینَ نَادَاکَ (فِی الظُّلُماتِ أَنْ لا إِلهَ إِلَّا أَنْتَ سُبْحانَکَ إِنِّی کُنْتُ مِنَ الظَّالِمِینَ)[4]
و تویى خدایى که دعاى حضرت ذو النون [یونس]را اجابت نمودى، آنگاه که در تاریکى‌ها ندا در داد که: «معبودى جز تو نیست، پاکى تو و من از ستمکاران هستم.»
فَنَجَّیْتَهُ مِنَ الْغَمِّ وَ أَنْتَ الَّذِی اسْتَجَبْتَ لِمُوسَى وَ هَارُونَ دَعْوَتَهُمَا حِینَ قُلْتَ (قَدْ أُجِیبَتْ دَعْوَتُکُما)[5]
و تو او را از اندوه رهانیدى و تویى خدایى که دعاى حضرت موسى و هارون را اجابت نمودى، آنگاه که گفتى: «قطعا دعاى شما به اجابت رسید.»
وَ أَغْرَقْتَ فِرْعَوْنَ وَ قَوْمَهُ وَ غَفَرْتَ لِدَاوُدَ ذَنْبَهُ وَ نَبَّهْتَ قَلْبَهُ وَ أَرْضَیْتَ خَصْمَهُ رَحْمَهً مِنْکَ [وَ ذِکْرَى]
و فرعون و قوم او را غرق نمودى و گناه حضرت داوود را آمرزیدى و دل او را هشیار نمودى و خصم و طرف دعوى او را از روى رحمت و تذکر، خشنود ساختى
وَ أَنْتَ الَّذِی فَدَیْتَ الذَّبِیحَ (بِذِبْحٍ عَظِیمٍ)[6] حِینَ (أَسْلَما وَ تَلَّهُ لِلْجَبِینِ)[7] فَنَادَیْتَهُ بِالْفَرَجِ وَ الرَّوْحِ
و تویى خدایى که از قربانى [حضرت اسماعیل]جلوگیرى کرده و در عوض آن قربانى بزرگ [امام حسین]را پذیرفتى، آنگاه حضرت ابراهیم و اسماعیل تسلیم فرمان تو گردیده و حضرت ابراهیم، حضرت اسماعیل را بر روى کنار پیشانى به زمین خواباند
وَ أَنْتَ الَّذِی نَادَاکَ زَکَرِیَّا نِداءً خَفِیًّا قالَ (رَبِّ إِنِّی وَهَنَ الْعَظْمُ مِنِّی وَ اشْتَعَلَ الرَّأْسُ شَیْباً
و تو نداى گشایش و رحمت در دادى و تویى خدایى که حضرت زکریا آهسته تو را ندا در داد و گفت: «پروردگارا، استخوان من سست شده و سرم از پیرى شعله سان و سپید گردیده است
وَ لَمْ أَکُنْ بِدُعائِکَ رَبِّ شَقِیًّا)[8] وَ قُلْتَ (وَ یَدْعُونَنا رَغَباً وَ رَهَباً وَ کانُوا لَنا خاشِعِینَ)[9]
و من هیچ‌گاه-اى پروردگار من-در دعا به درگاه تو ناامید نبوده‌ام.» خود گفتى: «و با تمایل و بیم ما را می‌خواندند و در برابر ما فروتن بودند.»
وَ أَنْتَ الَّذِی اسْتَجَبْتَ لِلَّذِینَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحَاتِ لِتَزِیدَهُمْ مِنْ فَضْلِکَ
و تویى خدایى که دعاى کسانى را که به تو ایمان آورده و کارهاى شایسته انجام می‌دادند، اجابت نمودى تا از روزى افزون خود به آنان ارزانى دارى.
رَبِّ فَلَا تَجْعَلْنِی أَهْوَنَ الرَّاغِبِینَ إِلَیْکَ وَ اسْتَجِبْ لِی کَمَا اسْتَجَبْتَ لَهُمْ بِحَقِّهِمْ عَلَیْکَ وَ طَهِّرْنِی
پروردگارا، پس مرا خوارترین گراینده و درخواست‌کننده قرار مده و به حق آنان بر تو، همان گونه که دعاى آنان را اجابت نمودى، دعاى مرا اجابت نما و مرا پاکیزه ساز
وَ تَقَبَّلْ صَلَاتِی وَ حَسَنَاتِی وَ طَیِّبْ بَقِیَّهَ حَیَاتِی وَ طَیِّبْ وَفَاتِی وَ اخْلُفْنِی فِیمَنْ أُخَلِّفُ وَ احْفَظْهُمْ رَبِّ بِدُعَائِی
و نماز و کارهاى نیکم را بپذیر و باقى‌مانده‌ى عمرم و نیز مرگم را خوش و پاکیزه بگردان و تو خود جانشین جانشینان من باش و-اى پروردگار من-به دعاى من، از آنان نگاه‌دارى کن
وَ اجْعَلْ ذُرِّیَّتِی ذُرِّیَّهً طَیِّبَهً تَحُوطُهَا بِحِیَاطَتِکَ مِنْ کُلِّ مَا حُطْتَ مِنْهُ ذُرِّیَّهَ أَوْلِیَائِکَ وَ أَهْلَ طَاعَتِکَ بِرَحْمَتِکَ یَا رَحِیمُ [یَا أَرْحَمَ الرَّاحِمِینَ]
و فرزندان مرا، فرزندانى پاکیزه قرار ده و با هر چیز که فرزندان دوستان و اطاعت‌کنندگان از خود را پاییدى و نگاه داشتى فرزندان مرا بپا و نگاه دار، به رحمتت اى مهربان [مهربانترین مهربانان]،
یَا مَنْ هُوَ عَلى کُلِّ شَیْءٍ قَدِیرٌ وَ [هُوَ] عَلَى کُلِّ شَیْءٍ رَقِیبٌ وَ مِنْ کُلِّ سَائِلٍ قَرِیبٌ وَ مِنْ کُلِّ دَاعٍ مِنْ خَلْقِهِ مُجِیبٌ
اى کسى که بر هر چیز توانا و نگاه‌بان هر چیز هستى و به هر درخواست‌کننده‌اى نزدیکى و دعاى همه‌ى آفریده‌ها را اجابت می‌کنى.
أَنْتَ اللَّهُ لَا إِلَهَ إِلَّا أَنْتَ الْحَیُّ الْقَیُّومُ الْأَحَدُ الصَّمَدُ الَّذِی (لَمْ یَلِدْ وَ لَمْ یُولَدْ وَ لَمْ یَکُنْ لَهُ کُفُواً أَحَدٌ)[10]
تویى خدایى که معبودى جز تو نیست و زنده و پاینده و بى‌همتا و بى‌نیازى که نه کسى را زاده‌اى و نه کسى تو را زاده است
تَمْلِکُ الْقُدْرَهَ الَّتِی عَلَوْتَ بِهَا فَوْقَ عَرْشِکَ وَ رَفَعْتَ بِهَا سَمَاوَاتِکَ وَ أَرْسَیْتَ بِهَا جِبَالَکَ وَ فَرَشْتَ بِهَا أَرْضَکَ
و هیچ‌کس همتاى تو نیست و قدرتى را در اختیار دارى که با آن بر فراز عرش قرار گرفته و آسمانها را با آن برافراشته و کوهها را استوار ساخته و زمین را گسترده
وَ أَجْرَیْتَ بِهَا الْأَنْهَارَ وَ سَخَّرْتَ بِهَا السَّحَابَ وَ الشَّمْسَ وَ الْقَمَرَ وَ اللَّیْلَ وَ النَّهَارَ وَ خَلَقْتَ بِهَا الْخَلَائِقَ
و رودها را جارى ساخته و ابرها، آفتاب، ماه، شب و روز را مسخر آن نموده و آفریده‌ها را با آن آفریده‌اى.
أَسْأَلُکَ بِعَظَمَهِ وَجْهِکَ الْکَرِیمِ الَّذِی أَشْرَقَتْ بِهِ السَّمَاوَاتُ وَ أَضَاءَتْ بِهِ الظُّلُمَاتُ أَنْ تُصَلِّیَ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ
به عظمت روى [ذات، یا اسما و صفات] گرامی تو که آسمانها بدان درخشان و تاریکى‌ها روشن گردیده است، درخواست می‌کنم که بر محمد و آل محمد درود فرستى
وَ أَنْ تَکْفِیَنِی أَمْرَ مَنْ یُعَادِینِی وَ أَمْرَ مَعَادِی وَ مَعَاشِی وَ أَصْلِحْ یَا رَبِّ شَأْنِی وَ لَا تَکِلْنِی إِلَى نَفْسِی طَرْفَهَ عَیْنٍ
و امر دشمنان و معاد و معاش مرا کفایت نمایى و اى پروردگار من، کار مرا سامان ده و به اندازه‌ى یک چشم بر همزدن به خویشتن وامگذار
وَ أَصْلِحْ أَمْرَ وُلْدِی وَ عِیَالِی وَ أَغْنِنِی وَ إِیَّاهُمْ مِنْ خَزَائِنِکَ وَ سَعَهِ رِزْقِکَ وَ فَضْلِکَ وَ ارْزُقْنِی الْفِقْهَ فِی دِینِکَ
و امر فرزندان و افراد تحت تکفّل مرا سامان ده و با عطاى خود که از گنجینه‌ها و روزى گسترده و افزونت ارزانى می‌دارى، من و آنان را بى‌نیاز گردان و ژرف‌اندیشى در دینت را روزى‌ام کن
وَ أَنْفِعْنِی بِمَا نَفَعْتَ بِهِ مَنِ ارْتَضَیْتَ مِنْ عِبَادِکَ وَ اجْعَلْنِی (لِلْمُتَّقِینَ إِماماً)[11] کَمَا جَعَلْتَ إِبْرَاهِیمَ فَإِنَّ بِتَوْفِیقِکَ یَفُوزُ الْمُتَّقُونَ
و با آنچه به بندگان مورد پسندت سود رساندى، به من سود رسان و همان گونه که حضرت ابراهیم را پیشواى تقواپیشگان گردانیدى، مرا نیز پیشواى اهل تقوا بگردان؛ زیرا با توفیق تو تقواپیشگان رستگار گردیده
وَ یَتُوبُ التَّائِبُونَ وَ یَعْبُدُکَ الْعَابِدُونَ وَ بِتَسْدِیدِکَ وَ إِرْشَادِکَ نَجَا الصَّالِحُونَ
و توبه‌کنندگان توبه و عبادت‌کنندگان عبادتت می‌کنند و به یارى و راهنمایى تو شایستگان نجات می‌یابند.
اللَّهُمَّ آتِ نَفْسِی تَقْوَاهَا وَ أَنْتَ وَلِیُّهَا وَ مَوْلَاهَا وَ أَنْتَ خَیْرُ مَنْ زَکَّاهَا
خدایا، تقواى لازم را به نفس من عطا کن، زیرا تو سرپرست و سرور آن هستى و تو بهترین کسى هستى که می‌توانى آن را پاکیزه سازى.
اللَّهُمَّ بَیِّنْ لَهَا رَشَادَهَا وَ تَقْوَاهَا وَ نَزِّلْهَا مِنَ الْجِنَانِ أَعْلَاهَا وَ طَیِّبْ وَفَاتَهَا
خدایا، رشد و تقوا را براى آن روشن کن و در برترین بهشت فرود آر و مرگ
وَ مَحْیَاهَا وَ أَکْرِمْ مُنْقَلَبَهَا وَ مَثْوَاهَا وَ مُسْتَقَرَّهَا وَ مَأْوَاهَا أَنْتَ رَبُّهَا وَ مَوْلَاهَا
و زندگى آن را خوش و پاکیزه ساز و انتقال و اقامت و آرامگاه و پناهگاه آن را گرامی بدار، زیرا تو پروردگار و سرپرست آن هستى.
اللَّهُمَّ اسْمَعْ وَ اسْتَجِبْ بِرَحْمَتِکَ وَ مَنْزِلَهِ مُحَمَّدٍ وَ عَلِیٍّ وَ فَاطِمَهَ وَ الْحَسَنِ وَ الْحُسَیْنِ
خدایا، [دعاى مرا]بشنو و به واسطه‌ى رحمتت و به مقام و منزلتى که حضرات محمد، على، فاطمه، حسن، حسین،
وَ عَلِیِّ بْنِ الْحُسَیْنِ وَ مُحَمَّدِ بْنِ عَلِیٍّ وَ جَعْفَرِ بْنِ مُحَمَّدٍ وَ مُوسَى بْنِ جَعْفَرٍ وَ عَلِیِّ بْنِ مُوسَى
على بن حسین، محمد بن على، جعفر بن محمد، موسى بن جعفر، على بن موسى،
وَ مُحَمَّدِ بْنِ عَلِیٍّ وَ عَلِیِّ بْنِ مُحَمَّدٍ وَ الْحَسَنِ بْنِ عَلِیٍّ وَ الْحُجَّهِ الْقَائِمِ
محمد بن على، على بن محمد، حسن بن على و حضرت حجت که قیام می‌کند
صَلَوَاتُ اللَّهِ عَلَیْهِ وَ عَلَیْهِمْ عِنْدَکَ وَ بِمَنْزِلَتِهِمْ لَدَیْکَ یَا أَرْحَمَ الرَّاحِمِین
-درودهاى خدا بر او و آنان-در نزد تو دارند و به حق آنان در پیشگاه تو، دعایم را اجابت نما. اى مهربانترین مهربانان.
[1]) سوره الاعراف، آیه 23
[2]) سوره الانبیاء، آیه 69
[3]) سوره الانبیاء، آیه 83
[4]) سوره الانبیاء، آیه 87
[5]) سوره یونس، آیه 89
[6]) سوره الصافات، آیه 107
[7]) سوره الصافات، آیه 103
[8]) سوره مریم، آیه 3-4
[9]) سوره الانبیاء، آیه 90
[10]) سوره الاخلاص، آیه 3-4
[11]) سوره الفرقان، آیه 74