فضیلت هفت روز روزه داری در ماه شعبان (اقبال الاعمال)
الجزء الثانی؛ الباب التاسع فیما نذکره من فضل شهر شعبان و فوائده و کمال موائده و موارده و فیه فصول؛ فصل فیما نذکره من فضل صوم سبعه أیام من شعبان
جلد دوم؛ باب نهم: فضیلت ماه شعبان و مزایا و اعمال ماه و در این باب فصل هایی قرار دارد، فصل بیست و چهارم، فضیلت هفت روز روزه‌دارى در ماه شعبان:
رَوَیْنَاهُ بِإِسْنَادِنَا إِلَى أَبِی جَعْفَرِ بْنِ بَابَوَیْهِ فِی کِتَابِ أَمَالِیهِ وَ کِتَابِ ثَوَابِ الْأَعْمَالِ بِإِسْنَادِهِ إِلَى النَّبِیِّ ص قَالَ
«ابو جعفر ابن بابویه» در کتاب «امالى» و «ثواب الاعمال» به نقل از پیامبر اکرم -صلّى اللّه علیه و آله و سلّم-آورده است:
وَ مَنْ صَامَ سَبْعَهَ أَیَّامٍ مِنْ شَعْبَانَ عُصِمَ مِنْ إِبْلِیسَ وَ جُنُودِهِ وَ هَمْزِهِ وَ غَمْزِهِ [عُمُرَهُ وَ دَهْرَهُ]
«هرکس هفت روز از ماه شعبان را روزه بدارد، در طول روزگار عمر خویش از شرّ [و وسوسه‌گرى و عیب‌جویى]ابلیس و لشکریان او محفوظ و مصون می‌ماند.»[1]
[1]) ثواب الاعمال، ص 87؛ امالى صدوق، ص 29