غسل کردن در روز اول رمضان (مفاتیح الجنان)
اعمال مخصوصه ماه رمضان: روز اول و در آن چند عمل است؛ اول- غسل کردن در آب جارى و ریختن سى کف آب بر سر که باعث ایمنى از جمیع دردها و بیماریها است در تمام سال
غسل کردن در روز اول رمضان (زاد المعاد)
در روز اوّل ماه رمضان سنّت است که غسل کند در آب جارى و سى کف بر سر بریزد.
و از حضرت صادق علیه السّلام منقول است که چون در اوّل سال چنین کند از جمیع دردها و بیمارى‌ها در تمام سال ایمن باشد.
غسل کردن در روز اول رمضان (اقبال الاعمال)
الجزء الأول؛ أبواب أحکام شهر رمضان؛ الباب الخامس فیما نذکره من سیاقه عمل الصائم فی نهاره و فیه فصول؛ فصل فیما نذکره فی أول یوم من الشهر من الروایه بالغسل فیه
جلد اول، باب های احکام ماه رمضان؛ باب پنجم: طریقه عمل روزه دار در روز ماه رمضان؛ فصل اول روایتى درباره غسل در اولین روز از ماه رمضان:
وَ هُوَ مَا رَوَیْنَاهُ بِإِسْنَادِنَا إِلَى سَعْدِ بْنِ عَبْدِ اللَّهِ عَنْ عَلِیِّ بْنِ إِبْرَاهِیمَ بْنِ هَاشِمٍ عَنْ أَبِیهِ عَنِ النَّوْفَلِیِّ عَنِ السَّکُونِیِّ عَنْ جَعْفَرِ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنْ أَبِیهِ عَنْ آبَائِهِ عَنْ أَمِیرِ الْمُؤْمِنِینَ ص أَنَّهُ قَالَ
در حدیثى از امام صادق به نقل از پدر بزرگوار از پدران بزرگوارش آمده است که امیر مؤمنان-صلوات اللّه علیهم-فرمود:
مَنِ اغْتَسَلَ أَوَّلَ یَوْمٍ مِنَ السَّنَهِ فِی مَاءٍ جَارٍ وَ صَبَّ عَلَى رَأْسِهِ ثَلَاثِینَ غُرْفَهً کَانَ دَوَاءً لِسَنَتِهِ وَ إِنَّ أَوَّلَ کُلِّ سَنَهٍ أَوَّلُ یَوْمٍ مِنْ شَهْرِ رَمَضَانَ
«هرکس در روز اوّل سال در آب جارى غسل کند و با کف دست خود 30 بار آب بر سرش بریزد، این دواى سال او محسوب می شود و اولین روز سال، روز اوّل ماه رمضان است.»
أقول لعل خاطر بعض من یقف على هذه الروایه یستبعد ما تضمنته من العنایه و یقول کیف یقتضی ثلاثون غرفه من الماء استمرار العافیه طول سنته و زوال أخطار الأدواء فاعلم أن کل مسلم فإنه یعتقد أن الله جل جلاله یعطی على الحسنه الواحده فی دار البقاء من الخلود و دوام العافیه و کمال النعماء ما یحتمل أن یقدم لهذا العبد المغتسل فی دار الفناء بعض ذلک العطاء و هو ما ذکره من العافیه و الشفاء
شاید بعضى از کسانى که این روایت را می بینند، در ذهنشان عنایتى را که این روایت دربر دارد، بعید و دور از واقع بشمارند و بگویند: چگونه سی کف آب موجب تندرستى مستمر در طول سال گردیده و خطر بیمارى‌ها را برطرف می کند؛ ولى باید توجه داشت که هر مسلمانى اعتقاد دارد که خداوند-جلّ جلاله-در برابر یک کار نیک، جاودانى و عافیت پیوسته و نعمت هاى کامل را در سراى بقا به انسان عطا می کند. بر این اساس، در این مورد نیز احتمال دارد که بخشى از این عطایا در سراى نیستى دنیا به شخص داده شود، که تندرستى و بهبودى اى که در حدیث ذکر شده است، تعبیر دیگر از آن است.